Hallokes iedereen!

Vandaag alweer onze laatste dag in Oppdal waar we de dag tevoren genoten van de Muskusossen.
Het ontbijt was opnieuw heel lekker. Meer dan genoeg keuze voor iedereen! Verse vis, allerlei vleesjes, sausjes, groentjes, fruit en eitjes in alle kleuren en geuren.
Er waren zelfs zakjes voorzien om eventueel een lunchpakketje mee te nemen! Een geweldige service dus.
We namen enkel 2 gekookte eitjes voor onderweg mee, en een groene appel.

Nadat we alles vakkundig in onze auto hadden ingeladen, konden we vertrekken naar onze volgende bestemming. Deze keer de Korsbakken camping vlakbij Isfjorden.
Onderweg kregen we opnieuw regen en veel wolken. Het bekende recept, het begint stillaan een traditie te worden hier tijdens onze reis in Noorwegen.
We vragen ons af of we blij moeten zijn met de koele temperaturen, of jaloers op de hitte aan het thuisfront.

Eens aangekomen, bleek dat de camping nog niet openwas. Inchecken kon vanaf 15u, wij stonden aan de ingang rond 14u. Voor ons stonden ook al 2 andere koppels naast hun auto te draaien en keren. I.p.v. op de zijkant van de baan te wachten, vonden ze het absoluut nodig om in het midden van de weg te staan, en alle doorgang te blokkeren.
De eigenaar van de camping kwam dan toch voor 15u tevoorschijn met het magische bakje. Kaart insteken, en floeps, daar is het geld opeens verdwenen van de rekening! We kregen chalet nr 7. Een aangenaam ding, met een eigen terrasje aan de voorkant en ernaast. Slaapkamer en mini keuken is een ruimte, daarnaast nog een aparte douche met wc.

Bij het uitpakken van onze bagage merkte Tony dat er toch wel een probleemke was met zijn reistas op wieltjes. Het trek-duw-hef-staf ding mechanisme bleek half uit elkaar te hangen. Ik zeg hem zo dikwijls dat hij niet zo wild moet trekken, maar het ene oor in...en het andere eruit...zo is dat nu bij de vrouwkes :-) :-) :-)
Ze weten het altijd beter, en soms is het slimmer om dan gewoon te zwijgen.
Afin, het ding moest gerepareerd worden, dus de hele santaboeting moest eraan geloven, en vloog het bed op. De eigenaar is hierachter samen met een werkman nieuwe chalets aan het bouwen, en Tony ging met zijn schroefje van de koffer in de hand naar de mannen vragen of ze een ergens een "tournevis" hadden liggen. Terwijl hij vakkundig met zijn hand draaide om te tonen wat hij bedoelde! Daar kwam de Noor met zijn gereedschap tevoorschijn, en Tony kwam ermee naar de chalet.
Ondertussen had ik mijn ma al eens via messenger gebeld, en zij kon de hele operatie mee volgen. Van losse vijsjes, zotdraaiende vijsjes, losse plasic, "uitgelookerde" gaatjes enzovoort...afin, manlief kon het weer oplossen! Ik deed natuurlijk zoals altijd uitzonderlijk mijn best, terwijl Tony ondertussen op internet al zocht naar de meest geweldige koffers, met de mooiste handvaten, wieltjes in de laatste nieuwe kleurtjes :-)
Het was nochthans gene prul geweest, want die heeft hij nog van mij kado gekregen :-) Een mooie donkerblauwe scapa reistas, eentje waar hij blij en fier op was. Maar zoals ik altijd zeg, hij krijgt alles kapot :-) :-) :-)
En als het niet kapot gaat, dan wil hij toch iets nieuw!

Na hard werken en zwoegen bleek de operatie maar half gelukt te zijn. De tas hangt weer in elkaar, het hele mechanisme ook, maar of het lang zal meegaan is een andere vraag. Denk aan de uitgelookerde gaatjes! Moederlief kan in elk geval getuigen dat ik mijn best gedaan heb!

Omdat het al wat later in de namiddag was, en we dan geen wandeling konden starten ( dat was ook niet de bedoeling) reden we met de auto tot in het centrum van Åndalsnes. Voor het eten hadden we al gebeld en een tafeltje gereserveed bij een Thais restaurantje tegen 18u. We hadden nog ongeveer 2 uurtjes om vol te krijgen.
Geen enkel probleem, we zouden de winkelstraat aflopen, alles eens op het gemak bekijken, van winkel naar winkel en van vitrine naar vitrine. Jammer genoeg, hadden we alle winkel zowat gedaan langs echt alle kanten, op 30 minuutjes.
We liepen nog wat verloren heen en weer, en zijn dan voor de regen gaan schuilen in een of ander groot gebouw, waar ook een klimmuur en nog een winkeltje. Afin, daar ronddraaien ging ook niet, dus ik zette mij neer om een salonnetje dat daar ergens stond. Tony zei al " alee, gaat gij daar nu zitten. Dat doet ge toch ni?!" Ik antwoorde hem, maja, natuurlijk, daar dienst zo'n sallonneke toch voor! En we prulden wat op onze gsm. Daarna gingen we in de taverne in hetzelfde gebouw nog iets drinken, een cola zero voor mij en een koffie voor Tony. Ik had alles braaf besteld aan de comptoir, kreeg de cola vlot mee, en de koffie zou naar onze tafel gebracht worden. Ik denk dat ze de koffie vergeten waren, want het duurde echt heel lang. Ik ging nog eens horen, en de koffie werd uiteindelijk wel gemaakt, maar bleef op de toog staan. Ik ging verder naar toilet, en ondertussen haalde Tony dan zelf maar zijn koffie. Geen idee of die dan eigenlijk voor hem was, of toch nog voor iemand anders. Maar het leven is aan de rappe, en wie het snelst is, heeft dus koffie :-)
Het was ondertussen tijd geworden om onze Thai op te zoeken. We aten er lekker, echt lekker! Kip zoet-zuur met veel groentjes ertussen en rijst.
Daarna reden we opnieuw naar onze chalet, waar we nog wat prulden op gsm en of computer en volgens Tony veel te laat naar een film zijn beginnen kijken.
Na de film was het snel licht uit, en oogjes toe!

Door het slechte weer, deze dag ook weer geen enkele foto...
Vele groetjes aan iedereen!
Dirk en Tony xxx

Geschreven door Dirkentonys.reisdagboek