Hallo iedereen!

Klaar voor het volgende verhaal?
Vandaag een gemakkelijke wandeling, naar 2 almen om daarna de Sackwiesensee te bereiken.
Zo dachten we toch!
Na het uitgebreide ontbijt, het eerste hier in onze nieuwe verblijfplaats, vertrokken we met de auto naar het startpunt van de wandeling.
We moesten ergens naar de Bodenbauer gaan, daar de auto parkeren, en te voet verder wandeling. Op internet had ik iets gezien van een tolweg...
We kwamen aan de grote parking aan, maar de gps had er nog niet genoeg van. Hij stuurde ons verder de parking voorbij, de bosweg in. Was dit normaal? Mochten/konden we hier wel met de auto verder? Geen idee!
Voorzichten reden we verder omhoog, en dieper het bos in. Dit was echt wel geen gewone weg. Eerder iets voor een jeep. Dapper reden we door, terugdraaien ging toch niet, daar was het baantje te smal voor. Uiteindelijk gaven we het op, dit was niet meer te doen, en we hadden onderweg nog geen enkele levende ziel te zien gekregen.
Dan maar achteruit omlaag de weg af, tot we uiteindelijk een plaatsje vonden waar ge gedraaid geraakten. Terug tot aan de parking.
We smeerden ons alle 2 in met zonnecreme, de zon scheen volle bak, het was dus wel nodig.
Gepakt met wat we dachten nodig te hebben vertrokken we. De wandeling naar de Sackwiesenalm en See zou ongeveer 1,5-2u duren.
Het begin was ok, een brede platte weg voerde ons verder en verder van de parking. Ik zal het helemaal zitten, dit zou een gemakkelijk tochtje worden!
De uitleg van mijn voorbereiding had ik niet meer bekeken....
Na een 10 tal minuten stappen wees een geel pijltje het bos in. We volgden onze weg, en ontdekten al snel dat ook in minder hoge bergen de weg steil kan zijn!!!
Maar echt steil he! Over wortels ( geen oranje, maar boomwortels !) lossen stenen en natte stukken kropen we naar boven. Dit zou nog eens horror kunnen worden om naar beneden te komen. De weg was vochtig en glibberig.
Onderweg kwamen we volk van hier tegen, nee de eerste hut was niet open, vandaag gesloten. Verdekke, de eerste tegenslag! Beneden aan de parking stond nochthans aangegeven dat deze geopend was.
Het meer en bijhorende alm zou een half uurtje verder liggen. Neenee, zei de andere vrouw, pak maar 45 minuten.
We hadden geen keuze, en zweetten als paarden om verder omhoog te geraken. Ondertussen deed de zon haar best om ons om te toveren in gebraden kiekens!
We bereikten de gesloten hut, daarna de alm, een klein oud houten ding, met een paar tafels.
We hadden van de vrouwen onderweg gehoord dat de baas, de Karl, geweldig was. We kwamen er moe aan, en zetten ons neer. Het leek of de hele familie er was, het vrouwtje, dochters en zoonlief en kleinkinderen. We bestelden iets om te drinken, nee geen 2x bier. Een gespritzte wijn voor Tony en een almdudler voor mij.
Het deed deugd! De zon brandde lustig voort en we papten ons weer in met zonnecreme. Ondertussen tatterde de familie onder elkaar verder...we deden moeite ze te verstaan en oefenden " onder ons" al wat van die vreemde klanten. Dit was hier in Obersteiermark een heel ander dialect dan dat we al wat gewoon zijn in Tirol. We lachten er wat mee.
Een stukje onder de alm lag een grote vlakke weide, waar wat koeien graasden. Het leek wel of het meer opgedroogd was en plaats had gemaakt voor gras en koeien. We vroegen het of dit het geval was, nee kwam het antwoord, het meer ligt hier wat verderop, de berg hier over, en dan naar beneden. We zullen waarschijnlijk als 2 achterlijken zijn overgekomen, een opgedroogd meer...
Afin, we klommen de berg op, en daalden weer tot aan het meer. We wisten nu als dat het hele stuk op de terugweg omhoog zou gaan...wat een vooruitzicht.
Het meer was echt mooi, blauw groen water, een pareltje. We klommen er ook nog omhoog naar een grot, van waaruit we enkel foto's namen. Prachtig!
De weg naar de grot was op het einde extreem steil. Tony gaf mij een wandelstok om beneden te geraken. Met een zware rugzak vol lenzen enz was het toch oppassen! Zelfs zonder rugzak! We kwamen veilig beneden en ik had een geweldig idee. We konden eens rond het meer wandelen.
Zo gezegd, zo gedaan. Al snel merkten we dat dit een grote fout was! De weg was een slijkpad, en overal was het een gesukkel om toch met droge schoenen/voeten verder te kunnen.
Zoals tevoren gezegd stopten we bij de terugweg opnieuw bij de Karl. 2x bier??? Neenee! Tony nam dan toch maar een biertje om de man een plezier te doen, ik de welgekende almdudler.
Ondertussen was zijn kameraad met de e-bike ( electrische mountainbike) aangekomen. Ze kletsten erop onder elkaar op los in een bijna onverstaanbare taal. Wat was dat toch? Oerklanken vlogen ons om de oren. Nog wat uitleg van " de Karl" en zijne kameraad tegen onszelf. Hier en daar konden we wat verstaan. We babbelden wat, betaalden, en wandelden terug naar de auto. Het was ondertussen 18u geworden. Nog naar de kamer, douchen en restaurant. Dat zou te laat worden.
We zochten en vonden een Mc donalds, aten snel iets, en reden naar de kamer. Een douche zou ongelooflijk deugd doen, na al dat " geplek" van de zonnecreme.

Daarna prulde ik nog wat aan de foto's, schreef al deze verhaaltjes en Tony kwam ook naar de foto's kijken.
Nu dadelijk bedje in! Het is hoog tijd!

Vele groetjes en tot de volgende keer!
Dirk en Tony

Geschreven door Dirkentonys.reisdagboek