Hallo iedereen!

Een nieuwe dag, een nieuwe wandeling.
We besluiten het programma wat om te gooien. Tony heeft nog pijn aan zijn teen, misschien van de nieuwe bergschoenen die hij gekocht heeft tijdens een tussenstop in Imst ( Oostenrijk) waar we voorbij kwamen bij onze rit vanuit Zwitserland naar Italië.
De wandeling van vandaag is eigenlijk voor morgen, maar dat maakt helemaal niet uit. Een beetje vroeger dan voorzien maken we kennis met de eitjeslift die ons naar het zadel op de Sassolungo berg brengt. Een geval uit de jaren 50.
Na het ontbijt nemen we de auto en rijden naar de Sellapas ( Passo Sella ). Zoals jullie al gezien hebben heeft elke bergtop, pas of berghut hier een Duitse en Italiaanse naam.
Onderweg komen we weer de vele wielertoeristen tegen, en langszaamaan rijden we naar boven. Het is ook hier weer duidelijk, dat het er druk zal zijn. Al voor we boven op de pas aankomen, zien we auto's geparkeerd op elk stukje langs de weg dat maar een beetje vlak lijkt.
We komen boven op de bergpas aan. Alles is voorzien voor de toerist: Grote parkings, grote restaurants. Een pak auto's en mottos staat er in de brandende zon.
We vinden ons plaatsje op een van de parkings vlakbij de speciale lift. Dat valt goed mee! We wandelen naar de andere kant van de baan, en kijken wat rond bij de lift. Eerst even bekijken hoe anderen het ervanaf brengen om in de "kistenlift" te geraken...
De kabines zijn piepklein, maximum 2 personen, en je kan er alleen in rechtstaan. Dat wordt nog een belevenis, met onze 2 grote rugzakken zal het heel krap worden.
We kopen onze ticketjes, een 60 euro voor 2 personen heen en terug.
We maken ons klaar om in te stappen, en worden door de 2 begeleiders op onze plaatsen gezet. Elk ongeveer een 5 meter uit elkaar, met de bedoeling in hetzelfde bakske terecht te komen.
De kabine komt aan, en de deur van de kabine langs de achterzijde wordt door iemand geopend. Het is de bedoeling de lift in te geraken, zonder dat deze stopt.
Tony springt de voorbijkomende kabine in, en plakt bijna tegen de voorruit. Hij moet natuurlijk ook voor mij wat plaats voorzien. De lift komt voorbij, en ik spring erin. Een liftbediende duwt mij verder binnen, en sluit de deur. Hier gaat nog niets automatisch. We staan geplet in de kabine. Veel plaatst om te draaien is er niet.
De rit naar boven duurt ongeveer 10 minuten. Boven aan de lift staat opnieuw een man, die ons met tekens duidelijk maakt dat we ons moeten omdraaien. We komen boven aan, en nu staat natuurlijk diegene die het laatst is ingestapt als eerste om uit te stappen. Iemand staat klaar om je wat te helpen de de achteruit gaande kabine te geraken. Wat een belevenis! Speciaal is het wel, en we brengen het er zonder kleerscheuren vanaf.
Vlak naast de lift staat de Toni-Demetz-Hütte, die we laten voor wat het is.
De wandeling is een korte, om de tenen van Tony te sparen. Aan de andere kant van het zadel ( vd berg natuurlijk) moeten we naar beneden, want de berghut waar we naartoe wandelen ligt een heel stuk lager.
We wandelen een paar sneeuwveldjes over, en beginnen aan de echte afdaling. De tenen worden niet gespaard. De weg gaan echt steil naar beneden. Langs een rotshelling met bijna enkel losliggende steentjes en grotere stenen. Ik had mijn wandelstokken niet meegenomen, het is teveel. Fototoestel, drone, gopro camera. Als ik die wil uithalen moet ik elke keer de stokken ergens neerleggen enz. Een heel gedoe.
Tony is zo goed 1 van zijn wandelstokken te geven. We kunnen ze goed gebruiken. De weg is nogal schuifachtig door de vele losse steentjes. Na een paar minuten zeg ik tegen hem " ge weet toch dat we dat straks helemaal terug naar boven moeten lopen he". Kwestie van de moed erin te houden! :-)
