Hallo iedereen,

Vandaag was ons laatste ontbijt in Alpbach. We hebben weer lekker gegeten en maakten natuurlijk opnieuw een praatje met onze gastvrouw, over de wandeling die we hadden gedaan en de wandelingen die we daar in het dorp nog wilden doen. Dus ja, we zullen er waarschijnlijk nog wel eens naartoe gaan.
De wandeling die Tony graag had gedaan hebben we uiteindelijk dus niet gedaan, maar als we een volgende keer bij hen slapen, wil onze gastvrouw graag met ons meegaan, als ze er de tijd voor heeft!
Tony liet zich weer van zijn beste kan zien, en uit sympathie voor onze gastvrouw trok hij de bedden lakens enz af, plooide ze vakkundig op en als ik hem liet doen, had hij waarschijnlijk nog gedweild, de ramen gelapt en kon ik nog de plafonnekes schilderen :-)
Hij wou het zoals altijd graag proper achterlaten.
Haar man kwam ons ook nog uitzwaaien, en beiden wensten ze ons nog een veilige rit en een fijn verloop van de vakantie.

Omdat we maar pas op onze nieuwe kamer konden om 15u en we maar +/- 100 km te rijden hadden, was er meer dan tijd genoeg om eerst in Imst wat rond te slenteren in de winkels van het winkelcentrum. We keken goed rond of we hier geen slag konden slaan voor Dirk verkoopt. Tony deed goed mee, hij is al helemaal getrained :-)

Daarna zijn we op bezoek geweest bij Ingrid en Heinz, onze papa en mama uit Tirol. Met hen gaat alles goed, en ze waren echt blij ons te zien. Misschien hielp de kriek lindemans en de koekskes van ons ma ook wel :-)
De koffiezet die Dirk verkoopt hun meebracht was " nogal een machien".
We babbelden de hele namiddag lang, en zonder het te weten was het al snel bijna 18u geworden. We namen afscheid en haastten ons naar ons nieuwe verblijf, want daar konden we maar tot 18u inchecken.

Bij aankomst werden we vriendelijk onthaald door de eigenaar, maar al snel zenuwachtig werd en misschien zelfs wat in paniek geraakte. De reserveringen waren een "KATASTROFE". Door corona hadden mensen afgebeld, waren dat toch nog gekomen, enz enz, waardoor er voor ons op het eerste zicht geen kamer vrij was. Maar beloofde hij, " Wir schaffen das" en ik antwoordde " Das hat Merkel auch gesagt..." We stonden er allemaal te lachen en het ging er wel plezant aan toe, maar een kamer was nog altijd niet te vinden. Ik stelde voor om 2 nachten in de auto te slapen, en voor Tony was het al goed om in de stal tussen de koeien te slapen, ook al is het nog geen kerst!
We wachtten geduldig en hadden medelijden met de man. Het leek een zware bevalling te worden, zelfs een stuitligging was niet uitgesloten! We stelden hem gerust, lieten hem tijd om alles uit te zoeken en gingen ondertussen ergens eten. Een zucht ontsnapte de man, dat was een schitterend idee! Hij stelde een restaurant voor waarnaar hij ook belde zodat we plaats hadden en mochten ook op zijn kosten " ene pakken".
Bij het restaurant aangekomen, bleek er geen plaats te zijn. Waar kenden we dit van? Ze gingen binnen eens horen, kwamen terug met hetzelfde nieuws. Nochthans waren verschillende tafelsjes onbezet, maar het was er heel druk volgens de kelner.
Afin, hier heeft corona blijkbaar niet zoveel invloed gehad op de horeca. Een tafeltje meer was niet nodig.
Ik sprak de kelner aan met het verhaal dat de eigenaar waar we sliepen hen had gebeld, voor een tafeltje + een drankje op zijn kosten. De kelner verdween opnieuw naar binnen. Maar zonder resultaat, geen telefoon ontvangen, geen plaats.
We bedankten vriendelijk en zochten iets verder bij een restaurant naar een tafeltje. Hier hadden we meer geluk, en we konden ons nog buiten op het terras neerploffen. Tony bestelde een pizza quatro fromaggi, ikzelf een gordon bleu met frietjes. Het smaakte ons in elk geval, en waren benieuwd naar de oplossing voor de komende nachten. We reserveerden ook al een tafeltje voor morgen in hetzelfde restaurant, waar er morgen vanaf 19u life muziek gespeeld wordt. Door het Tschirgant duo, die we vroeger ook al eens hoorden spelen. We zijn grote fan, en hebben natuurlijk al hun platen! ( not dus).
Bij aankomst bij Haus Agnes had de lieve man heel goed nieuws, want een heel goede vriendin had nog plaats voor ons. Het zijn er echt heel mooie kamers. Ik stelde al maar meteen de vraag of het niet in Wenen of België was, want dat was toch wel wat ver uit de buurt. De man moest er hartelijk om lachen, en wij lachten mee.
Hij stelde ons gerust, op slechts 200 m hadden we een nieuw verblijf. We kregen het adres en vonden het snel dankzij de gps. Een wonder van een uitvinding!
We kwamen aan, belden, en een heel lieve vrouw begroette ons. Ze kwam direct met de sleutel af en toonde ons de kamer. We hadden geluk, enkel een 5 tal trapjes omhoog naar de voordeur, en onze kamer was op het gelijkvloers gelegen. Geen al te veel gesleep, met koffers, zakken en pakken!

