Hallo iedereen!

Gisteren op donderdag vertrokken we vanuit Berchtesgaden (Duitsland) naar Sankt-Gilgen. Een ritje van ongeveer 50 km.
Na het lekkere ontbijt hadden we opnieuw heel ons hebben en houden de auto ingeladen. Omdat we in het volgend hotel pas vanaf 15u op de kamer konden, besloten we de tijd goed te gebruiken en nog een wandeling in te lassen. Deze was ook voorzien in de planning.
Ook gisteren - donderdag - was het opnieuw stralend weer. De temperaturen flirtten al dagen met de 30 graden grens. De maximum temperatuur die de auto aangaf lag op 33°C. Veel te heet voor een echt zware wandeling dus.
We reden naar Gosau, een klein plaatsje in de provincie Oberösterreich. Zoals de titel van het verslagje doet vermoeden, een wandeling lang verschillende meren, met als eindbestemming een alm, waar natuurlijk iets gegeten en gedronken kan worden.
Ik had tevoren op internet al gevonden dat er 7 grote parkeerplaatsen beschikbaar waren. Waarschijnlijk veel volk dus...
Vlak op het punt waar de wandeling begon, start ook de zetellift naar een andere berghut, vanwaar wandelingen gemaakt kunnen worden. Met een beetje geluk viel het nog wel mee, en was het op onze toer niet te druk.
De dichtsbij gelegen parkings waren natuurlijk helemaal bezet. We hadden geluk bij parking nr 4. Wat lager gelegen, en er moest een stuk langs de gewone straat omhoog gewandeld worden om aan het eigenlijke startpunt van de wandeling te komen.
De wandeling begon heel rustig, een breed vlak pad slingerde tussen de bomen langs de oevers van de Vordere Gosausee, het eerste meer. Het water zag er zoals op vele plaatsen blauwig-groen uit, en hier en daar genoten anderen met hun luchtmatras/bootje van het water.
Eenmaal aan de achterzijde van het meer, werd het duidelijk dat het pad niet vlak zou blijven. Geleidelijk aan wonnen we wat hoogte, om onderweg bij de Gosaulacke uit te komen. Een verzameling kleine vijvers die enkel bij hevige regen of bij het smelten van de sneeuw van de afgelopen winter onder water staan. De meertjes zijn gevuld met enorm klaar water, dat het bijna niet te zien is... de rotsen en planten die erin groeien zijn ongelooflijk goed te zien. Her en der bewonderden we nog kleine watervalletjes die vanaf de rotswanden naar beneden kwamen en we zagen nog een mooie privé berghut onderweg. Verboden toegang, maar een mooie houten buitenverblijf. Ik vond het geweldig, Tony vond het eerder een spookkot.
De weg vanaf hier ging maar steiler en steiler...nog steeds een mooie brede grindweg, maar jongens, niet te onderschatten. Het zweet stroomde in bakken van mijn lichaam. Het is te zeggen, mijn gespierde armen en benen, en mijn mijn indrukwekkende buikspieren... :-)
Tony wandelde wat voorop, ik heb natuurlijk meer kilo's aan spieren mee te sleuren...en opeens had hij het licht gezien. Hij vroeg zelfs of ik even pauze wou nemen!
Toen ik dichterbij kwam, vroeg hij of ik ergens in het water was gevallen...neenee, was het antwoord, ik zweet gewoon zo fel...
Afin, we genoten even van het bankje (ik toch zeker), en hernamen onze toch.
Hogerop kwamen we dan uiteindelijk aan het 2e bergmeer, waar aan de andere kant, de alm gelegen was.
Voor we onszelf voldaan op de houten banken bij de alm konden laten neerzakken, liepen we nog langs en tussendoor de koeien. Ze hadden geen last van de toeristen, en graasden maar lekker door.
En daar stond dan uiteindelijk dat waar het allemaal om te doen is: de idyllisch gelegen alm, tussen de groene alpenweiden en langs de steile rotswanden. Een ruwe hut uit halve boomstammen, waar het goed vertoeven is. Iedereen die er komt is op slag "kameraad" met elkaar. We kennen mekaar niet, maar hebben allemaal 1 ding gemeen. Het afzien om er te geraken. De mensen zijn vriendelijk, groeten bij aankomst de reeds aanwezige gasten met een welgemeende "Hallo" of Grüss Gott".
Dankbaar ontvingen we ons drankje, en bestelden er iets om te knabbelen. Tony een Käsebrot, ikzelf een Speckbrot. Lekker!
Het was tijd om een kort toilet bezoek. Geen hypermodern geval, maar een oerecht toilet zoals het op een alm pas. Plak - gat - bril. Gene zever, geen prul.
De deur was simpel, een paar houten planken tegen elkaar. Hier en daar was ferme spleten. Naar buiten kijken ging goed, naar binnen vanuit het licht in het donkere kotje niet. Ik moest oppassen niet in lachen uit te barsten, toen ik van binnenin zag, hoe verschillende vrouwen aan de deur zaten te prutsen, maar die toch niet openging :-) Ik had er mijn plezier in.

