Hallo allemaal!

Hier het verslag van de voorlaatste wandeldag!

Zonder de Drei Zinnen, Tris Cime (in't Italiaans) gezien te hebben zou ons verblijf niet volledig zijn. Volgens Dirk is het zoals naar Parijs gaan en den Eifeltoren niet gezien te hebben.
Ik zou het niet weten ik was nog nooit in Parijs en voor mij is ne berg ne berg.... en of dat nu per sé den dieje of nen andere is... wat maakt het uit... zoveel mooie plekjes...
Maar toch... na het ontbijt vertrokken we vol goede moed, op weg naar de Drei Zinnen...
28 km en een uur rijden...
Het viel ons al op dat er wel erg veel auto's overal aan de kant van de weg stonden maar toch waren we verbaasd dat 5 km voor we de parking bereikten er al werd aangegeven dat die volzet was.
Aan 30 euro per voiture... da's mooi!
Dus aan dat punt was het één grote chaos van loslopend wild (andere toeristen) chauffeurs die tegen beter weten in een plekje zochten om hun auto kwijt te raken. Horden mensen die rijen dik aan 't aanschuiven en aan 't dringen waren om een bus ticketje te bemachtigen.
Pffff wat is dat hier voor een circus...
We maakten rechtsomkeert en reden naar een parkeerplaats 20 km verderop en gingen van daar uit dan op weg naar een bergmeertje.
Het was een gevarieerde wandeling langs een heuvelend bospad waarna we een weide moesten oversteken.
Hier zagen we een herder met zijn hond wel honderden schapen, een hele boel geiten en wat ezels laten grazen. Mooi om te zien natuurlijk..
Na een redelijk korte maar pittige klim kwamen we op een heuveltop met een fantastisch uitzicht. Dit was genieten.
Dus tijd voor een pauze met druifjes uit de rugzak.
Van hieruit was het slechts een 600 m tot aan het bergmeertje.
Het was duidelijk dat we niet de enige waren die deze idyllische plek wilden bezoeken.
Van de eenzame wandelaar tot hele families het was een komen en gaan van vanalles wat. Honden zochten wat verkoeling maar ook sprongen geregeld wandelaars met of zonder ondergoed even het koude water in.
Hier was het zalig vertoeven en we genoten van de mooie omgeving.
Toen de donkere wolken weer dreigend dichterbij kwamen gingen we er als hazen vandoor en huppelden als berggeiten naar beneden.
Halverwege onze afdaling bleek onze haast ongegrond te zijn want sneller dan dat we de berg konden afhuppelen, veranderde het weer opnieuw en liet de zon weer van zich horen.

Op de kamer hebben we ons opgefrist zodat we niet plakkend van zweet en zonnecrème naar het restaurant moesten gaan.
De stuurse madam van het restaurant bleek toch ook te kunnen lachen en wordt bij elk bezoek van ons aan haar restaurant vriendelijker en vriendelijker.
We gaan er graag eten omdat we het er erg lekker vinden en een steeds vriendelijkere ontvangst is dan mooi meegenomen...ons plekje voor morgen hebben we ook alvast gereserveerd.

Voor we in ons bed kropen hebben we nog een terrasje gedaan. Zo stil mogelijk slopen we de trap naar boven op, en half in het donker probeerden we met onze sleutel de kamerdeur stilletjes te openen. Het viel ons al op dan opeens de lichtschakelaar in de gang naast onze deur, veranderd was. Dit was wel raar, maar bon, we bleven proberen om de kamerdeur met de sleutel los te draaien. Helaas zonder succes, tot we opeens doorhadden, dat we een verdieping te laag aan een deur aan het prutsen waren!!! :-)
Als dieven in de nacht, onder gegiechel raasden we de trap op naar het 3e verdiep in de hoop de onze onderburen niet de stuipen op het lijf gejaagd te hebben. Snel liepen we onze kamer in, en konden onze lach echt niet meer inhouden! Dat kan weer enkel ons overkomen. We lachten nog tegen mekaar, en dachten: "Ocharme, als daar een vrouwke alleen ligt in de kamer, heeft die misschien door het gefrutsel de stuipen op het lijf gekregen en gedacht, oei, ze zijn hier aan het inbreken!"
Met gegiechel en gelach maakten we ons klaar om het bed in te kruipen.

Groetjes en tot... x Dirk & Tony

Geschreven door Dirkentonys.reisdagboek