Buongiorno a tutti!

Deze ochtend ontwaken we aan de voet van de imposante bergen van de dolomieten.
Het beloofd weer een prachtige dag te worden.
Een stralend lieve Lena begroet ons bij het ontbijt en natuurlijk babbelen we langer dan goed is want zo zullen we seffens op het heetst van de dag door de bergen klefferen.
Maar het is ook zo gezellig hier in de Edelweisshütte.
We rijden enkele kilometers verderop waar we de auto parkeren en onze wandeling starten.
De eerste 20 minuten is het bijna de Grotestraat in Blankenberge wanneer er weer een trein toeristen wordt gedropt.
Het is letterlijk over de koppen lopen tot aan de eerste hut: Munt de Fornella. Hier gaan de ouderen op het terras zitten en voor de kinderen is er een bont beestengezelschap en een ruime speeltuin. We kunnen links of rechts starten om onze 13 km lange tocht rond de berg te maken.
We gaan links en slingeren tussen de bomen door naar beneden en weer naar boven. Bij de eerstvolgende hut is het ook nog volle bak maar toch al een beetje rustiger. Hier pauzeren we ook en de wijn loopt vlot binnen... (Tony)
Wanneer de wijn z'n werk doet zie ik het al veel beter zitten om de lange tocht verder te zetten.
Het is snikheet, geen grammetje schaduw en het pad zien we kilometers voor ons omhoog de berg op slingeren.
Stapje voor stapje vervolgen we onze weg tot we het hoogste punt hebben bereikt. (2400m) We kunnen amper geloven dat we al zooooo ver onderweg zijn als we achterom kijken.
Het hoogste punt van onze tocht is een doorgang tussen 2 bergtoppen.
Van hieruit zien we dat het weer aan de andere zijde serieus aan't omslaan is.
Donkere wolken komen langzaam maar dreigend onze richting uit. Het eerste stuk gaat steil omlaag over rotsen en brokstukken. Vervolgens lopen we dicht tegen de berg op een smal pad dat vrij vlak is.
De eerste druppels bereiken ons.
Ach ja regenhoes over de rugzak en door.
Het regent al een stuk harder en we zijn nu toch al nat dus tempo opdrijven en doorlopen. Wanneer we een alpenweide oversteken gaan de hemelsluizen helemaal open het stortregent... het giet.
De wind raast als een gek en we zien verderop de bomen krom buigen.
De angstaanjagend donkere wolken maken de hemel zwart. Alsof de regen en wind nog niet erg genoeg waren hagelt het en bliksemschichten flitsen ons rond de oren gevolgd door oorverdovende donderslagen die nog eens extra nagalmen in de bergen.
Omdat we ons op open terrein begeven en de bliksems elkaar in een razend tempo opvolgen besluiten we ons klein te maken. We zetten ons neer aan de kant van de weg. Dicht tegen elkaar schuilend onder 1 kawee-ke. Ik onnozel kieken dacht dat ik mijne regenjas niet bij had... steekt die toch wel niet onderaan in de rugzak...zo bleek achteraf.
Hoelang we daar zo zaten weet ik niet maar ik verzeker je het leek een eeuwigheid. Ik dacht aan het oude koppeltje in Titanic dat samen ten onder ging en zag de krantenkoppen al voor mij... Koppel doodgebliksemd in de bergen hihi... Het water stroomde overal en liep gewoon recht in onze schoenen.
Toen we na een tijdje schuilen, voetstappen voorbij hoorden komen raapten we al onze moed bij elkaar.
Gedeelde smart is halve smart.
We waren nu met z'n 6-en door de gietende regen aan't lopen voor ons leven terwijl we om beurten ahhh oehhhh Oooooiiii riepen wanneer er weer een bliksemschicht naar beneden knalde... we kwamen als verzopen katten aan bij de eerste hut van de dag. Natuurlijk zat die stampensvol want wie wil met dit hondenweer buiten lopen.
We vonden plaats op het overdekt terras en we trokken wat natte kleren uit om iets droog uit de rugzak weer aan te trekken. Onze kleren hebben we letterlijk uitgewrongen. We bibberden alle twee van de kou.
Even later riep een serveerster ons binnen en konden we na veel wringen toch even binnen zitten met een warme chocolademelk een een dampende koffie... Heeeeerlijk was dat.
Ondertussen hadden we het ergste gehad en de hemel klaarde in de verte op. Na onze hartverwarmende drankjes vroeg een medewerker van de hut of iemand een lift wou naar de parking.
Dirk was onmiddellijk de eerste vrijwilliger en riep dat ik 'als de bliksem' moest meekomen.
De lieve man zette onze rugzakken en die van een ander koppel in de koffer en dankbaar reden we met hem mee naar de parking. 20 minuten stappen uitgespaard... OEF.
Het laken dat we over de auto leggen voor de zon was verdwenen. Enkel de zilverfolie voor en achter was er nog.
We vertrokken naar ons verblijf waar we onze natte kousen uitwrongen en het overige water uit onze schoenen kapten. Dit hadden we nog nooit meegemaakt.
Voor alles een eerste keer... en hopelijk ook meteen de laatste keer.
De warme douche deed deugd... weer water, nog meer water maar deze keer genoten we van het warme water dat ons weer helemaal opkikkerde.
19.00u tijd voor het avondeten.
Een heerlijke pasta en een fris slaatje was voor mij al meer dan genoeg maar dan kwam er nog een hoofdgerecht gevolgd door een panna cotta met een sausje van rode vruchten.
En het was weer lekker lekker lekker...
Onze anders altijd opgeruimde en ordelijke kamer is omgetoverd tot één groot chaotisch droogrek.
Chauffage volle bak en de ramen open want anders valt ge hier om van de hitte overal hangen en liggen schoenen, zolen van de schoenen, broeken, onderbroeken, kousen, t-shirts enz... te drogen. Zelfs de kapstokken in de gang hebben we ingepalmd.
Zo zie je maar weer dat elke dag vol verrassingen zit en we ons geen seconde vervelen... er valt altijd wel wat te beleven.
Nu gaan we stilletjes aan naar dromenland en kijken we al met een bang hartje naar morgen want de voorspellingen zijn niet in ons voordeel.
Maar dat zijn zorgen voor morgen!

Dikke zoen Dirk en Tony x

Geschreven door Dirkentonys.reisdagboek