Hallo iedereen!

Vandaag nemen we de veerboot vanuit Andenes op de Vesterålen naar het eiland Senja. Het is inderdaad Senja, niet Sonja, die hebben we thuis gelaten! De nacht was kort, we hadden te lang met de dochter des huizes zitten babbelen en dat voelden we deze morgen. Om zeker te zijn dat we een plaatsje konden bemachtigen op de ferry (plaatsen konden immers niet gereserveerd worden) staan we rond 5 u op, maken ons klaar en vertrekken vanuit Skarsteindalen ( een onnoemelijk klein plaatsje dat je geen dorp kan noemen. Er staan een paar grote hangarachtige bouwsels. Dit was een vroegere militaire basis) naar de ferrykaaien. Het aantal plaatsen is beperkt, op deze lijn wordt een kleinere ferry ingezet, niet zoals de grote ferry is de meer bekende fjorden zoals naar de Lofoten. De rit naar de kaaien neemt ongeveer 30 minuutjes in beslag, dus we komen goed vroeg aan. Er staat 1 auto te wachten. We zijn dus nummer 2. Op de kaaien zijn vier rijden naast mekaar voorzien. De eerste auto staat in rij nr 1, ik zet me ernaast als eerste auto in rij 2.
We hadden dus gemakkelijk een stuk langer van ons bed kunnen genieten...
Gaandeweg komen er meer auto's en mobilhomes aangereden. De meesten kiezen voor rij 1, de een na de andere. Af en toe komt er in onze rij iemand bij.
We moeten er lang wachten, tot 7 u 45 alvorens de ferry vertrekt.
Zoals jullie al weten, is het hier bijna altijd licht, dus ook om 5 u. Tony slaapt nog wat in de auto, ik ben klaarwakker. En zoek iets om me bezig te houden.
En paar tientallen meter terug had ik naast de baan een hele hoop noordse meeuwen gezien. Een kleinere meeuwensoort, maar met heel veel pit. Het zijn diezelfde meeuwen die ons in Ijsland aanvielen. Ze zijn wel mooi en rank, wit, met een zwarte plek bovenop de kop, en een knalrode snavel.
Ik zette mijn grootste zoomlens op men fototoestel en ging te voet op pad. Ik kende het karakter van de beestjes al vanop Ijsland, en wist dus dat ik niet te kortbij moest komen. Ze doen er alles aan om hun kleintjes te beschermen, een mooie zaak, maar niet als ze het op je hoofd gemunt hebben.
In het begin was het wat oppassen, en een aantal doken vanuit de lucht als straaljagers op me af. Ze zouden proberen me te raken met hun poten vanuit de lucht. Dat wist ik al. Tijdens hun aanvallen heb je enkel de mogelijkheid om zo diep mogelijk te bukken. Alles ging goed, en ik kon ze wel de baas. Ze proberen ook altijd het hoogste punt aan te vallen, dus als je een stok of paraplu kan omhoogsteken, zit je ook wel goed. Ik gebruikte mijn grote zoomlens om de aanvallen af te slaan.
Ik was er een hele tijd zoet mee, en maakte vele foto's. Als je even bleef kijken, zag je vele kleintjes tussen de stenen zitten. Vandaar dat sommigen zo agressief reageerden. Ik bleef wijselijk aan de straatkant van de vangrails.
1tje bleef er heel rustig bij en liet me toe op een 3 tal meter te naderen om foto's te nemen.
De kleintjes werden constant gevoerd. Af en aan vlogen ze, met kleine visjes die de groten in de haven hadden gevangen. Een heel mooi zicht.
Ik was er zowaar getuige van een waar intiem moment. Na wat gekibbel, ik veronderstel dat het onderhandelen was over wie vanboven mocht, kropen er 2 op elkaar. Het kleintje zat er vlakbij en keek ernaar. In mijn tijd zou het er zo niet aan toe gegaan zijn...
Ik maakte mijn foto's, Tony kwam ook eens kijken en we wandelden op het gemak terug naar de auto.
Nog een 30-tal minuutjes en het inschepen zou beginnen.
De verantwoordelijke kwam eraan en deed teken dat de eerste rij kon binnenrijden. Ik werd even overrompeld door paniek, stel dat ze die hele rij eerst laten binnenrijden, dan is er misschien voor ons geen plaats meer...
Na 2 of 3 auto's mochten we dan toch voor de andere binnenrijden. Oef! Dat was is de sjakose!
We installeerden ons in de salon van de ferry en genoten van de overtocht. Tony vooral slapend. Ik keek wat rond, en viel tenslotte ook een uurtje in slaap. De totale overtocht duurde ongeveer 2 uurtjes.
Eindelijk kwamen we aan op Senja, het 2e grootste eiland van Noorwegen. Ik had hier heel grote verwachtingen. De natuur zou er ongerept zijn, wild en ruw. Het eiland is zeker nog niet overspoeld door toeristen. Velen vinden het te ver, of misschien te afgelegen. De dorpjes zijn er klein. Wij verblijven er in een hotel in het dorpje Mefjordvær. Er wonen rond de 200 mensen.
Onderweg van de aankomst met de ferry naar ons verblijf stoppen we even langs verschillende uitzichtpunten. Het is al meteen duidelijk: Senja is onwaarschijnlijk mooi.
We zijn hiernaartoe gekomen, speciaal voor het zicht op de Segla berg. Het spectaculairste uitzicht op deze berg krijg je door de top van de Hesten te beklimmen. Deze is veel lager dan de Segla, maar heeft toch steile kliffen recht naar beneden het fjord in van meer dan 500 m.
Bij aankomst picknickten we hier op het einde van de straat. Er is een grote pier aangelegd en vlakbij zijn enkele picknicktafels voorzien. We eten onze zelf gekochte broodjes en beleg. Na deze gastronomische topper, wandelen we nog even over de pier om het dorpje vanaf het water te bekijken. Ondertussen is het tijd geworden om in te checken. We worden, zoals we in Noorwegen gewoon zijn, weer heel vriendelijk en hartelijk ontvangen. De kamer heeft een heel inrichting en het beste uitzicht van het hotel. Dat is natuurlijk mooi meegenomen! We frissen ons op, slapen een beetje, en maken ons klaar voor het avondeten in ons hotel, dat we bij aankomst reserveerden.
Tony koos de Bacalao, een plaatselijk visgerecht, ik koos natuurlijk voor een vleesgerecht. Veel keuze was er niet, steak van walvis leek me ook niks, dus ik ging voor het rendier. Ik voelde me er eigenlijk schuldig bij, maar een mens moet toch eten. Sorry indien sommige kerstcadeau's niet op hun plaats geraken. De kerstman zal zijn slee zelf moeten trekken....
Het was allemaal heel lekker en we bestelden ook nog de chocoladecake met kriekencompot en kaneelroom. Weeral een voltreffer!
Na deze lekkernij maakten we al een reservatie voor de dag erna. Als grapje liet ik ook al een stuk chocoladecake reserveren.

Daarna prulde ik nog wat aan de foto's, schreef nog wat saaie tekst, en Tony keek wat tv.
Daarna vielen onze oogjes dicht!

Vele groetjes vanop Senja!
Dirk en Tony

Geschreven door Dirkentonys.reisdagboek