Goeie morgen zou ik zeggen maar pfffff ik ben nog steeds doodmoe heb geen zin om op te staan en mijn ogen willen niet open blijven...
Het is 5 uur ''s ochtends en we staan vermoeid op om eens door het raam van onze kamer naar buiten te piepen. Dat was het moment waarop deze ochtend onze ogen gingen en we meteen klaar wakker waren.... whaaaaauuuuw wat was dat...
Geen wolkje aan de lucht en bergen met besneeuwde toppen, gletschers.... wat een prachtig zicht...
Dus vlug vlug in onze kleren gesprongen en naar buiten met gsm (ikke) en fotoapparaat (Dirk) in aanslag. En... we waren er niet alleen. Nog enkele gasten kwamen genieten van de rust, de zonsopgang en de prachtige natuur om ons heen.
Na een uurtje had ik het wel gehad en ging verkleumd van de kou terug binnen en even onder het donzen dekbed liggen.
Zonder het te beseffen moet ik weer ingedommeld zijn want plots werd ik wakker toen een tijdje later Dirk naar de kamer kwam.
Hij was de gast uit Zuid-Korea buiten opnieuw tegen gekomen en die had hem gevraagd om wat foto's te maken van zijn vertrek met de parachute vanaf de berg. Die zou hij dan per email bezorgen.
We ontbeten boven op de berg en vulde niet alleen onze buik maar ook een stukje van de rugzak met wat extra fruit voor onderweg.
Na het ontbijt besloten we de weg die we gisteren met de lift naar boven kwamen, te voet af te dalen. Nu de eerste nieuwe toeristen met bosjes boven kwamen was er ook echt geen lol meer aan... VEEL TE DRUK!
Op weg naar beneden 2u30 werden we eerst bijna platgereden door driewielige go-carts waar luie mensen roekeloos mee de berg af raasden over de zelfde baan als die de wandelaars moeten gebruiken. Wat een pest... Na een serieus stuk te zijn afgedaald, het ene stuk al wat steiler dan het andere kwamen we aan het eindpunt van het go-cartcircuit. Oef... was het niet dat ze daar trontinetten (steps) verhuurde... gevolg... Chinezen sjeesde de berg gillend af terwijl ze die tranende spleetoogjes dichtknijpen van plezier of eerder grote angst. Gek dat er daar niet meer verongelukken met hun zotte toeren.
Gelukkig splitste onze wandelweg zich af van dat fietsparcours en konden we toch een beetje rustig verder stappen.
In het dal aangekomen dronken we iets en aten nog een stukje cake.
Dan namen we de bus op weg naar onze auto. Onze vorige gastvrouw zat buiten en haar man kwam erbij en nodigde ons uit om iets te drinken. Zulke fijne gasten als ons vonden ze heerlijk. En nog nooit werd een kamer zo mooi in ode achtergelaten.
Na deze gezellige koffieklets was het echt wel tijd om te vertrekken richting Arosa. De auto gaf weer een mooie (veel te warme) 31°C aan terwijl we onderweg waren. De laatste 33 km zou volgens de GPS nog een 45 minuten duren?!??
En Oh Mijn God... wat een rit... eerst naar boven alsof je recht over de top zou gaan maar nee hoor dat zou zelfs te makkelijk zijn. Een kronkelweg zonder einde slingerde zich bocht na bocht langs de bergflanken dieper en dieper het dal in... tot... jawel... het laatste dorp... de laatste doodlopende straat... het laatste huis... daar ligt ons hotel voor de komende 3 nachten. We worden ontvangen in een apart bureau en welkom geheten. Ik vroeg me hardop af waar mensen het in godsnaam in hun kop halen om in deze uithoek te komen wonen? Als madam ne cake wilt bakken en ze heeft 2 eieren te kort dan is ze 2 weken van huis om er nieuwe te halen??!? Afin die mens van dat hotel verzekerde me dat er wel 3 winkels in de buurt liggen... woe-hoe...
Onze kamer en aparte privé badkamer werd getoond. Omdat de gastheer zo vriendelijk vroeg of we al gegeten hadden of misschien bij hun wilden eten dachten we niet te veel na en zeiden dat we wel iets klein bij hen zouden eten.
Wat een geluk dat we een beetje opgefrist en omgekleed (want we liepen nog in onze wandelkleding van de dag ervoor toen we op de berg sliepen)
Wat was me dat ne bekakte nest.
Sjiek Sjiek volk met zelf de hond aan tafel... beleefde knikjes met geforceerde lachjes. Een menu van 4 gangen werd ons voorgesteld... we voelden ons alle twee voor gene meter op ons gemak. Wijzigingen in het menu waren geen probleem. Dus ik schrapte het hoofdgerecht 🤣🤣🤣 ge had die man zijn gezicht moeten zien... Dirk liet een voorgerechtje vallen.
Het eten was zeer lekker maar qua sfeer en gezelligheid... laten we zeggen dit is NIET ons ding maar als je er van geniet... waarom dan niet...
Nog vlug even naar het toilet... helemaal op het einde van de lange gang... da's wel een nadeel... anderzijds ge kunt kraken en krochen hoe ge wilt.... geen kat die u daar hoort 🤣🤣
Slaap wel! Dikke kus Dirk en Tony x

Geschreven door Dirkentonys.reisdagboek