Voila lieve mensen, er komt nog wat te lezen, dus ik stel voor om nu even een korte plaspauze in te lassen :-)

pauze pauze pauze

We genoten nog was van de omgeving, en vertrokken op de terugweg.
Uiteindelijk kwamen we opnieuw aan het eerste meer aan. De tocht terug was maar even lang dan in de andere richting, maar leek toch een stuk langer. Verschillende keren dachten we, nu gaan we er wel bijna zijn,...maar we waren er nog niet. Na elke bocht, kwam er een nieuwe, en nog eentje, en nog eentje.
Het speckbrot was ondertussen allang verteerd. Tony kon zijn oren niet geloven. Hij had nog geen honger...In elk geval, 1 schrijf brood met gerookte ham, en een garnituurtje van 3 schijfjes paprika, ui en tomaatjes bij de alm was voor mij niet genoeg om de avond door te komen. Ik bestelde er nog een spaghetti. Die ging vlot binnen, het was ook geen grote portie.
Even verder op het terras kwam een jong koppeltje zitten. Het bleken Nederlanders. Tony schoot in de lach..we hoorden alles wat ze zeiden. En zo kon zich maar niet voorstellen dat er daar geen bitterballen of frikandellen te krijgen waren...ze vond het nodig om er 3 kwartier over bezig te zijn...
Na de wandeling reden we naar Sankt-Gilgen, onze thuisbasis voor 2 nachten. Hotel "zur Post" is absoluut in het centrum gelegen. Heel mooie, heel ruime kamers en vooral heel vriendelijk personeel! We maakten nog een kleine rondwandeling in het dorp en gingen naar bed om te genieten van een onbezorgde, welverdiende nachtrust. Dachten we...

Rond half 2 's nachts werden wij, en al onze geburen wakker geschrikt door hels lawaai. Geen onweer, geen accident... Onze "lieve" geburen van een paar kamers verder vonden het nodig om kot in de nacht een kamerfuif te houden. De muziek stond echt loeihard. Het leek wel of we ergens bij in zo'n boem boem auto zaten... en van in de straat onder ons hoorden we mensen roepen en tieren om de muziek af te zetten...
Kwaad en lastig stoven we het balkon op. Onze buurman had hetzelfde gedaan, en stond hen duidelijk te maken dat dit echt niet kom op dit uur, en de muziek nu af moest. Ik riep ook nog dat ze waarschijnlijk hier morgen niet meer zouden slapen...Zoiets gelijkaardig hadden we ook al eens in Canada meegemaakt.
De dag daarna maakten we melding aan de receptie. Anderen hadden het ook al laten weten, en er zou deftig met de betreffende kamer gesproken worden...

Voila, ge kunt naar huis gaan, tis gedaan :-)

Vele groetjes en tot later!

Dirk en Tony

Geschreven door Dirkentonys.reisdagboek