Het is nu woensdagmorgen wanneer ik dit verslag over gisteren, dinsdag beschrijf. Lekker geslapen met een kopje naast mijn laptop is beter dan dat ik het gisteren gedaan zou hebben, want het was een vermoeiende en enerverende dag.
Na het ontbijt een taxi geregeld, die keurig op tijd kwam. We werden afgezet in de buurt van de locatie waar we een fietstocht met gids geregeld hadden. Die zou om 10.30 starten, maar wij waren er al veel eerder. Je weet maar nooit hoe lang de taximeneer er over doet!

Hier onderbreek ik mezelf even. Al eerder heb ik iets genoemd als deurMENEER of zoals nu taxiMENEER. Dat is afkomstig van een hilarische sketch van Jochem Meijer. Als je hem niet kent: google even 'douanemeneer' en je gaat zéker heel erg lachen.

Goed, we staan dus veel te vroeg bij de bike tour winkel en er komt een mannetje naar buiten. In rap Spaans zal hij ongetwijfeld gevraagd hebben of we bij hem een fietstour willen boeken, maar we snappen er niks van. Er komt een andere man, waarschijnlijk een gids die Engels spreekt en we leggen uit dat wij een voucher hebben. Dat blijkt inderdaad allemaal in orde en we gaan om de hoek van de winkel nog even een kopje koffie drinken. Zo stoer zijn we na 4 dagen Bogota al, dat we gewoon zo'n lokaal koffietentje instappen. De cappuccino is weer heerlijk en dan begeven we ons weer naar de bikeshop. Er zijn al meer toeristen aangekomen die kennelijk in onze groep zitten. Er blijken meerdere Nederlanders te zijn: een man en een vrouw, 3 jonge meiden, een Brits koppel en een koppel uit Miami (waarvan de dame een achtergrond in Colombia heeft). We krijgen allemaal fietsen en als je wil ook een fietshelm. De helm doen we zeker, gezien onze ervaringen hier in het verkeer. Op een pleintje kunnen we de fietsen uitproberen, het zijn een soort mountainbikes. Ik kan er niet mee overweg. Er waren ook fietsen met een lagere instap en een beter stuur, daar zitten we prima op, dat durven we wel aan. We starten de tocht, waar 4 uur voor gepland staat, in de wijk Candalaria, daar waren we zondag ook al en dus herkennen we veel plekken hier. De gids, Daniel heet hij, legt op een duidelijke manier in goed verstaanbaar Engels en met de nodige humor veel uit over de stad en de geschiedenis van Bogota. We kwamen bijvoorbeeld ook op het plaza Bolivar, daar heb ik zondag ook over geschreven, dat was dat grote plein met die gebouwen er omheen: het gerechtshof, het gemeentehuis, kathedraal en parlementsgebouw. Dat laatste blijkt een bekend gebouw te zijn voor mensen die de serie Narcos op Netflix hebben gezien. Op het plein was het nu veel rustiger dan zondag, geen alpacca's en eetkraampjes of souvenirs. We fietsen door verschillende wijken en het valt erg mee om door het verkeer te gaan. Het is ons weer niet duidelijk dat er soms stoplichten op rood staan en Daniel gebaard dat we gewoon door moeten rijden. Toch was het nergens spannend. Er fietst ook een technisch meneertje mee, mocht er iets aan de fiets mankeren kan hij het maken. Hij fietst achteraan, zodat niemand verdwaald kan raken. Wanneer je zo door verschillende gedeeltes van Bogota fietst valt de verdeeldheid in rijkdom en armoede wel op. We komen in een soort Engelse wijk, de bouw van de huizen geeft het Britse stel het gevoel thuis te zijn. Hier wonen hooggeplaatste mensen, dat kun je ook wel aan de auto's zien. Daniel legt uit hoe het hier in Colombia werkt met inkomen en belastingen. Je krijgt hier een cijfer toegewezen op basis van je inkomen. De meeste mensen in Bogota hebben het cijfer 3. Mensen met het cijfer 1 of 0 zijn bijvoorbeeld prostituees of dakloze mensen. De mensen die in die Engelse wijk wonen zullen het cijfer 8 hebben. Dat cijfer bepaalt hoeveel belasting je moet betalen, maar ook hoeveel je moet betalen voor de huur van je huis, energie, school of universiteit. Uiteraard wordt hier ook misbruik van gemaakt.
We komen ook langs verschillende graffiti muren. Bij één van die plekken wijst Daniel ons op een tag met het getal 6402, daar zit een heel verhaal achter. Ik ga proberen het te vertellen, maar wellicht niet helemaal correct, waarvoor dan mijn excuses. In de strijd tegen de guerrilla's kreeg Colombia hulp van de Amerikaanse regering. Clinton had bepaald dat Colombia geld kreeg voor het oppakken van guerrillastrijders. De Colombianen hebben toen gewoon mensen van de straat geplukt, buiten de stad gebracht en koelbloedig vermoord. Daarna trokken ze de lijken legerkleding aan en toonden aan de Amerikanen triomfantelijk dat ze weer zoveel guerrillastrijders hadden omgebracht. Zo bleken er wel 6402 onschuldigen de dood te hebben gevonden. Dit alles is nog niet eens zo lang geleden aan het licht gekomen: in 2008. In die graffiti afbeeldingen komen vaak ook teksten voor als: dit nooit meer. Ook op de grond staan soms van die tekeningen van een omtrek van een lijk. Wat een afschuwelijk verhaal.

