Één ding is zeker: reizen met Harley is nooit saai. We waren lekker op tijd vanmorgen. Laatste ontbijtje, deze keer zijn de borden heel gebleven. De yoghurt was lekker, de rest van het emmertje aan de zussen gegeven. Koffers weer ingepakt en dan gaan we op weg richting luchthaven. De auto inleveren is een heel stuk simpeler dan een camper inleveren, het was zo gepiept. Dezelfde chauffeur was er weer als op de heenreis om ons naar de luchthaven te brengen. Alles snel ingeladen en zo waren we mooi op tijd op het vliegveld.

Geen lange wachtrij, meteen aan de beurt. Koffers ingeleverd, so far so good. Er stond een Nederlandse hostess van Corendon bij de balie. Ze vroeg of de scootmobiel ook weer mee terug ging. Jazeker! Er werd met andere medewerkers in het Grieks overlegd en ja hoor, daar gingen we weer. Ja, de accu gaat mee als handbagage. Ja, het is een droge accu, de wattage is 480, Nee, er staan geen aanwijzingen op de accu zelf... enzovoort.
Of we maar even wilden wachten, ze moesten overleggen. De Nederlandse dame vond het ook behoorlijk overdreven. Hij is op de heenreis toch ook meegekomen? Mailtjes laten zien, moest die Nederlandse dame weer naar kantoor komen om de mailtjes te vertalen, wat een gedoe!
Na een hele lange tijd: ja, hij mag mee. En nee, Harley hoeft niet uit elkaar. Oké, wat jullie willen. Daarna naar de douane. Gewoon door de slingerpoortjes, super onhandig. Halverwege werden we eruit gehaald door een medewerker, dit kon zo niet. Nou, dat vonden wij eigenlijk ook. Versneld door de douane, zo...dat hebben we weer gehad.....dachten we....
We hadden net lunch gekocht en wilden koffie halen toen wij opgehaald werden. We moesten meekomen ivm de scootmobiel. Hele weg weer terug. Harley moest toch uit elkaar, oh nee, toch weer niet. Hij moest naar beneden, het werd weer een hele toestand, waarbij een medewerkster behoorlijk overspannen raakte, ik denk dat zij de komende weken een burn-out heeft, of minstens twee dagen met een nat laoje op haar hoofd op de bank ligt. Ik werd in een rolstoel gezet, moesten we weer dat hele stuk, wéér door de douane. Pfff, uiteindelijk stonden we bij de gate en mochten Gea en ik en nog een mevrouw in een rolstoel in een soort liftauto naar het vliegtuig gebracht. Werd ik zó het vliegtuig ingereden! Je maakt wat mee!

De vlucht verliep verder prima. Op Schiphol kregen we meteen assistentie. Dat was fijn. Voor het eerst in zo'n karretje gezeten. Onvoorstelbaar dat mensen daar gewoon stoïcijns vóór blijven lopen. Vertraging bij de bagageband, weer wachten. De meneer van de assistentie was heel behulpzaam en ging steeds kijken of Harley er al was. Het duurde en duurde, maar uiteindelijk vonden we Harley weer terug.

Nu dus weer thuis. Jip en Janneke blij. Het zal wel weer eventjes moeten wennen. Het was een heerlijke vakantie. Dat we genoten hebben, dat konden jullie wel merken. En wij hebben enorm genoten van jullie reactie, dank daarvoor! We gaan zeker weer op pad en vinden het leuk als jullie dan weer 'meereizen'! Tot dan!

Geschreven door Gea-Jacq.op.reis