Hallo iedereen!

We genoten natuurlijk opnieuw van ons ontbijt! En we babbelden natuurlijk opnieuw met onze Nederlandse buren, die aan het tafeltje naast het onze zitten.
Het is niet gemakkelijk in de weide omgeving van Imst, Ötztal en Pitztal nog een of andere hut of alm te vinden die wij nog niet bezocht hebben. En zeker voor mij, na 46j omgeving Imst, maar het was mij gisteren gelukt.
De Schweinfurter Hütte die we gisteren overgeslagen hadden door het deprimerende weer ( geen paniek, na de nevel en wolken was de zon er ook gisteren volle bak doorgekomen!) stond op ons verlanglijstje. Een niet een al te zware wandeling, perfect voor de laatste dagen, en misschien wel de laatste wandeling van deze vakantie.
Een wandeling met ongeveer 500 m hoogteverschil en een wandeltijd van 2 uurtjes, enkele rit.
We parkeerden opnieuw op de grote parking in Niederthai, en het zag het al veel beter uit. De zon scheen al volle bak, geen miserabele wolken of nattigheid zoals gisteren.
We betaalden voor de parking aan de automaat ( het gratis parkeren is hier stillaan ook helemaal uit de mode...) en vertrokken op weg naar omhoog.

Een brede licht steigende weg zou ons naar het doel brengen. Onderweg kwamen we nog een paar wandelaars tegen en we lieten ze achter ons. Ijverig, maar toch met een rustig tempo stapten we altijd verder en verder. Hier en daar keken we eens rond, genoten we van het uitzicht en hielden we een korte pauze.
Als eerste kwamen we langs de Larstigalm, die nog gesloten was. We streelden het roze varken langs de kant van de weg en liepen rustig verder.

Uiteindelijk kwamen we aan de hut aan. Tony was al iets voorgelopen, en bemachtigde de laatste tafel. En wat een geluk, we hadden veel in de zon gelopen, en de tafel stond netjes in de schaduw van een dennenboom. We keken wat rond naar de andere toeristen en bestelden een drankje. Iets om te eten ging er natuurlijk ook wel in, maar hielden het toch simpel. Tony nam een "topfenstrudel", ikzelf een schinken-käse toast, oftewel een croque monsieur. Het smaakte!

We zaten er wel uit de zon, dus voor de zon zaten we veilig, maar er waaide toch een frisse wind. De bezwete T-shirt hadden we al omgewisseld voor een droog exemplaar, maar het mocht niet baten. Het "kiekevlees" stond op onze armen en benen. Tony ging wat extra laagjes aanleggen, boven op zijn T-shirt trok hij nog een fleecetrui, een fleece-bodywarmer en nog een fleece-golfje aan. Het mocht niet baten, hij had het nog steeds koud. Ik trok nog een pull aan en daarover een " golfke". Het bleef toch maar frisjes!
We bestelden nog een 2e drankje, en vertrokken. Nog even een paar foto's van in de omgeving van de hut, en we wandelden naar beneden, op weg naar de parking.
Onderweg vond Tony het nodig een andere weg te nemen, die toch op hetzelfde zou uitkomen, beneden in het dal, en natuurlijk hij had gelijk! We kwamen uiteindelijk op de parking toe. Maar niet zonder eerst nog een heel stuk te steigen en dan opnieuw te dalen tot in het centrum van het dorp, en de parking. Extra hoogtemeters in de benen! Terwijl de normale weg gewoon stillaan, en dus zonder moeite, naar beneden liep. ( de weg die we ook naar boven hadden genomen).
Onderweg kwamen we nog wat alpaca's tegen bij de Larstigalm, en gaven hun wat groen vanuit de graskant. het werd met veel smaak aangenomen.

Na de wandeling genoten we opnieuw van een goede douche in bomma's badkamer, wandelden naar het restaurant ( Habicher Hof) waar we ook de 2 voorbije dagen aten. Tony koos de penne arrabiata ( pasta met een licht pikante tomatensaus) en ikzelf de tiroler pfandl ( varkensvlees met hesp en kaas "überbacken", een champignonsaus en Spätzle). Het smaakte weeral maar eens!
Tony nam aan de straatkant nog een ijsje, en ondertussen wandelden we opnieuw naar de kamer.

En de rest weten jullie :-) ...we zorgden ervoor dat de achterstand van verhaaltjes weggewerkt werd, zodat jullie helemaal bij kunnen blijven.

Vele groetjes!
Dirk en Tony

Geschreven door Dirkentonys.reisdagboek