Gute Morgen allen

De ochtendnevel hangt laag over het dal en de weiden. De zon straalt al hoog aan de hemel.
Een mooie start van al weer een nieuwe dag.
De eerste ontmoeting is er eentje met ons buurmeisje. (De kamer tegenover de onze) Dirk houdt vriendelijk de deur open... Gute Morgen... TROELA... OMHOOGGEVALLEN TREES... Niks nada noppes met de pretentie alsof was ze de Queen in hoogst eigen persoon is stapt die gewoon door. Geen lachje of knikje... helemaal niks.
Maar daar is dan ons Lena die weer stralend lacht wanneer we de ontbijtruimte binnenkomen. Ze wenst ons een goede morgen en is al op weg voor koffie en koude melk.
Die Zweedse troela zit naast ons en gunt niemand ook maar 1 blik.
Ze gaat haar koffertje halen om naar de auto te gaan... wanneer ze terug binnenkomt vraagt Klaus of dat haar broekje is dat op de grond is gevallen.
Ze kijkt de man aan zonder een grammetje emotie, gritst haar broekje mee en ribbedebie was ze.
Iedereen was het ermee eens... dat is een onmogelijk mens haahhhaahhaaaa!
Na het ontbijt komt Klaus, unser Bergfuhrer en medewerker van de hut hier, ons buiten uitleggen en tonen wat de leukste/mooiste wandelingen zijn om vandaag te maken. Want... het zal niet regenen voor een uur of vier in de namiddag.
We beslissen om vandaag the easy way te kiezen en zullen vanuit Palmschoß met een zetelliftje naar boven gaan om daar een tocht met prachtige uitzichten te maken.
Na ongeveer een half uurtje stappen... het is alsof de duivel ermee gemoeid is...
Wolken komen in sneltreinvaart onze richting uit... we twijfelen niet... regenjassen aan rugzakhoezen omgedaan en onmiddellijk rechtsomkeert.
Terwijl het harder en harder regent trekt alles dicht van de mist. Wanneer we de lift bereiken, krijgen we te horen dat er niemand meer mee mag... Gewitter zu viel Gefahr... dan maar 100 meter verder naar de hut waar iedereen kletsnat op elkaar gepropt staat. Dirk merkt dat zijn hoed is gaan vliegen met de sterke rukwinden maar met zijn kap op zijn hoofd had hij niks gemerkt.
Twee dames met een kindervoituur die we eerder al tegenkwamen wisten te zeggen dat ze buiten een hoed hadden zien liggen maar door deze storm stuurt ge uwen hond nog niet...
Na 20 minuten wachten kregen we dan een koffie en een spezi. Het was in die hut boven één grote chaos... niemand van het personeel kon volgen of wist wie wat waar had besteld. Op buienradar zagen we dat we weer maar eens in het oog van de storm zaten. Het was een copy paste van gisteren. Behalve dat we bij de bliksemschichten niet met 2 moesten schuilen onder 1 jaske.
Na een uurtje was er geen vuiltje meer aan de lucht. De zon had de wolken verdreven en het werd weer volop zomer... iedereen vertrok en wij, wij gingen op zoek naar de hoed...
En op het moment dat je wil opgeven en denkt... die zien we nooit meer terug valt mijn oog op een hekje aan de rand van het terras waar nog enkele jassen te drogen hangen in de zon. Daar hangt Dirk zijn hoed. Mijn ventje super content dat hij zijn hoed terug gevonden heeft!!
We besluiten het noodlot niet langer uit te dagen en nemen de lift dan maar terug naar beneden om eens een kijkje te gaan nemen in het dal.
We rijden naar Brixen.
Een mooi en gezellig stadje.
Na een hapje en een drankje kuieren we door gezellige winkelstraatjes omgeven door mooie gebouwen.
Het is er gemoedelijk en Dirk spot al meteen enkele mooie gevels om op foto vast te leggen.
Maar, mooie liedjes duren niet lang en ook hier worden we getrakteerd op opnieuw een echte plensbui in combinatie met donder en bliksem.
Binnen de 5 minuten zijn we terug aan de auto en keren dan maar terug naar 'huis'.
De super sympathieke en goedlachse Klaus staat er met zijn handen voor zijn gezicht en een smakelijke lach...
Ik heb aan jullie gedacht. Maar en ik heb voor jullie een schietgebedje gedaan en de zon is er weer hé... Jaja...
Als avondeten was het Fritatensuppe. Dat is Dirk zijn lievelingssoep.
Dan kregen we een spinazie- en een käseknodel met een koolsalade.
Als dessert was er walnotenijs en Claus kwam al af... hier hoort eierlikeur bij om het compleet te maken. Die man geniet duidelijk ook van onze verhalen en kwam ons plots vertellen dat hij juist buiten was gelopen om de schapen en geitjes te gaan halen... Iemand had de weide opengelaten en de beestjes dachten waarschijnlijk dat het gras op een ander groener was... Gelukkig kwamen ze snel terug naar hun eigen weide toen er wat lekkers werd bovengehaald.
Toch jammer dat het hier al onze laatste avond is want zo sociaal, sympathiek en open dat ze hier zijn dat kom je niet veel meer tegen en we voelen ons hier echt thuis. Een beetje alsof we hier de hemel op aarde gevonden hebben.
Maar... aan alle liedje komt een einde, zo ook aan onze onvergetelijke tijd in deze Edelweisshütte.
Het was hier super gezellig en gemoedelijk zonder tralala... gewoon fantastisch.
Seffens al een beetje inpakken zodat we morgen alles weer in de auto kunnen steken om weer aan een nieuw en laatste hoofdstuk te beginnen.
Veel liefs vanuit de Edelweishutte xxx

Geschreven door Dirkentonys.reisdagboek