Hallo iedereen!!

Hier zijn we opnieuw, na een korte verslag-pauze. We hadden er geen tijd voor, het is altijd heel laat geworden, gisteren zijn we zelfs pas om 1u30 in ons bedje gekropen.
Ik hoor het jullie al zeggen, dat is er toch meer dan tijd genoeg om ons iets te laten weten...maar gisteren was de middernachtzon hier aan het strand zo mooi, dan we enkel genoten hebben van het uitzicht. Ik heb ook meer dan 1000 foto's van gisteren, dus dat beloofd nog om de mooiste uit te kiezen.

Maar genoeg van gisteren, nu gaat het over de beklimming van de Justatinden, een berg van 738 meter hoogte, de hoogste, oostelijk gelegen berg van het eiland Vestvågøy op de Lofoten.

Na opnieuw een uitgebreid ontbijt, met voor mij een vast recept van 3 boterhammen verse zalm en daarna wat "versieringen" zoals wat druifjes enzovoort, maakten we ons klaar om aan de toch te beginnen. Het zou zeker een lange toch worden, want alle wandelingen vertrekken hier op zeeniveau, dus een dikke 700 hoogtemeters te overbruggen.

Het was in het begin wat zoeken, met behulp van de planning die ik op voorhand maakte, de gps en gsm vonden we de parking vanwaar de wandeling start.
De wandeling begon gemakkelijk, een brede weg die heel zachtjes omhoog liep. We waren nog maar pas vertrokken of een Noorse schone liep ons al voorbij, met het bekende recept: spannend broekje, sportief T-shirtje en geen rugzak. Waarschijnlijk zou ze snel boven staan. We vroegen nog snel bij de splitsing of we hier moesten afbuigen het bos in, of de grote weg volgen. En dat was haar geluk, ze had rechtdoor gelopen, maar dankzij onze vraag nam ze toch ook de bosweg, wat achteraf ook het juiste pad bleek te zijn.
De weg was lang, heel lang, maar niet zoals de andere wandelingen. Deze keer niet stijl van in het begin, maar tussendoor baantje het wandelpad zich bijna vlak door het gebergte. De uitzichten waren betoverend. Af en toe kwamen we bergmeertjes tegen. Zeker van ons stuk, wandelden we dapper verder. De top kwam in het zicht. We babbelden nog even met een heel jong meisje met zonnehoed. De bergtop die we zagen was blijkbaar niet de Justatinden. Ons doel lag daar nog achter. We hadden deze wel tevoren gezien, maar was nu verstopt achter de bergkam van een andere berg. De juiste top lag zo ver weg, dat we dachten dat dat wel een andere bergtop zou zijn...niet dus!
We stapten vlijtig door, en zagen de top opnieuw verschijnen. De laatste hoogtemeters...De uiteindelijke bergtop toornde hoog boven ons uit. Dat laatste stuk zou toch nog een beproeving worden, en de weg zou stijl omhoog gaan om boven te geraken. En inderdaad, de vlakke stukken lagen al lang achter ons, en onze benen wisten het ook. Hier en daar met handen en voeten zochten we onze weg naar boven.
Maar eenmaal aangekomen, werden we opnieuw beloond met een fantastisch uitzicht. We zagen langs de ene kant de 2 bergtoppen die we de dagen ervoor hadden getemd. En de andere kanten nog vele te bedwingen bergen, met daartussen fjorden en bergmeren. Het meisje met de zonnehoed was al voor ons aangekomen. Ze wist ons te vertellen dat de bergen in de verte zo goed als nooit te zien waren door wolken of mist. We hadden een schitterende dag uitgekozen. Het grijze begin van de dag had plaats gemaakt voor volle zon!
We genoten boven van het uitzicht, een appel, wat koekjes en water! Ja ook ik drink zelfs tijdens het wandelen enkel water! We bleven weer lang op de top voor we de afdaling begonnen. Deze was lang, heel lang...zeker omdat we ook een paar keer verkeerd liepen, en er niet altijd evenveel herkenningspunten onderweg te vinden zijn.
De wandeling is ook helemaal niet gemarkeerd zoals bijvoorbeeld in Oostenrijk het geval is. Geen wegwijzertje, geen verfstippen onderweg...

Onderweg vroeg een Duits koppeltje nog wat de weersvoorspelling voor de komende nacht was. Experten als we zijn, toverden we onze gsm tevoorschijn en speelden voor Armand Pien. Zij wilden op de berg overnachten. Good luck, er werd regen verwacht...

Moe maar voldaan kwamen we aan onze auto. Het was ondertussen 20u geworden, Mijn ventje keer via tripadvisor welk restaurant nog open zou zijn. We vonden een pizzeria/kebab achtige zaak. Snel daar naartoe! We zagen er lief uit, in onze wandelenkleren, bezweet, geplekt en doodmoe. Ik verontschuldidge ons al in het restaurant. Voor niks nodig, de eigenaar was blijkbaar ook een fervent wandelaar! Hij kende de berg die we bedwongen hadden ook....mooi...maar ver he! :-)

Tony genoot er van een hamburger, ik een soort van kebabschoten met frieten. Frieten en rijst waren voorzien, ik vroeg het deel rijst te vervangen door extra frieten. Na zo een zware tocht, kon ik wat calorieën gebruiken!

Het was al vrij laat, dus reden we naar huis en niet lang erna kropen we ons bedje in.

Vele groetjes,
Dirk en Tony

Geschreven door Dirkentonys.reisdagboek