Hallo iedereen!

Hier gaan we weer, een nieuwe dag...een nieuw verhaal!

Na het ontbijt en de dagelijkse babbel met ons gastkoppel ( zij is een Duitse, hij een Zwitser die meestal in het Zwitsers dialect spreekt, maar toch nog goed te verstaan voor ons, als je al een mondje Duits spreekt) vertrokken we met de auto naar Wilderswil, een dorpje niet zover van hier vandaag. Een rit van ongeveer 18 km, waar we de tandradbaan nemen, die steil de berg op rijdt naar de Schynige Platte. Een Alpenplateau met zicht op de bergreuzen rondom.

We kwamen goed aan, vonden een parking achter het station, en de betaalautomaat accepteerde onze bankkaart. Eigenlijk een goedkope parking, zeker naar Zwitserse normen, we betaalden 4 Zwitserse Franken ( = 4 euro) om er de hele tijd te staan.

Het eerst vertrekkende treintje hadden we gemist, dus wandelden we vanaf de perrons naar de overkant van de straat, waar een bankje in de schaduw stond. Ons treintje vertrok rond 11u45. We zochten ons plaatsje tussen de andere toeristen en vertrokken op fietstempo met de trein. Een heel oud ding, helemaal in hout en zonder vensters. Het was opnieuw een snikhete dag en een beetje wind deed deugd! Af en toe gingen de lampjes aan voor we een tunnel binnenreden. We sjokten voort tot we na een rit van 52 minuten boven in het stationnetje aankwamen. De sporen werden in 1893 aangelegd ( nee het is geen typfout!) en alles ging dus in het tempo van toen. Op de zijkanten van de sporen stond nog de firmanaam met het jaartal wanneer ze gemaakt waren. 1891, meer dan 100 jaar oud, en nog altijd in gebruik. Goed Zwitsers materiaal dus!

Boven bekeken we de wandelkaart, en wilden juist op pad vertrekken, toen er een groepje..ja echt...alphoornblazers naar het perron wandelden. Over een kwartiertje gaven ze een mini optreden, dus wachtten wij met alle plezier nog even aan het kleine stationnetje.
Na 1 nummertje was het geblaas al afgelopen, en konden wij aan onze wandeling beginnen. Een beetje naar links, een beetje naar rechts, een beetje ongeveer naar ginder en naar daar. Zonder kaartje zochten we daarboven onze weg. Op sommige plaatsen stonden er dan weer koeienbellen of andere dingen om de toeristen ( en kleine kinderen) te amuseren. En wij blijven natuurlijk altijd wat klein kind, als we hier of daar een aan een klepel van een bel kunnen trekken!

Op voorhand weet Tony mij dikwijls te zeggen, vandaag niet te zwaar he, niet te ver of niet te hoog. Of hij tikt mij al op de vingers in België...zodat ik al weet waar op te letten. Maar als hij dan boven staat....wel dat wordt het een ander verhaal. "Kijk lieveke, we kunnen daar nog omhoog tot boven, dat gaat vandaag nog. En dat zal daar ook wel schoon zijn. Oooh kijk, daar moet ge op wat ladders kruipen om boven te geraken. We gaat dat doen he, dat is wel sjiek he". Afin ge hoort, het, veel heb ik niet te zeggen, en ik weet al bij mezelf, zwijgen is nog het beste :-) Dus sleep ik al mijn kilo's met mijn tong op de knieën naar omhoog, nat van het zweet.
Terwijl Tony al voor mij als een dartelend jong veulen door de alpenweiden huppelt. :-)
Maar als ik dan dichterbij kom, zie ik toch ook het zweet stromen :-)

We kwamen dan uiteindelijk na een graadwandelingetje en de fameuze trapjes boven aan. Het zicht was supermooi, langs de ene kant de valei met de Brienzersee en de Thunersee, langs de andere kant het plateau vanwaar we gekomen waren, en daar ergens tussenin de machtige 4000zenders van Zwitserland.
Om terug naar het stationnetje besloot Tony dat het hoog nodig was om toch een andere route te volgen, nieuwe paadjes schoven onder onze voeten door. En in alle richtingen mooie uitzichten op de bergwereld. We waren blij dat we deze route dan toch gekozen hadden!

We kwamen aan bij het stationnetje en voor onze neus reed er een tandrad treintje naar beneden. Hopelijk niet de laatste, want het was al na 16 u.
Op het andere spoor stond er nog eentje klaar, maar er hingen bordjes op met "reserviert"...hopelijk was niet de hele trein gereserveerd. Deze trein vertrok om 17u01 en we vroegen aan de conducteur of dit de laatste trein was? 17 u kregen we als antwoord. Ja, maar rijdt er hierachter nog eentje? Ik vroeg het wel 2-3 keer. 17 u, was telkens het antwoord. Veel wijzer werden we er niet van. Ofwel had hij ons niet begrepen, ofwel had hij teveel gezopen :-)
We namen het treintje dus om 17u01 en reden tergend langzaam naar beneden. Wat piepend, krakend kwamen we opnieuw aan in het stationnetje van Wilderswil.

Onderweg stopten we nog voor iets te eten aan het station van Grindelwald, waar we op het groot terras zicht hadden op de schattige Zwitserse treintjes die ons passeerden. En helemaal anders dan thuis, ze rijden boterzacht, geen gepiep en geknarst, geen lawaai, pure luxe!
Daarna reden we verder omhoog naar ons huisje, prulden nog wat met de foto's en gingen opnieuw veel te laat slapen!

Vele groetjes aan iedereen!
Dirk en Tony xxx

Geschreven door Dirkentonys.reisdagboek