Hallo iedereen,

Vandaag de 2e volle dag in oostenrijk...wat ik van vorig jaar onthouden heb, is begin langzaam en op het gemak, er volgen nog vele dagen met wandelingen...en we moeten het volhouden!
Dus op het programma van vandaag stond een eerder gemakkelijke wandeling door een van de mooiste kloven in de omgeven, nl. de Liechtensteinklamm.
Maar het lot besliste er anders over...
Bij aankomst hadden we hier een toeristenpas ontvangen waarmee we gratis de gondel naar boven konden nemen dus ze gezegd zo gedaan. Tony had ergens "gratis" gehoord, en stelde voor dat we vandaag met de lift naar boven konden, eens rondkijken wat daar te doen was, en eventueel in de namiddag naar de Liechtensteinklamm te gaan.

Na het ontbijt vertrokken we naar de gondelbaan waar we de Hornbahn namen tot boven op de Hornspitze ( 1450 m). Een eerder lage berg, maar wat ik al geleerd heb is dat de bergen niet persé zo hoog moeten zijn zoals in Tirol om je goed moe te maken!
Bij aankomst met de lift bekeken we even de infopanelen ter plaatste. We dokterden een mooie wandeling uit via een uizichtspunt naar de Zwieselalm. Een wandeling die niet te lang zou duren.
Vol goede moed vertrokken we en na een tijdje wandelen kwamen we aan een uitzichtspunt. We hadden er een mooi zicht op de Dachstein met gletscher, de hoogste berg in de regio. Het was zoeken naar het vervolg van de wandeling. We zaten op een dood spoor, en nergens enige wegwijzers te vinden. We sukkelden er niet alleen, al snel kwam een volgende groep toe die ons ook kwam vragen hoe verder te wandelen.
Ze zochten ook wat en vonden iets wat op een wandelweg leek, tenminste met veel fantasie. We volgden de groep, liepen een slijkachtig pad door om wat verder beneden in een drassige wei te belanden. We zochten er samen met de Duitse groep onze weg, kropen door de prikkeldraad en merkten dat we.....helemaal verkeerd hadden gelopen. Helemaal beneden liep de echte wandelweg. Dan maar zo goed en kwaad als het ging, dwars door de steile alpenweiden naar beneden. We kwamen in 1 stuk toe, en vervolgden onze weg. De eerste alm, de Edtalmhütte liepen we voorbij. Ons echte doel was de Gablonzer hütte. Dapper stapten we door, en via een steile bosweg kwamen we verder aan de hut aan. Een mooie grote hut, met vollop uitzicht op het dal en de Gosausee ( waar we ook vorig jaar gewandeld hebben). Uit de hut verscheen opeens een Chinees met schort, Tony vond het maar niks. Ze nemen thuis al de frituren over, dus hier niet de berghutten, en namen plaats op het kleine terras van de Breinighütte. Een kleine schattige verweerde berghut, helemaal in hout. Hier zou men spreken van een " Urige Hütte". We bestelden iets te drinken, en te knabbelen. Tony een Käsebrot, ikzelf een Speckbrot. Mijn gerief kwam al snel, het Käsebrot werd vergeten. Na even navragen kon Tony ook genieten van de eenvoudige kaasplank.
We vertrokken aan de kleine hut, en onderaan het terras ontplooide zich een ongelooflijk verhaal. Een liefdesverhaal, midden in de ruige bergen.
Een lieve brunette kwam naar mij gewandeld. Ik weet dat het in de liefde snel kan gaan, maar zo snel had ik niet verwacht... al snel kwam de tong naar buiten, en ik zweer het...ik was onder de indruk! Langzaam maar zeker streelde de tong over mijn huid, beroerde eerst mijn onderarmen, en daarna mijn bovenarmen. Ik was helemaal overdonderd, en Tony gaf geen commentaar. Daar stond hij met zen mond vol tanden te kijken. Wie had dit verwacht???
De tong streelde verder en kronkelde zich helemaal om mijn arm. De arm verdween in de mond...helemaal. Nooit gedacht dat zo'n potige dame voor mij zou vallen...
Ik liet ze maar begaan, en dacht " elk diertje zijn pleziertje". En inderdaad de lichtbruine koe genoot van onze intieme ontmoeting!
Met tegenzin moest ik mijn nieuwe liefde achterlaten. Het was maar een vluggertje geworden.
We wandelden verder naar een uitzichtpunt ( want dat zou er nog wel bijkunnen). De hoek om kwam een nieuwe koe te voorschijn, en het liefdesspel kon opnieuw beginnen. In het begin was Tony het slachtoffer. Vol liefde werden de handen en vingers afgelikt. Ze stapte daarna op mij toe, en ook deze begon vol overgave mijn armen af te sabbelen.
We vertrokken weer verder, we moesten op tijd aan de gondelbaan naar beneden geraken. En in de namiddag hadden ze regen en of onweer voorspeld.
In de verte kwamen de donkere onweerswolken opzetten. Tony verzekerde mij dat we zeker droog aan de lift geraakten. Maar de wind stak op, en de regen begon te vallen. Eerste twijfelend met enkele druppels, daar vastberaden om ons nat te maken. Ik moet zeggen, we hadden nog geluk, de allerergste regen bleef uit, maar tegen de tijd dat we uiteindelijk via de Zweiselalm voorbij aan de kabelbaan kwamen, regende het meer dan genoeg. De wind daarboven maakte het ook koud. Door het onweer was de lift buiten gebruik, en moesten de gestrandde toeristen ( we stonden er niet alleen) wachten tot het onweer was voorbij getrokken. De lift startte opnieuw op, en we geraakten zonder kleerscheuren beneden.
Een heel mooie wandeling van ongeveer 14 km hadden we erop zitten. Van een lichte wandeling was geen sprake, maar de bergwereld daarboven was weer de moeite!
Moe kwamen we bij ons gasthof aan, genoten van een warme douche en daarna van het avondeten. Vandaag een goulassoep, daarna een vleesspie met groentjes en rijst en als dessert een aardbeicrème.

Weer een mooie dag, met nieuwe ontdekkingen, verhalen en liefdes! Weer en dag die telt!

Vele groetjes en tot een volgende keer!
Dirk en Tony

Geschreven door Dirkentonys.reisdagboek