Hallo iedereen,

Dit wordt jammer genoeg het laatste verslag vanuit Noorwegen. Waarschijnlijk is dit niet het laatste verhaaltje van onze reis, maar vanaf morgen rijden we richting België.
4 dagen zullen we nodig hebben om uiteindelijk in Diepenbeek te geraken. De laatste rit op dag 4 wordt even onderbroken door de overzet met de ferry vanuit Zweden naar Duitsland.
Na een deugddoende nachtrust ontwaakten we terwijl de zonnestralen onze kamer al kleurden. Dat was in elk geval een goed begin van de dag.
We maakten ons klaar, en gingen naar de ontbijtruimte, waar we vriendelijk werden onthaald. Keuze genoeg, en we genoten van ons voorlaatste ontbijt in Noorwegen.
Daarna maakten we ons klaar, rugzakken goed gevuld met koekjes en drank (wat berghutten zoals in Oostenrijk zijn hier niet te vinden) en vertrokken met de auto naar het begin van de wandeling. Deze startte in een ander fjord en we hadden dus nog een ritje door een aantal fjorden en tunnels.
Ik keek echt uit naar deze wandeling, en vooral het uitzicht dat ons op de top te wachten stond.
De wandeling begon vrij gemakkelijk. Een kleine skipiste moest beklommen worden en erna liepen we door een berkenbosje. Zoals op zoveel bergen in Noorwegen kan het onderste gedeelte nogal nat zijn, dus ook hier waren er een aantal planken voorzien om de voeten droog te houden.
We stapten verder. De weg was niet onoverkomelijk steil, maar toch ook weer niet plat. Tenslotte moet je ook omhoog geraken!
Van een aangenaam wandelpad veranderde het pad in een meer steil stuk doorheen de bergweiden. Langzamerhand werd het pad rotsachtiger om uit te draaien op een steile klim doorheen het gras. Uiteindelijk kwamen we boven op het zadel tussen 2 bergtoppen. We kozen een plekje uit en aten en dronken iets. We kwamen opnieuw Belgen tegen. De vader was met de kinderen aan de weg naar boven begonnen. De vrouw zag die beklimming niet meer zitten, en bleef daar op hen wachten. We babbelden wat ondertussen kwam de vader al beneden. Het volgend stuk was niet overdreven lang, maar er moest een enorm steil stuk overwonnen worden en er was amper sprake van een pad. Tussen de stenen en rotsen door moest de weg naar boven gezocht te worden. We kenden enkel de richting: naar boven!
Uiteindelijk kwamen we boven. Onderweg hadden we op de moeilijkste stukken handen en voeten goed kunnen gebruiken. Stenen van een halve meter hoog, wandel je nu eenmaal niet gewoon eventjes op.
De moeite werd op de top ruimschoots beloond met een fenomenaal uitzicht op de Segla berg. Vanuit deze hoek ziet er deze als een onoverwinbare rotswant uit die hoog boven het fjord uittorent. We zochten een comfortabel plaatje uit tussen de stenen en het gras en wachtten geduldig af tot de zon op een betere plaats stond om de berg te fotograferen. We verbleven er enkele uren en zagen ondertussen ook anderen de top innemen. Anders dan bij Trolltunga was de top nooit overvol, slechts enkelen maakten de beklimming af, en dit was heel aangenaam. Het was er nooit druk.
Na de nodige foto's met verschillende instellingen zochten we ons een weg naar beneden. Het was wel duidelijk dat dezelfde weg terug geen optie was. Het steile stuk met rotsen zagen we niet zitten.
We hadden al gezien dat de weg voor dit stuk opsplitste en kozen voor andere kant. We hoopten dat deze weg gemakkelijker zou zijn, en dat was het ook, maar er moest eerst opnieuw een heel steil stuk naar beneden overwonnen worden. Dit keer zonder rotsen maar langs een stoffig smal pad. Tony liep voorop, en gebruikte handen en voeten om lager te geraken. Ik kwam erna, met men zware rugzak op de rug. Voorzichtigheid was er nodig, met een enkele misstap lag je enkele tientallen meters lager. Het vallen is niet zo'n probleem, het is vooral het landen dat pijnlijk is.
We vervolgden onze weg, en het pad daalde verder af langs de rand van de berg. Een smal paadje zo hoog boven het fjord is indrukwekkend. Wie zegt dat dit niets voorsteld is ofwel stekeblind ofwel een leugenaar. Op geen meter afstand stopt de berg. Daar gaat de berg loodrecht naar beneden in een duizelingwekkende diepte van meer dan 500 meter. De top die we beklommen is 520 m hoog, maar veel lager was het hier niet. 520 meter lijkt niet veel, maar is toch niet te onderschatten als je wandeling vertrekt van zeeniveau.
We komen opnieuw uit op het wandelpad dat we in de andere richting hadden bewandeld en keerden veilig terug tot aan onze auto. Ik had onderweg verschillende beestjes voelen "bijten". Tony telde enkel op mijn rug al 28 insektenbeten.
Onze benen zager er lief uit. Vies vuil en vettig. De combinatie van zonnecreme en stof is niet zo appetijtelijk. Gelukkig niets wat een douche niet kan oplossen.
Bij aankomst in ons hotel namen we een welverdiende douche en maakten ons klaar voor het restaurant in ons hotel. We hadden gereserveerd en kwamen op tijd binnen. Een reservatie voor kamer nr 10. De man keek wat vreemd naar zijn colllega. In het boek stond ook chocoladecake voor kamer nr 10.
Inderdaad, dat hadden we de dag tevoren zo afgesproken.
Het eten was opnieuw beestig lekker. Ik opnieuw het rendier (nogmaals sorry voor de kerstman) en Tony nam een cesar salade.
Als dessert nam Tony een vanillecake met vanilleijs en frambozencoulis. Ik had geen keuze, de chocoladecake was al voorzien. Dit was een lekkere afsluiter van een prachtige dag!

Vele groetjes vanuit Senja,
Dirk en Tony

Geschreven door Dirkentonys.reisdagboek