Hallo iedereen,

Hier zijn we eindelijk opnieuw met nieuwe verhalen, deze keer een kleine trip naar de Elzas-streek in Frankrijk.
Op de laatste moment besloten waar naartoe te gaan, werd het Duitsland, of toch Oostenrijk, of toch Frankrijk? Luxemburg zou ook nog kunnen....het eerste idee was eigenlijk Polen, maar door de veel te dure vliegtuigtickets ( prijzen x7 tot x10) in vergelijking met enkele weken geleden, zou dit toch een heel dure affaire worden!
Dan maar met de auto wat dichterbij. We kozen voor de Elzas in Frankrijk, zo kon ik het Frans tijdens het verlof wat onderhouden, en Tony al spelenderwijs wat Franse woordjes bijleren!

Met veel goesting vertrokken we voor een tocht van ongeveer 500 km. Het plan was om even via Luxemburg te rijden om daar vol te tanken en dan verder te rijden.
We kwamen aan in Luxemburg, zochten het pompstation op naast de autobaan. Een lange rij voor elke pomp, iedereen had hoognodig vol te tanken. Langzaamaan schoven we op richting pomp. Een 30tal minuten waren al voorbij gegaan, en uiteindelijk was het bijna onze toer!
Vanuit de auto zagen we wat mensen heen en weer stappen. Dan weer van de auto naar de pomp, dan weer van de pomp naar de kassa, weer van de kassa naar de auto, naar de pomp, naar de auto, naar de kassa, enz enz.
Wij wisten natuurlijk wat er aan de hand was! Het was weer een of andere sukkel die niet wist hoe met de kaart aan de pomp te betalen. De minuten tikten voorbij, en we schoven ook geen meter meer vooruit. Links en rechts stapten mensen uit de auto, en begonnen ook wat heen en weer te stappen: van de auto, naar de pomp, van de pomp naar de kassa, weer naar de pomp, de auto, enz enz. Hier was duidelijk iets mis. Ongedurige buren kwamen ook uit de auto om te zien wat er misliep.
En daar kwam eindelijk een medewerker aan, die overal van oranje kegels begon te zetten. We hoorden dat heel het betaalsysteem was uitgevallen, en er niet meer kon getankt worden.
Nu, uit aanschuivende rijen met de auto ontsnappen is echt geen kinderspel. Links, rechts, voor en achter ons stonden de auto's dicht op elkaar. Er zat niets anders op dan geduldig wachten tot madam uit de eerste auto terug was en vertrok. Dankzij de gps vonden we een aantal kilometers verder een ander benzinestation, waar we wel terecht konden.
De eerste hindernis was al genomen, en we reden verder richting Colmar. Tony had aan zijn pa ook nog gevraagd om een schietgebedje voor mooi weer, en inderdaad, eenmaal in de Elzas aangekomen kwam de zon ons tegemoet. Links en recht verschenen de heuvels met de wijngaarden en de herfstkleuren, bruin en goudgeel toonden zich van hun mooiste kant!
We kwamen goed bij het hotel aan, parkeerden de auto, en meldden ons aan. We werden heel vriendelijk ontvangen, kregen een kamer op het 1ste verdiep, natuurlijk te bereiken via " den ascenseur". Frans is inderdaad niet zo moeilijk, niet meer dan gewoon Vlaams dialect. Langs onze neus weg, vertelden we ook dat we uit België kwamen, dus ze wisten ook al direct dat ze van ons geen perfect Frans moesten verwachten. ( voor de kenners, geen subjonctif en dergelijke dinges !).
Met het kaartje van de kamer konden we ook in de ondergrondse privé parking van het hotel. Het was een beetje passen, maar we stonden er goed. Vooral de inrit en uitrit waren er krap.
Nadat we geïnstalleerd waren, tis te zeggen, we kozen elk een kant van het bed, niet moeilijk, dat is overal en altijd hetzelfde, wandelden we het centrum in om Colmar wat te verkennen. Daarna genoten we van een deugddoende nachtrust!

De volgende dag genoten we van ons eerste ontbijt in Frankrijk. Alles was ruim voorhanden in buffetvorm en werd constant aangevuld.
Alleen het baguettes waren anders dan we ons voorstelden. Een heel harde korst, gevaarlijk om de tanden op kapot te bijten! Dat was iets om voorzichtig mee te zijn, om ongelukken te vermijden!

Na het ontbijt reden we met de auto naar Kaysersberg. Een klein dorpje, in typische Elzas-steil, gelegen tussen, hoe kan het ook anders, de wijngaarden.
De zon ging wat op en af, tussendoor viel er wat regen, maar nooit overdreven, en met de paraplu in de hand lukte het allemaal.
In Kaysersberg wandelden we nog tussen de wijngaarden door naar de ruïne van het " Chäteau de Kaysersberg", een kasteel gebouwd rond 1220. Vandaar genoten we van het mooie zicht om het dorpje beneden, en de omliggende wijngaarden. En zoals voorzien door schoonpapa, zeker ook van de zon!
Tony voelde zicht doodmoe van de wandeling naar boven, een tochtje van amper 10 minuten. De benen voelden als lood aan, en elke stap deed pijn. Niet van de grote inspanning, wel van de corona-nasleep. Hopelijk gaat dit toch snel voorbij.
We reden terug naar Colmar, waar we een restaurantje zochten en namen er elk een Flammkuchen ( Tarte flambée), een soort van pizza typisch voor de Elzas streek. De honger was te groot, en ik bestelde nog een 2e exemplaat. Het buikje was eindelijk gevuld!
Daarna zochten we nog enkele mooie plekjes in Colmar op om nog wat avond-fotootjes te maken, en kropen voldaan ons bedje in.
2 mooie dagen in een heel mooie streek!

Vele groetjes, Dirk en Tony

Geschreven door Dirkentonys.reisdagboek