Vanuit ongetwijfeld het meest idyllische plekje op de wereld, of in elk geval van Madeira schrijf ik dit verslag. Vanmorgen opgestaan met een wederom stralend zonnetje, heerlijk geslapen na een gezellig etentje in het restaurant van het hotel. Tijdens het ontbijt raakten we aan de praat met een Duitse meneer die we al vaker hadden gesproken. Hij reist alleen en het is een zeer aimabele man. Vanmorgen raakten we wat verder aan de praat, hij is een gepensioneerd oogarts en sinds een jaar weduwnaar. Wat een ontzettend aardige man. De conversatie gaat in half Duits, half Engels, maar dat is geen probleem. Na het ontbijt de spullen gepakt, want dit was de laatste nacht in dit hotel. We zijn benieuwd naar de nieuwe locatie. Gisteren uitgebreid de kaart bekeken en de reisgids gelezen, we gaan eerst naar Sao Vicente. In de beschrijving lazen we al dat je wel moet opletten, want je rijdt dit prachtige dorpje zo maar voor bij. Deze beschrijving klopt precies. We reden er voorbij. Dankzij de rotonde weer snel op de goede weg en we parkeerden de auto op een pleintje. Het was doodstil in het dorpje. We zagen al een lief klein kerkje in de dorpskern, dus daar liepen we op af. Het was nog rond half elf en de kerkdienst was nog aan de gang. Menig kerkgemeenschap zou jaloers worden op het aantal kerkgangers. De banken allemaal vol en daarachter stonden nog een aantal mensen. Wij schoven onszelf daartussen en probeerden te begrijpen wat er gebeurde. Er was een gebed aan de gang en daarna volgde de zegengroet. Wij hebben ook diverse mensen de hand geschud. Na een tijdje zijn we naar een cafeetje tegenover de kerk gegaan voor een kopje koffie met zo'n heerlijk pastei gebakje. De kerkdienst was afgelopen en de mensen kwamen naar buiten. Wat wij eruit konden opmaken was het een eerste communie feestje, want er liepen vier jonge kinderen in witte feestkleding naar buiten. Voorop liep iemand (de pastoor?) in een rood vestje met een kroon in zijn hand. Er stelden zich vier muzikanten op en het kerkpleintje stond vol met mensen en er klonk gezellige muziek. Wat een cadeautje op de zondagmorgen! Volgens mij kan ik geen filmpje toevoegen, dat is jammer, maar het was heel leuk. We zijn nog verder omhoog geklommen en kregen een schitterende kijk op het knusse dorpje. Ook konden we in de verte op een berg de klokkentoren zien die in de reisgids stond.

Daarna weer naar de auto. We gaan richting ons volgende hotel. Het is een prachtige route en regelmatig roepen we oh en ah. We hebben het gevoel in een modelspoortreintraject te rijden. Google maps aangezet voor de juiste route en dan staan we voor ons nieuwe hotel. We moeten op een parkeerterrein staan en een doorgaande weg oversteken. Binnen wacht ons een verrassing. In de receptie van het hotel horen we dat we in een huisje verblijven. Het is nog vroeg (uur of één) maar de hotelkamer is bijna beschikbaar. Het is echt bizar een prachtige tuin, vol met planten en bloemen en een slingerend paadje waarlangs de huisjes (hotelkamers) liggen. Het huisje is zo knus en schattig met een veranda en een hangmat en schitterend uitzicht. We laten onze bagage achter en gaan weer op pad. Alweer een schitterende route, nu naar Santana. Daar staan huisjes zoals die vroeger gebruikt zouden zijn. Een beetje zoals de Zaanse schans, super toeristisch, maar who cares.
Vlak bij de parkeerplek zien we een supermarkt, dus we besluiten wat boodschappen te doen. Een broodje en wat kaas en dan zien we ook kant en klare maaltijden. We hebben gezien dat ons nieuwe onderkomen ingericht is met een keukentje, dus we besluiten deze avond iets in de magnetron te gooien. We kopen ook een flesje poncha, dat is een lokaal drankje. Moet je toch geprobeerd hebben! Carmen vroeg er al naar of we het al geproefd hadden Eigenlijk zijn we vol van alle indrukken van vandaag en dus besluiten om alle goede raadgevingen te volgen en een rustige middag te nemen. We laten mevrouw Google onze weg naar het hotel vertellen en worden getrakteerd op een route touristique. Echt waanzinnig mooi. Bijna in de wolken (letterlijk) en prachtige uitzichtpunten. Bij Arco Sao Jorge stoppen we eventjes. Daar maak ik een foto en als je goed kijkt zie je een rotonde midden in. Even later rijden we daar. Bij het hotel aangekomen vinden we het wel een moment voor een glaasje Poncha. Zo!! Die voel je binnenkomen. Het is rum met een citrusdrankje. Gevaarlijk lekker. Gea laat het bad vollopen en ik hoor vanuit de badkamer tevreden geluiden. Ze weet alleen nog niet hoe ze er weer uit moet komen. Natuurlijk heb ik haar beloofd om haar te helpen als het niet lukt, maar ja....nu zit ik tegenover een aangebroken fles Poncha.........lastige keuze. Morgen horen jullie wel hoe het is afgelopen.
NB Gea is er met veel kunst en vliegwerk zelf uitgekomen. Probleem voor Jacqueline, er is geen warm water meer......Balen, morgen haar badbeurt. Nu eerst nog een Poncha op ons terrasje.

Geschreven door Gea-Jacq.op.reis