Hallo iedereen!

Vandaag genoten we voor de allereerste keer in ons nieuw verblijf in Pichl van het ontbijt. Rond 7u30 waren we present aan de ontbijttafel.
Het broodmandje met broodjes en donkere schijven brood werd door onze gastvrouw vriendelijk aan tafel gebracht en begeleid van een bordje vlees en kaas.
Het andere beleg zoals confituren, ontbijtgranen, vers fruit, granen, en nog andere kazen werden in buffetvorm aangeboden.
Ik keek wat rond in mijn planning. Wat zouden we vandaag kunnen doen? Laten we onze schoenzolen vele kilometers en hoogtemeters afleggen, of houden we het rustig?
Op onze vraag stelde onze gastvrouw nog enkele mooie wandelingen voor. Ze vroeg nog of het gemakkelijke of wat pittige wandelingen mochten zijn? 1-2 uurtjes 5-6 uurtjes? Jaja, geen probleem stemden wij 2en in, 5-6 uur is geen enkel probleem. We hadden ook al vroeger in Oostenrijk, maar zeker ook in het tatra gebergte in Polen of Slovakijë lange wandelingen gemaakt, de langste een 16-tal uren. En niet te vergeten de verschrikkelijk lange wandeling van vorig jaar in Noorwegen, de klim naar Trolltunga, een loodzware wandeling van 40 km in de Noorse bergen, waar ik onderweg wel 2 of 3 keer ben doodgegaan..

De dagen tevoren had ik kennis gemaakt met de alpenkraaien. Het werd tijd om nieuwe vrienden te maken. Voor de deur liep een kip heen en weer. Dat leek mij een goede kandidaat voor een nieuwe kennismaking. Zachtjes liep ik ernaartoe, en streelde ze wat. Mijn nieuwe vriendin moest mee op de foto, dus zette ik ze op mijn schoot, en Tony maakte dan met zijn gsm een foto. Gelukt! Een nieuwe vriendschap was bezegeld!

We vertrokken met de auto naar de startplaats, helemaal onbekend voor onze gps. Met wat zoeken via de gsm en googelen, kwamen we toch terecht.
De uitleg die ik van thuis gevonden had was simpel. Een mooie, maar steile wandeling van 1,5 tot aan het meer met de berghut.
We parkeerden onze auto, papten ons in met de nodige zonnecrème (het was wel fris, zo'n 16 graden, maar zelfs bij een waterig zonnetje verbrand ik al snel) en vertrokken. Toen ontdekte ik pas, dat ik vergeten was mijn wandelschoenen aan te doen. Er zat niks anders op dat de wandeling te lopen met mijn "sportsloefkes". Het begin was een eenvoudig bospad, en al snel liepen we over een houten brug een wilde bergrivier over. We werden al snel ingehaald door een groepje Duitsers. Ik weet dat mijn tempo vrij laag ligt, toch een stuk lager dan dat van Tony. Geen probleem, ik kom er ook wel.
Ik dacht bij mezelf, dat we die Duitsers nog wel zouden inhalen, zeker 3-4 keer. En inderdaad, opnieuw genoot ik van de overwinning...onderweg stonden ze te "aasakken" (hijgen), met hun tong onder de voeten. Ik wist het!!! Ik had het zo zien aankomen.
Uiteindelijk kwamen we nog voor hen op de bestemming.
We maakten nog een rondje rond het meer, en begroeten daarbij de paardjes aan de overzijde van het water en de koeien dichter bij de hut.

Eenmaal rond het meer gelopen, hielden we pauze op het terras van de Duisitzkarseehütte met spijs en drank en keerden daarna opnieuw terug naar de auto. We namen hiervoor dezelfde weg terug. Een andere weg was ook mogelijk, maar hierbij stond vermeld dat goede schoenen zeker een vereiste waren. Het leek ons geen goed idee met de "sportsloefkes" die ik aanhad.

Later op de avond aten we opnieuw in hetzelfde restaurant als de dag ervoor. Deze keer geen dessert, wel een soep ervoor en Tony een salade.

Vele groetjes en tot de volgende keer!
Dirk en Tony

Geschreven door Dirkentonys.reisdagboek