Hallo iedereen,

Hier zijn we weer. Een nieuwe dag, een nieuwe wandeling. Vandaag een rondwandeling rond de Gastlosen berg. De lengte is ongeveer 7,5 km, met een kleine 700 hoogtemeters te overwinnen.
We namen de stoeltjeslift omhoog en Jaun, een klein bergdorpje in de Zwitserse Alpen. Vanaf het eindpunt vertrok de wandeling. Eerst een brede platte wandelweg, en wat verder door begon het pad wat steiler omhoog te gaan tussen de bomen het bos in.
We waren misschien 30-40 minuten vertrokken, van een wandeling die ongeveer 4,5 u zou duren zonder rustpauzes. Het bospad lag er glad bij, het heeft hier ook de voorbije dagen altijd geregend, en stenen, boomwortels zijn zo glad als een aal. Op een moment kwamen we een plankje tegen van ocharme een metertje lang. Het was een plaatsje dat heel lastig was met de vele stenen. Tony wou nog zeggen, stap nu niet op die plank, maar het was al te laat...
Opeens lag ik op de Zwitserse grond. Mijn een been bengelde naast de plank naar beneden de berg af, het andere been, lag ergens achter, onder mij. En voor ik het wist kwam ik met mijn gezicht recht de grond op. Gelukkig was het er wel op voorzien, een zacht plekje met gras, mossen en andere kruiden. Nergens pijn of bloed. Al een geluk. Het duurde even voor ik recht geraakte. Ik zag het al voor mij, mijn gezicht zwart als zwarte piet, maar het bleek wel mee te vallen. Mijn benen verspreid, als een spagaat, het kon zowaar een nieuwe olympische sport worden, turnen voor gevorderden in de Alpen :-)
Zo goed en zo kwaad het ging sukkelde ik recht. De pijpen van mijn wandelbroek versiert met bruine vlekken Alpen-slijk. Een prachtige piccaso zomaar gratis om mee te nemen!
We wandelden samen opnieuw verder, mijn dijbeen deed wat pijn, maar dat zal de komende dagen wel wegtrekken.
Onderweg niet veel volk te zien, we liepen zo goed als alleen. Na een laatste beklimming nadat we een koeienstal gepasseerd waren, kwamen we aan de Soldatenhaus, een houten berghut. We dronken er iets op het terras. Door de wind was er het toch maar frisjes. En wat we niet gewoon waren...de taal was er Frans. Geen probleem, maar Duits konden ze blijkbaar ook wel. Na een korte pauze en wat vliegenierswerk met de drone wandelden we verder. Vanop het terras hadden we het pad al gezien, dit ging steil ophoog naast de grillige rotsen en punten. Na wat gekleffer kwamen we boven, een stukje met draadzeil hadden we ook al achter ons gelaten. Vandaar wandelden eerst nog over een berggraad om aan de andere kant van de berg naar beneden te geraken. Een lang wandelpadje liep tussen de Alpenweiden door, die nog een pak meer dan in Oostenrijk vol stonden met wilde bloemen. Een mooi zicht. Onderweg zagen we in de verte nog een paar Mulmertiere (bergmarmotten) en een klein groepje gemzen.
Na aan afdaling die eindeloos leek te duren, stegen we weer een stuk om bij de volgende berghut aan te komen. Stillaan kregen we honger, en we bestelden iets om te drinken en vroegen welke "Kuchen" (gebak) er vandaag te krijgen was. Eu, niks, hier komt te weinig volk, en anders moet ik 's avonds toch alles in de vuilbak kieperen. Dat was een tegenvaller, want iets om te eten hadden we wel zeker verdiend!
Nog snel vragen hoelang we nog tot de lift moesten wandelen. Ongeveer 45 min. De laatste dalvaart was om 17u. We hadden nog 1u de tijd... Uiteindelijk kwamen we om 10 voor 5 aan, hoog tijd dus om nog met de zeteltjeslift naar beneden te geraken.
Oef, dat was op het nippertje.
Met de auto reden we naar ons hotel, in Zweisimmen, boven op de berg, via de kleine smalle kronkelende baantjes die maar voor 1 auto voorzien zijn...zonder tegenligger. Op de kamer namen we een douche, kozen via tripadvisor een restaurant uit, en belden om een tafeltje te reserveren. Na 4 of 5 telefoontjes vonden we eindelijk iets dat open was! We kwamen er aan, en zagen direct, dit is niet zo helemaal ons ding. Maar bon, eten moesten en zouden we!
Het was eerder een café, met een heel groot tv scherm om niks van de voetbal te moeten missen! We hadden geluk :-)
Blijkbaar won Nederland, al een geluk dat er geen hollanders in de zaak zaten :-)
Na het avondeten, reden we opnieuw naar ons hotel, helemaal naar boven. We ontdekten dat we de kaart verloren hadden om onze kamer binnen te kunnen...het enige wat kon gebeurd zijn, was dat deze in het restaurant uit mijn zak was gevallen. Een kort belletje naar het restaurant, en inderdaad, de bazin had onze kaart gevonden!
Wij terug naar beneden om de kaart op te pikken. Eind goed, al goed!
Voila, dit is zowat alles wat we vandaag weer beleefd hebben.
Morgen vertrekken we naar Kandersteg, een ander dorpje in Zwitserland, een 60tal km van hier.
En voorzien dan meteen ook een rustdag, een wandeling in de bergen, maar wat rondslenteren in het dorpje.

Voor meer nieuws, wees geduldig tot een volgend verhaal!
Vele groetjes,
Dirk en Tony xxx

Geschreven door Dirkentonys.reisdagboek