Hallo iedereen!

Eerste opmerking van de dag: Na de jacht op onze verschillende huisdieren, had ik wijselijk gezwegen over een ander insect dat nog op het raam zat! Het was gisteren echt bedtijd, en een extra jacht kon er voor mij niet meer bij. Tony sliep als een roosje, pas deze morgen vertelde ik van onze extra gast!

Ons eerste ontbijt ten huize Landhaus St Georg! Een uitdaging voor de oren!
We werden opnieuw vriendelijk ontvangen voor het ontbijt, geen klachten over het personeel! We namen plaats in de ontbijtruimte, een kleine "kamer" die bleek naast onze kamer te liggen. Al van 's morgens vroeg hoorden we het gekletter van vorken, lepels, messen, borden enz enz...
Bij het ontbijt was het niet anders. Het leek alsof de hele afwas naast de tafel werd gedaan. Bij opruimen van een tafel was het elke keer een hels lawaai als bordjes, kopjes enz op een dienblad werden gezet en richting keuken vertrokken.

De ruimte zelf was wat ouwbollig. Een opfrissing was duidelijk nodig. Was afgeschoten kussen hier en daar op de stoelen, een paar ellendige schilderijtjes uit grootmoeders tijd...

Daarna vertrokken we voor een wandeling van 16 km, te starten in het dorpje Tauplitz. Ofwel kon de stoeltjeslift genomen worden, ofwel de tolweg naar boven om aan het startpunt van de wandeling te komen. Wij veronderstelden dat de tolweg ergens vlakbij de lift zou beginnen, maar bij aankomst aan de lift, bleek dit toch niet zo te zijn...
Even de toeristinfo binnenstappen. De vriendelijke vrouw vertelde mij dat de tolweg naar boven in een ander dorp begon. Opnieuw de auto in voor een korte rit. We kozen dus voor de tolweg, omdat in de namiddag ook regenbuien en of onweer voorspeld werd, en we hadden geen zin om voor een gesloten lift te staan en dus te voet naar beneden te moeten lopen! 16 km zonder extra was al meer dan lang genoeg!

Tony was niet onder de indruk van de eerste 2 "vijvers". De Grüner See van ervoor was een stuk mooier. Het dorstige weer vroeg om een tussenstop! We Hielden halt bij de Grazer Hütte en dronken er iets. Ik nam ook nog een Apfelstrudel want ik had last van " een hongerke". Bestellen gebeurde buiten de hut aan een open venster. Voor mij stond een of ander Hollands konijn in haar beste Duits ( lees Jean-Marie Pfaff Duits) haar bestelling door te geven. Eindelijk was het aan mij. De laatste in de rij. Ondertussen had een of andere boerin de toegang tot het terras versperd met een plakaat. Er kwamen nog andere wandelaars toe, die graag iets kwamen drinken en van hun plaats was ik die stond te bestellen het eerste was ze zagen. Of het terras nog open was? Jaja, natuurlijk, kom maar af, en maakte daarbij nog enthousiaste armbewegingen. Toen vroegen ze of ze bij mij konden bestellen. Blijkbaar zag ik er met mijn cowboy hoed uit als de plaatselijke dropszot, en ik werd echt aanzien als " ene van hier". Ja sicher, Sie können bei mir bestellen, und auch bezahlen, aber ich auch nur ein tourist! ( ja natuurlijk kunde gij mij mij bestellen, en betalen ook, maar ik ben ook maar een toerist!). Dat was weer een goei, en de hele tafel moest erom lachten. Bij vertrek voor de rest van de wandeling vroeg ik nog even aan mijn Duitse klanten of alles naar wens was. Weer gelach alom, maar ik kreeg toch een bevestiging! Misschien nog een verborgen talent! We wandelden verder door langs de bergflank. Hoog boven de verschillende meren en hadden mooi zicht op het water. We liepen de hele tijd langs de zonzijde van de berg. Het was een pakske zweten!
Uiteindelijk bereikten we het laatste meer, genoten was van het uitzicht in de schaduw van een boom, dronken van onze drinkbus ( ja, water! ik ook!) en begonnen aan de terugweg. Deze keer langs de andere kant van de verschillende meren. Helaas draait de zon ook, en al snel liepen we opnieuw in de zon! Een stikhete dag van ongeveer 30 graden!
Vrij snel daalden we af, tot op het niveau van het water, en zagen er een troep koeien op het "strand" aan het meer. Ook verschillende andere toeristen hielden er een pauze en genoten van een frisse duik in het water. De koeien keken ernaar en zagen dat het goed was!
Na de fotoreportage van Tony speelde hij z'n kleren uit, onderbroek niet inbegrepen! en door het koude water in! Het was ongeveer 3 cm koud! Maar hij genoot ervan, en ik dacht och ja, laat 'm maar doen! 1 van die beesten had duidelijk zin in " intieme spelletjes" en beklom dan zo af en toe een andere koe. Ik zat er tussenin, maakte mij uit de voeten. Andere toeristen keken ernaar, ik maakte ze duidelijk dat ik echt geen kandidaat was!

Zonder onderbroek ( Tony) maar wel met kleren, vervolgden we onze weg. Het was met momenten tamelijk steil naar boven en al snel stonden we opnieuw nat in het zweet! Tony maakte duidelijk dat we moesten "voortdoen". We hadden om 19u gereserveerd, en de weg was nog lang. Ik zal het zitten om onderweg nog iets te drinken...mijn tong hing op mijn tenen. En Tony kreeg het op zijn heupen, en zag te tijd maar voorbij gaan. We stopten uiteindelijk onderweg dan toch bij het Naturfreunde Haus en dronken er nog iets. Tot aan de lift was het nog 20 minuten, van de lift tot de parking nog eens 20, dus nog 40 minuten stappen.
Tony belde het restaurant dat we een half uurtje later zouden toekomen.
We bereikten de auto, reden naar huis en onder strenge controle van Tony maakte ik dat ik gewassen en gestreken was. Ik snapte er niks van, we hadden nog een half uur de tijd, op 10 minuten stonden we te voet aan het restaurant...tijd teveel dus! Toen bleek er weer iets mis met mijn horloge, het was ondertussen 18u55 geworden.
We vertrokken door de velden naar het centrum van het dorp, aten er heel lekker! Tony weer de salade met kip, ik nam een spies.
Door de lange wandeling zou het wel kunnen dat we wat vermagerd waren...en Tony naam nog een lekker dessert. Een mousse van Bailey's. De zaak zat echt vol en het dessert liet op zich wachten. Tony maakte zich drukker en drukker...tot ongeveer een uurtje voorbij was en het dessert werd geserveerd. Het was blijkbaar superlekker, maar een uur wachten was toch wel overdreven.

Ondertussen was het al pikdonker geworden, en zochten we onze weg tussen de velden naar de kamer. Hoeveel slakken er onze voeten bleven plakken, daar hadden we echt geen zicht op! Ah nee, het was donker!

Liebe Grüsse aus Gröbming!
Dirk en Tony

Geschreven door Dirkentonys.reisdagboek