De deur van de kamer zwaaide open, een ruime kamer, alles wat we nodig hadden. Maar toch vielen we omver van verbazing. Niemand van ons 2 had ooit nog gedacht bij de bomma te blijven slapen. Sommigen noemen het vintage, anders retro, klassiek of antiek, wij houden het bij oubollig. Een gekleurde mix van bont vasttapijt, jaren 50 stoelen had ook weer zijn charme. De badkamer met tegelijk vanuit overgrootmoederstijd, de oranje sponsen gordijnen en antieke toilet maakte de sfeer compleet.
Maar de vriendelijke glimlach van onze gastvrouw maakte alles wel goed. Nu nog afwachten op de broodjes van morgen ook uit die tijd komen. Wij hopen in elk geval van niet!

We slapen dus in grootmoeders kamer, en in de tijd van grootmoeder was er nog geen internet! Het is dus behelpen en uitzoeken om dit op te lossen. Tony kwam met het schitterende idee om het draadloos internet van mijn gsm te verbinden met mijn laptop. In sjieke woorden gebruik ik nu mijn gsm als "hotspot" op met de laptop op internet te geraken. Heb ik toch wel een goede man dat die zo technisch aangelegd is. ( ps dit zinnetje werd mij gedicteerd!!!). Toen ik vroeg: " Hoe doe ik dat dan?" kreeg ik als antwoord: " Hoe moet ik dat weten?" Zoek het eens op met google. Dat was opnieuw een goed idee van mijn man :-) ( JOok dit werd door de meester gedicteerd!!!)) Haha.

Uiteindelijk wil ik maar zeggen, dat ik toch maar "mijne plan moet trekken", maar het is toch gelukt om jullie opnieuw mee te laten reizen. Vandaag geen fotootjes, want we deden niks anders dan rijden, babbelen, regelen, en eten.

Kijk morgen zeker opnieuw voor een spannend verhaal!
Moraal van het verhaal: alles komt altijd goed en als de zon even niet schijnt, wees dan zelf even een zonnetje voor elkaar.
Met deze wijze woorden van meester Tony uit limburg ( nog nuchhter!)nemen wij dan ook graag afscheid!
Vele groetjes en tot morgen!
Dirk en Tony xxx

Geschreven door Dirkentonys.reisdagboek