Hallo iedereen!

Ochtendstond heeft goud in mond, zeggen ze...
Zoals gewoonlijk was ik weer vroeg wakker, en rond half 5 sprong ik op van de matras in de slaapzolder. Door het venster was het eerste oranje licht al boven de bergtoppen van de Alpstein te zien...dus wat gesukkel om aangekleed te geraken in het donker, en met zo weinig mogelijk geluid naar buiten.
En ik was er niet alleen, een paar vroege zielen waren ook buiten om de zonsopgang te bewonderen. We hadden ook geluk, geen mist, geen regen, geen wolken!
Een half uurtje later kwam Tony ook naar buiten, om van het schouwspel te genieten. We liepen wat rond, van de ene kant van de hut naar de andere kant. Het was allemaal even mooi.
Niet veel later verschenen de eerste steenbokken al vlak bij de hut. Fotoapparaat in de aanslag, en schieten maar!
Stillekesaan werd het 7u, tijd voor het ontbijt. We hadden om 7u met onze jolijke bende van de dag ervoor bij het avondeten afgesproken, om samen opnieuw een tafel te delen. Als snel werd er opnieuw gelachen en gezeverd.
Na het ontbijt vertrokken onze 3 vrouwen naar de Säntis, de hoogste berg van het Alpstein gebied. Het Duitse koppel zou ook een andere richting uitgaan, afdalen richting Seealpsee, waar wij vorig jaar ook al gewandeld hebben.
Onze 3 vrouwen en een andere sympathieke madam hadden ons gezegd zeker via de Altmann (berg) terug te keren naar Wildhaus waar we sliepen. Onderweg zouden we dan langs de Zwinglipasshütte passeren, waar we ook even konden rusten.
De klim via de Altmann was pittig, maar voor ons zeker te doen, verzekerden de madammen ons. Met stalen kabels en hier en daar wat smallekes. Maar geen probleem voor ons...
Vlakbij de hut vertrok deze tocht naar omhoog. Na de eerste minuten waren we al bekaf. De klim was steil. Na een paar minuten volgden de eerste stukken die met staaldraad werden verzekerd. Een smal bergpad omhoog, een diepe afgrond ernaast, en staalkabel langs de bergkant om je vast te houden... Tony had het er niet op. Ik vond het wel cool. Hoe verder we kwamen, hoe lastiger het pad werd....een steil! Via staalkabels moesten we ons omhoog trekken, er was eigenlijk geen weg meer, en het was zoeken om onze voeten ergens op de rotsen te kunnen zetten. Er waren stukken bij die zo steil waren als een ladder tegen de muur, met hier en daar metalen beugels in de rotsen om de voeten op te kunnen zetten. Sjiek, echt sjiek, afin, vond ik toch. Tony was er minder blij mee. En natuurlijk naast of achter ons, een diepe afgrond naar beneden.
Uiteindelijk kwamen we op het hoogste punt, vanwaar de afdaling kon beginnen. Iemand die voorbij kwam, zei ons dat we naar het Altmannsattel moesten wandelen, een korte wandeling omhoog, waar op dat moment blijkbaar een hele kolonie met jonge en oude steenbokken te zien was. Tony zag het na de fameuze klim niet meer zitten, en begon op het gemak te tocht naar beneden. Ik kon het natuurlijk niet laten te gaan kijken :-)
Na wat foto's begon ik ook naar de toch naar beneden. Als snel wat het duidelijk, de staalkabels lagen achter ons, maar de afdaling zou toch nog heel pittig worden. Op sommige plaatsten was er geen weg te herkennen, en was het eerder op goed geluk naar beneden klefferen!
Tony stond mij dan al een pak verder en lager op te wachten. Hij was het eerste sneeuwveld al overgestoken, en riep iets onverstaanbaar de hoogte in...
Geen idee wat hij zei...hij deed teken, ik zou eerder ergens moeten afgeraken dan waar hij naar beneden was gekomen, want daar was het helemaal niet te doen. Nu, ik moet zeggen, mijn stuk was ook helemaal niet te doen. Een afdaling zonder pad, over een hele helling losse stenen. Ik zakte er tot mijn enkels in...en zoals op een andere wandeling, vloog ik ook daar eens tegen de grond. Zonder veel erg. Ik kwam aan de sneeuwvlakte, en schuifelde verder. Het duurde een eeuwigheid, ik kan er niks aan doen, daar heb ik het niet op!
Wat we toen nog niet wisten, was dat we nog vele sneeuwvelden te overwinnen hadden, de ene al groter dan de andere...maar met de nodige voorzichtigheid.
Na nog een steile afdaling kwamen we dan aan de Zwinglipasshütte aan, waar we iets dronken en een zelfgemaakte soep aten. Dat hadden we wel nodig, om onze arme beentjes te versterken.
De afdaling die volgde was er eentje om nooit te vergeten...eindeloos...
Uiteindelijk kwamen we goed aan bij het hotel, en aten er opnieuw in het restaurant van het hotel zelf. Moeite doen om iets anders te zoeken, dat zat er echt niet meer in.
Ik prulde nog aan wat foto's, Tony las verder in zijn boek, en na een tijd was het alweer bedtijd!
Een vermoeiende maar heel mooie dag vol zon!

Vele groetjes,
Dirk en Tony xxx

Geschreven door Dirkentonys.reisdagboek