Hallo iedereen!

Zo gezegd, zo gedaan! De wekker liep gisteren op 5u af, klaar om ons snel klaar te maken en naar buiten te stuiven!
We wilden graag op tijd zijn om de zonsopgang te bewonderen vanaf het uitzichtsplatform de 5 vingers, ongeveer 20-30 minuutjes wandelen vanaf de hut waar we de voorbije nacht hadden geslapen.
Alles klaar, extra T-shirts, pul, jas aangetrokken, de short van de dag ervoor geruild voor een lange wandelbroek alles klaar! Stil slopen we de kamer uit, de gang door ( ja de houten vloer kraakte hier en daar) en verdwenen richting het uitzichtsplatform.
Ik moet zeggen, zo snel opstaan om 5u, snel snel aankleden, en direct omhoog wandelen, het doet niet zo'n deugd :-)
We kwamen op tijd aan, de zon kwam nog niet van achter de bergen piepen, gelukkig :-) Koud was het helemaal niet, geen wind, en dit aangekleed, eerder te warm door het snelle stappen!
De zon liet zich zien, en het is echt verwonderlijk hoe snel deze opkomt, met een paar seconden verschil, is er al veel meer zon te zien! Dit was mooi geweest!We wandelden de weg terug en op weg naar een ander uitzichtspunt kwamen we een Oostenrijks koppel tegen. Natuurlijk, ons kennende, geraakten we aan de praat. Over vakantie, over Ijsland enz enz. Het was ook een droom voor hen om eens naar Ijsland te gaan.
Daarna stapten we naar het uitzichtspunt, het de eigenlijke top van de berg, en genoten van het uitzicht langs alle kanten. Het fototoestel stopte niet met klikken en de nodige fotootjes werden gemaakt.
Tijd om terug naar de hut te gaan en te ontbijten! En wat voor een ontbijt. Lekker verse, half warme pistolés met genoeg keuze om ertussen, erop of eronder te smijten. Het smaakte en Tony liet zich helemaal gaan. Ondertussen genoten we van het uizicht op de bergwereld via het grote panoramische raam. Er was zelfs nutella te krijgen, de dag kon niet meer stuk!
We lieten de bagage die we niet nodig hadden in de hut, van plan om aan een nieuwe rondwandeling te beginnen. Onder het terras in gras stond iemand druk in de weer met stafief, fotoapparaat enzovoort. Zijn vrouwtje zat er geduldig naast. Die stond daar wel een uur te prullen, de moment voor mij om Tony te laten zien dat hij van mij nog niet te klagen had :-) We geraakten erna aan de praat. Tony met madam, die blijkbaar hetzelfde vertelde als bij ons. Dedju, nu was die sluitertijd niet ok, dat diafragma niet hoe het zou moeten. Knopke hier draaien en knopke daar draaien. Hetzelfde was Tony van mij altijd moet horen :-) Ze maakt zelf haar foto met de gsm, gelijk Tony. Hop 1 seconde en klaar! Het was wel grappig, Tony met madam, en ik met hem. Iedereen wist het zijne te vertellen. We volgen mekaar nu via facebook om mekaars foto's te bewonderen.
Eindelijk na eindeloos getater vertrokken we op pad. Vlak bij de hut ging de weg steil omlaag, daarna leek het mee te vallen.
Het was een rustige wandeling, dan wat omhoog, dan wat naar beneden, maar uiteindelijk goed te doen. We ontdekten de haai, wat bizar gevormde rotsen, en uiteindelijk wandelden we toch verder tot aan een kruis.
Beetje eten, beetje drinken en terug op weg naar de hut, om er de gondel naar beneden te nemen, en onze auto, die de nacht alleen op de parking had doorgebracht.
Tony had tijdens het ontbijt voor iedereen een pistoleetje belegd met dubbele portie kaas en hesp, wat rucola enz. Het smaakte!!! Zeker weten.
We kwamen veilig beneden en de auto stond er nog, helemaal in orde! Oef!
Vandaar vertrokken we voor een rit van 160 km naar ons volgend verblijf. We ontdekten een zeer mooie kamer, met nog een extra eetplaats/salonnetje.
Tony zocht via internet waar we konden eten. Een restaurant niet veraf. We genoten van de douche en waren snel klaar om naar het restaurant te vertrekken. Hoekje om, weggetje door, we hebben verschillende bochtjes en wegjes ontdekt. We aten er superlekker, maar reserveren voor de komende 2 dagen kon jammer genoeg niet. Ze hadden de komende 2 dagen rustdag.
Bij het naar huis rijden ontdekten we dat de gps ons helemaal rond had laten rijden...bij het terug rijden kregen we een superkorte weg voorgeschoteld, slechts 700m.
Vanop de parking van het restaurant zagen we ons verblijf liggen!
Jammer dat we nooit zullen weten of de desserts hun calorieën waard zijn, we waren dik gegeten, er kon niks meer bij.
Ik prulde nog wat aan de foto's en Tony lag in bed. Ondertussen helemaal in dromenland.

Vele groetjes en tot de volgende keer!
Dirk en Tony

Geschreven door Dirkentonys.reisdagboek