Dan maar een iets vrolijker verhaal. We gaan naar een koffiebranderij. We zien de machines waarin de bonen worden gebrand en zien de verschillende kleuren bonen. In tonnen zitten de bonen die de verschillende kwaliteiten koffie geven. Daniel schud eerst aan zo'n ton, tilt de deksel eraf en laat het ons ruiken. Dat verschil is goed te ruiken! We kunnen in het koffietentje een heerlijk kopje koffie bestellen. We fietsen weer verder en komen door één van de meest arme wijken van Bogota. Wij voelen ons niet erg op ons gemak, niet onveilig, maar meer verward. Grote hopen afval en daar liggen en zitten mensen tussen. Af en toe een vuurtje, daar zitten dan een paar mensen bij elkaar, soms ook met kinderen. We zijn blij wanneer we daar weer uit zijn. Als laatste gaan we naar een fruitmarkt. Die zit in een overdekte markthal, waar ook restaurantjes zitten. Daar eten de Colombianen hun lunch, heel uitgebreid. Je schijnt daar heel goedkoop en superlekker te kunnen eten. Helaas ben ik bang dat we die plek niet meer kunnen terugvinden. We staan voor een klein groente- en fruitwinkeltje en krijgen allerlei soorten fruit te proeven. De meeste daarvan kennen we niet. Dat is best gek eigenlijk, wij kunnen in Nederland zoveel exotische dingen kopen. Het smaakt allemaal heerlijk, bijvoorbeeld de (ik schrijf het maar zoals ik het heb gehoord) Oetsjoeva. Dat lijken net gele cherrytomaatjes, ze smaken zoet en zuur tegelijk. Heerlijk! Met hebben ook zoete aardappel rauw gegeten. Het zag er toch wel iets anders uit dan onze zoete aardappels. Na deze overheerlijke fruitbeleving gingen we weer terug naar de bikeshop. Op een kaartje laat Daniel zien wat we nu hebben gefietst, een kilometer of 12. Dat is maar zo'n klein gedeelte van Bogota, ongeveer 5% van de totale oppervlakte. We geven Daniel zijn welverdiende applaus en fooi natuurlijk. Dan zegt hij ineens dat hij tot slot nog een verrassing heeft. Hij vraagt of wij de nationale Colombiaanse sport kennen. Dat is geen voetbal, basketbal of wielrennen, het is het spel 'tejo' (dat spreek je uit: teggo). Het wordt gespeeld met een kleiachtige schijf. Je moet die schijf gooien op een schuin liggende verhoging waar rode platte driehoekjes liggen. Als je die schijf goed mikt en zo'n driehoekje raakt geeft dat een enorme knal. Superleuk dat wij dat mogen doen. In een aflevering van Erica Terpstra op reis heb ik dat ook gezien.

We bestellen weer een taxi naar huis en we boffen deze keer. Goede, rustige chauffeur die geen bidprentjes of kruisje nodig heeft ;-) Thuisgekomen is Albert al thuis en kunnen we onze verhalen vertellen. We zijn best wel moe, het fietsen was soms best pittig en we hebben weer zoveel informatie gekregen! We gaan vanavond eten in het hotel waar Albert verbleef voordat hij dit appartement kreeg. Superlekker gegeten! Nog een spelletje keezbord, dan is het wel weer mooi geweest voor vandaag. Jullie snappen nu wel waarom ik geen puf meer had om dit verhaal gisteravond nog te schrijven! Vandaag staat alleen museo del oro (goudmuseum) op het programma, daarover lezen jullie morgen wel weer!

Geschreven door Gea-Jacq.op.reis