Grüss Gott!

Ik moet ervan profiteren, het internet in hotel "Zur Post" in Sankt-Gilgen werkt naar behoren, dus val ik jullie almaar direct lastig met een volgend verhaal.
We genoten deze morgen voor de eerste keer in dit hotel van een zeer verzorgd ontbijt. We hadden de keuze om in de wintergarten te zitten, ofwel gewoon op het terras, dat overgroeid is met klimplanten.
We kozen voor het laatste. Door de planten hadden we zicht op straat en konden we de voorbijgangers wat bekijken.
De hitte zou vandaag weer een grote rol spelen, er werd 32°C voorspeld, maar uiteindelijk haalden we 33°C. Veel te warm om een echte inspanning in de bergen te leveren.
Heel graag had ik boven op de "Schafberg" gestaan. Een berg hier in de omgeving met een mooi gelegen berghut (en ook heel groot hotel) helemaal bovenaan. De hut staat vlak bij een steile klif naar beneden, en het uitzicht daarboven is fenomenaal. 360 graden rondom. Aan de ene kant de bergen van het Salzkammergut, en wat verder de toppen van de "Grimming". De berg vlakbij Schladming waar we vanaf morgen verblijven.
Langs de andere kant zicht op de uitlopers van de Alpen en het vlakke land erachter.
Voor we vertrokken liepen we nog even bij de brillenwinkel vlakbij binnen. Zoals de meesten van jullie weten had ik enkele jaren terug in Kroatië een ongelukje met mijn nieuwe (en toch kostelijke) zonnebril.
Ik was nog maar de winkel buiten en een uur erna was die helemaal bij elkaar geplooid, omdat ik erop gevallen was. We keerden terug naar dezelfde winkel, maar er was niks meer aan te doen. We kochten uit noodzaak een nieuwe en kregen er 50% korting. De oude namen we ook mee, en Tony plooide de bril min of meer recht en kon opnieuw gebruikt worden. 1 glas viel er wel af en toe uit, maar dat was dan maar zo.
In elk geval, tijdens de voorbije wandelingen viel die bril toch wel constant naar beneden, het glas was er ook weer eens uitgevallen, en Tony vond het niet meer kunnen, ik zou en moest een nieuwe halen. Voor mij was alles nog goed genoeg, een nieuwe was niet nodig.
De supervriendelijke vrouw liet me zo was alle mogelijke modellen en kleuren passen. Geen enkele beviel echt...de meeste modellen waren al verkocht, en er was daarom wat minder keuze. Ik liet mijn oude "ramp" zonnebril zien, en ze beweerde dat die kon gerepareerd worden. Alles kwam in orde en we konden verder. Het glas stond nog niet helemaal 100% vast, maar met 2-3 uurtjes werk zou ze het glas helemaal vast kunnen zetten.
Omdat ik nog een reserve bril in de auto had liggen, kon ik deze achterlaten en later terugkomen.
We beklommen de Schafberg, het is te zeggen, we lieten ons voeren door de steilste tandradbahn van Oostenrijk. 35 minuten later stonden we zo goed als boven. Na een korte steile klim kwamen we op de Schafberghütte aan en genoten van een welverdiend drankje.
Boven vlogen 2 alpenkraaien rond, die absoluut niet schuw waren en op de balustrade van het terras kwamen zitten, in de hoop een graantje mee te kunnen pikken van de dierenvrienden onder de aanwezige toeristen.
Gelukkig had tony nog iets in de rugzak. Algauw zaten mijn 2 nieuwe Alpenvrienden kortbij en aten ze stukjes cake uit men hand. Na het drankje en het vogel-voederen liepen we nog even rond om de typische foto's van de omgeving te maken.
We daalden een stukje af naar het vertrekpunt van de tandradbahn, en lieten ons naar beneden voeren. Omdat dit stukje natuur in de provincie Salzburg ligt, is daar het dragen van een mondmasker verplicht in oa het treintje. Is het omdat we de avond tevoren zo slecht hadden geslapen, in elk geval het werkte danig op men zenuwen.
bij de familie die bij ons in de wagon zaten, vond papa het niet nodig het mondmasker tot over zijn neus te dragen. Het was inderdaad ook wel heel warm, en daarom was het ook met momenten beter het mondmasker tot in de hals naar beneden te trekken. Zoals ik al zei, is het de korte nacht geweest, of mijn alertheid als laborant, geen idee, maar ik had er genoeg van.
2 x haalde ik mijn maskertje zelf naar beneden en begon er lelijk te hoesten, en gaf nog de commentaar "Ja, ich spürre corona doch noch immer"...
De vrouw naast ons was er helemaal niet mee opgezet, zelf gechoqueerd en begon in het Duits te reclameren...was het misschien grappig??? Trouwens zei ze, ik moest haar niet aanspreken (ik had niemand aangesproken, gaf mijn hoest-demonstratie gewoon gratis voor iedereen), maar haar man. Ik antwoordde haar onmiddellijk in het Duits dat het even grappig was als haar man, die het absoluut niet nodig vond het mondmasker op een juiste manier te dragen. Ze was danig "in haar gat gebeten" en op dat moment viel mij iets te binnen wat Tony in Marokko had gezegd: " van uw oren maken in uw eigen taal, ze verstaan het niet, maar ze begrijpen heel goed dat het niet met de goesting is..." Ik kon de moeite niet meer en antwoordde ferm in men beste Vlaams.
De vrouw broebelde in het Duits dat ze ons niet verstond, en vroeg zich af welke taal wij toch maar spraken...in haar colère begon ze in het Frans. Ze zou en moest demonstreren dat ze ook een taal sprak die wij helemaal niet verstonden... (nu hoort hier eigenlijk een geluidje van de "mispoes" (puin puin puin). Voor ze goed en wel uitgesproken was, antwoordde ik haar in het Frans het geen probleem was om Frans verder te spreken en ik haar wel van antwoord zou dienen in het Frans.
Het masker verborg haar gezicht, maar zelf met masker was het duidelijk...haar gezicht vertrok vol afschuw en ongeloof...iemand die Vlaams, Duits en Frans sprak, dat hadden ze nog nooit gehoord. Dat was een lelijke misrekening waarop, en verder gezichtsverlies was ondenkbaar... De mond viel dicht en ze zweeg...voorgoed, tenminste de rit naar beneden. 1-0 voor mij. En indien nodig, nog altijd paraat voor een nieuwe aanval. Mijn punt was gemaakt, ik had overwonnen en genoot van de gewonnen veldslag. Wie niet horen wil, moet voelen. Vriendelijk vragen om de regels te respecteren had geen oplossing gebracht. Dat was duidelijk. Ondanks mijn demonstratie ging het mondkapje nog af en toe naar beneden. Ik liet het maar zo...

