Hallo iedereen!

Vandaag een zware dag! Een wandeling naar de Rotsteinpass Hütte. We vertrekken zoals de "echte" te voet vanuit ons hotel, naar boven. Een tocht waarbij we 1400 hoogtemeters te overwinnen hebben!
De avond ervoor hadden we nog eens via google op de kaart gekeken, wat de beste route zou zijn. Via Gamplüt, waar ook een kleine lift in de zomer naartoe gaat, maar die we niet gebruiken, daarnaThurwies, Schafboden (berghut) om uiteindelijk in de Rosteinpass Hütte aan te komen.
Een afwisselende en vooral lange wandeling.
De wandeling begon al goed, steil, steil en nog eens steil. Een brede weg voerde ons omhoog tot aan Gamplüt, een bergrestaurant dat dus ook via de lift te bereiken is.
Daarna kwam gelukkig een plat stuk tussen alpenweiden en kleine boerenhutjes met stallen. De zon scheen ook volle bak, zoals voorzien.
Al zwetend bereikten we de bosrand naar wat zoeken, want de weg was niet altijd even duidelijk.
Wat schaduw in het bos was heel welkom, en het pad naar beneden deed ook wel even deugd...maar we wisten ook dat we dat allemaal terug naar boven moesten lopen...
Daarna kwamen we opnieuw in de volle zon terecht en het was zweten, en...afzien. De klim naar boven was lang en we waren er lang nog niet.
Na vele vermoeidende stappen, geblaas en gepuf kwamen we uiteindelijk aan bij de berghut Schafboden. Niks speciaal, een oude boerenstal met een hut, waar enkel iets gedronken kon worden.
Tony kwam als eerste aan, en had al bier besteld, ik volgde wat later. Een vriendelijk meisje kwam opnieuw naar buiten om te vragen wat ik wou drinken. Ik liep even mee binnen om te zien wat er was. Het was er heel simpel, een tafel met wat flessen erop, en wat bakken met bier.
Ik zei dat alles goed was, geef maar cola, die fles is al open. We doen niet moeilijk :-)
Ze bracht vriendelijk de cola aan de picknick tafel buiten en vertelde ons dat de hut door de grootouders van haar lief gebouwd was.
Vol goede moed vertrokken we opnieuw verder. De weg bleef maar stijgen, en er leek echt geen einde aan te komen. We moesten onderweg zelfs wat sneeuw doorkruisen, omdat de zomer zo laat begonnen was.
En we hadden het ook al door, hoog in de bergen hing een dichte mist, we zouden boven dus niets kunnen zien van de omgeving en van de kolonie steenbokken die in de omgeving van de hut leven.
We kwamen uiteindelijk aan de hut aan, en inderdaad, er was echt niks te zien, een dichte mist hing er en wou maar niet verdwijnen. Even op adem komen op het terras, wat warmere kleren aantrekken. Om 15u30 waren we aangekomen, en bij het hotel om 10u vertrokken. Een lange en vermoeiende klim!
We liepen binnen de hut in, en zagen wat de tafels gereserveerd waren. Alle gasten die bleven slapen hadden vaste plaatsen gekregen. Wij dus ook, in het midden van de achterste tafel. We kregen ook de slaapzaal te zien waar we later zouden proberen toch wat te slapen.
Af en toe klaarde de mist een klein beetje op, en opeens verschenen er wat steenbokken. We gingen zoals zovelen naar buiten om de beestjes te bekijken. Jammer van de mist waardoor niet altijd iets te zien viel. Toch maakten we wat foto's.
Aan tafel kwamen we samen te zitten, met 3 vrouwen die allen 2 dagen verlof hadden genomen om samen de tocht naar de hut te maken. Ze bleven er ook slapen. Bij ons aan tafel zat ook een jonger koppel Duitsers, die al jaren in Zwitserland woonden.
Ik moet zeggen, het viel allemaal heel goed mee. Die vrouwen, dat koppel, we hadden de grootste leute aan tafel. En kregen af en toe wel blikken richting onze tafel, we waren de luidste, en er werd bij ons smakelijk en hard gelachen! We amuseerden er ons kostelijk!
Nog even buiten kijken, en daarna werd het bedtijd. Zo goed en zo kwaad het kon, installeerden we ons op een matras met dekbed, en probeerden we te slapen. Niet gemakkelijk, elke 5 minuten ging de houten deur open, kwam er iemand door onze zolder naar de volgende gelopen. Was er iemand iets beneden vergeten....hier werd er al gesnurkt...daar gekucht.
Het licht ging uiteindelijk uit, en dan kwamen de laatste slapers de kamer op. Gestommel in het donker, dan met de lampjes van de gsm om toch maar iets te zien. Gefluister en gefoefel om hun slaapplaats te vinden...
Ik maakte ook kennis met een Zwitser die ik enkel ken vanop facebook en instagram. Hij maakt er schitterende foto's van de steenbokken daar.
Om half 4 zou hij opstaan. Ik zou nog wel zien, ik ben normaal vroeg wakker, en kom dan wel uit bed. De wekker zetten zag ik niet zitten!

Het vervolg van dit avontuur lezen jullie in een volgend verhaal!
Vele groetjes,
Dirk en Tony xxx

Geschreven door Dirkentonys.reisdagboek