De hele weg daalt af naar de hut. Dat wordt nog een serieuze klimpartij straks...!
We komen aan bij de hut. Volk, heel veel volk! We vinden een plaatsje iets hoger dan het terras. Daar zijn een paar planken zo ongeveer tegen elkaar, die een tafeltje voorstellen. We bestellen iets om te drinken en ik eet ook nog een spaghetti. We kijken de boel wat af, we zitten wat hoger dan de rest van het terras. Fijn zo iedereen wat "uit te loeren".
Op een moment lijkt het of ze hebben er een bus Chinezen afgezet. Met veel lawaai, getater waar niks van te verstaan is, palmen ze de vrije plaatsen in. Ook waar nog 1 of 2 plaatsen vrij zijn aan tafel, zetten ze zich tussen andere wandelaar. Met drukke gebaren en veel geroep proberen ze de aandacht van anderen uit hun groep te trekken om duidelijk te maken dat er hier of daar nog een plaatsje vrij is. Het lijkt wel een invasie...iedereen kijkt rond en weet niet wat er gebeurd!
Ze bestellen snel wat potten bier en wat te eten...
Na een tijdje verlaten we het terras. Tony zet zich wat hoger op de rotsen en geniet van het zonnetje en het Chinese theater. Afin, genieten, zich opjagen in die mensen :-)
Ik kruip nog een stukje hoger, en laat de drone op de omgeving los.
Daarna wandelen we terug. De steile klim kan beginnen. Onderweg zijn er velen die af en toe rusten. Tis echt de moeite! En de zon brandt. Tony had zich niet ingesmeerd, dat was vandaag niet nodig. Later op de dag zou hij het zich nog beklagen.
We kruipen, strompelen naar boven. Tony komt als eerste aan. Ik maakte onderweg ook nog een pauze om met de drone te vliegen. Het duurde langer dan ik gedacht had. Tijdens het vliegen was ik het kleine ding kwijtgespeeld. De drone in de lucht in het oog houden, en om het scherm van de bediening kijken wat je filmt gaat natuurlijk niet. En het is zo klein, de rotsen hebben bijna dezelfde kleur...
Vlakbij mij was een groepje gestrand. Een meisje in de groep zat er helemaal door en geraakte niet meer verder. Ze bleven en bleven maar zitten. Ik kon toch niet laten merken dat ik er niet gerust op was. Na 10 minuten vond ik dat ellendig vliegding nog niet terug ergens in de lucht. Boven mij? voor mij? achter mij? links of rechts? ik had er geen idee van. Natuurlijk kon ik dat allemaal niet laten merken aan mijn buren op de berg, en deed alsof ik wist wat ik deed. Uiteindelijk viel mijn oog op de drone, en kon ik hem bij mij laten landen.
Ik kroop verder de berg op, waar Tony op mij stond te wachten. Daar maakten we nog een korte pauze in de Toni-Demetz-Hütte alvorens opnieuw de oude lift naar beneden te nemen.
Onze Chinese vrienden waren er ook aangekomen, en palmden de helft van de hut in. Sjaaltjes met edelweiss hingen er te koop. Een van de Chinese vrouwen had er wel 6 of zo gekocht. Van elke kleur eentje. De anderen konden niet achterblijven en druk in de weer, zochten ze ook hun kleur uit... wat een druk gedoe, maar de kassa rinkelde wel :-)
We namen opnieuw de lift naar beneden, en hielden daar ook nog een pauze voor wat fotootjes en drone-gedoe.
Onderweg stopten we in een dorp waar veel volk liep, heel veel. Ik had het idee om daar ergens te gaan eten, maar Tony vond het te druk. We reden dan maar verder, en liepen een restaurant binnen in ons eigen dorpje. Het restaurant ging maar pas binnen 15 minuten open, maar we konden al wel op het terras, veranda of binnen wachten. Na wat geduld waren de 15 minuutjes voorbij en kwamen ze vriendelijk vragen wat we te drinken wilden en te eten.
Het smaakte!
Met het zweet en zonnecrème nog op onze gespierde, sportieve lichamen reden we naar huis. Een goede douche kan zo zalig zijn!!

Vele groetjes,
Dirk en Tony xxx

Geschreven door Dirkentonys.reisdagboek