Aangekomen en uitgestapt op het perron riep de "chef de station" dat er een gsm was gevonden in een van de wagons. Inderdaad, de mijne. Die was onderweg uit met broekzak geschoven. Gelukkig! Een kleine afgang, maar toch...onderweg had ik de strijd gewonnen.

Na deze uitstap wandelden we door Sankt Wolfgang am Wolfgang zee en genoten er nog op een terrasje. We kwamen aan de auto en hadden het goed ingeschat. De auto stond in de schaduw. Geen zorgen.
We liepen ook nog even langs de winkel voor mijn zonnebril. Het hondje van de vrouw was er ook. Een lief en mooi beestje van 2,5 jaar oud. Ik kon het alweer niet laten, begon was te strelen en binnen een paar minuten zat ik op de grond, Columbo was ondertussen tussen mijn benen komen liggen en genoot van het gestreel. Hals uitgestoken om er goed aan te kunnen en 4 poten omhoog. Alles was goed, zolang ik maar verder deed :-)
De zonnenbril lag ondertussen klaar, mooi ingepakt, nieuw brillendoosje erbij en poetsdoekjes, ook voor Tony.
Alles was weer tip top in orde. We mochten absoluut niets betalen, zelfs niet na aandringen. Een welgemeende glimlach van die vriendelijke toeristen was voldoende en een mooie beoordeling op facebook, twitter, noem maar op. Dus iedereen kijken naar Brillenstadl (in Sankt-Gilgen) op facebook en liken (leuk vinden).
Bij aankomst bij het hotel vroegen we of er nog plaats was om later iets te eten. (Reservatie is momenteel overal nodig). Oprecht vriendelijke kregen we het antwoord " Naturlich, für unsere Hausgäste haben wir immer Platz" Dat was dan ook alweer geregeld.
We genoten van het lekkere avondeten, en ook een beetje van de garçon. Het moet gezegd, een vlotte sympathieke kerel. En ook smakelijk om naar te kijken.
Oostenrijk is zoals België. Lekker warm weer en dan...onweer. We stoven binnen, glazen ,vaasjes zelf het tafelkleed namen we mee. De wind was onverwacht opgestoken. De gasten naar binnen, het personeel naar buiten om alles zo snel mogelijk te kunnen redden voor de storm.

De hele avond is het blijven regenenen. Nu is het blijkbaar gestopt. Het is nu 22u30 dus nog eventjes een superklein wandelingetje en dan bedje in!

Viele Grüsse und bis Morgen!

Dirk en Tony

Geschreven door Dirkentonys.reisdagboek