Hallo iedereen!

We hebben wat tijd ingewonnen door gisteren nog de Reinebringen berg te bewandelen, dus kiezen we vandaag op aanraden van een vriendelijke Noorse om de Ryten te beklimmen. Wij wandelden gisteren al naar beneden, toen de vrouw nog volop aan de beklimming bezig was.
De Ryten is een berg die 543 m en stijgt als een massieve klif recht op uit de oceaan. 543 m lijkt niet zo hoog natuurlijk als je de bergen vergelijkt in bijvoorbeeld Oostenrijk, maar je mag niet vergeten dat je hier vanuit zeeniveau vertrekt naar boven, en niet zoals in Oostenrijk van een hoger gelegen dorpje.
Ik had op internet even opgezocht waar we moesten zijn en had gelezen dat de wandeling start vlakbij het dorpje Fredvang. Een heel klein dorpje, met maar weinig huisjes, geen echt centrum, gewoon tussen het groen hier en daar een paar huisjes, zoals op zoveel plaatsen hier.
Er zouden 2 parkings zijn, de eerste, eigenlijk een groene weide, en een andere iets verder gelegen. De 2e parking bleek volzet, dus reden we terug naar de eerste.
We hadden ons plaatsje in de weide uitgekozen en parkeerden de auto. We begonnen ons klaar te maken voor de wandeling, rugzak, wandelschoenen, wandelstokken enz enz en de hele tijd stond de buurman en zijn vrouw iedereen op de parking in de gaten te houden.
We stapten de parking af en daar was ze. De buurvrouw maakte ons meteen duidelijk dat we ook hier voor de parking moesten betalen en het geld in de brievenbus stoppen die daarvoor voorzien was. Dit systeem hadden we ook in Reine al tegengekomen, maar daar moest je een enveloppe uit de brievenbus nemen, het geld erin steken en in een andere brievenbus steken met een slot op. En je moest dat van de enveloppe een briefje afscheuren, invullen en op het dashbord leggen. Het briefje had ook een gedrukte nummer, zodat je een bewijs had dat je betaald had.
In elk geval, de buurvrouw was altijd maar bezig van " money in the box, money in the box". Toen ik haar vroeg om een enveloppe, kreeg ik enkel een Noors antwoord. Ik vond het wel goed, wij geld geven, en madam alles in haar zakken steken. Binnen 2 weken heeft madam ne nieuwe salon, en nog een week later krijgt meneer een nieuwe vislijn! Dus 100x vroeg ik achter een enveloppe. Het enige wat ik te horen kreeg was wat Noors gebrabbel en tussendoor altijd "money in the box, money in the box". Uiteindelijk betaalden we dan wel en ze zij nog "I am your guide". Haha, ze was onze gids, ze bedoelde waarschijnlijk de bewaker van de parking. Ze is in elk geval niet mee naar boven gewandeld!
Ik had ook op voorhand gelezen dat de wandeling minder zwaar was dan de dag tevoren. En dat was maar goed ook! Er stonden ons 2,5 km enkel te wachten naar de top. Vandaag heb je een heel mooi uitzicht over het Kvalvika strand. Als kers op de taart is er bovenop de berg ook een uitstekende rots, zo'n beetje een mini-trolltunga. Het enige verschil is dat een 2tal meter lager nog een andere rots zit, zodat je niet echt boven het dal hangt, maar wanneer de foto vanuit de juiste hoek wordt genomen, lijkt het wel zo.
We maken onze klim naar boven af en genieten van het uitzicht, samen met anderen die de berg bedwongen hebben.
Na een tijdje horen we vlamingen bovenkomen. Een koppel vanuit het Gentse. Tony hoorde de vrouw sukkelen met het fototoestel. Haar man stond op de rotspunt als model en verwachtte van zijn vrouw mooie foto's, terwijl hij ondertussen allerlei instructies naar haar riep hoe de foto te nemen en het toestel te bedienen. Op vraag van Tony hielp ik de vrouw uit haar lijden. Ik nam het fototoestel over en maakte van haar liefhebbende echtgenoot enkele fotos. Hij was er heel blij mee, en ik kreeg als commentaar "ge ziet dat gij weet hoe ge foto's moet pakken". Nog een paarbeeldjes van het koppel samen en iedereen was tevreden. We babbelden lustig verder over Noorwegen en de Lofoten. Zij kwamen van een andere eilandengroep, nl. de Vesterålen. Een gebied waar wij binnenkort ook verblijven. Veel minden volk en ongerepte natuur. Tony herkende het voorval, eigenlijk was het zoals bij ons. Tony moet dan al eens af en toe een foto van mezelf maken, en klikt er dan maar op los. Met wat gelukt zit er toch eentje bij die redelijk scherp is :-)
Zonder het door te hebben zaten we ondertussen al 3-4 u boven, tijd voor de afdaling dus. De omweg naar Kvalvika strand moesten we achterwegen laten, omdat we daarboven te lang hadden zitten babbelen.
We reden terug naar ons "hotel". Een of andere hogeschool, waar we verblijven in het internaat, zo lijkt het. Kamertjes met links en rechts een 1 persoonsbedje, en op de gang toiletten en douche. Wel allemaal heel proper. En Tony is er blij mee, er is de hele dag gratis koffie te krijgen en cake.
De zon was natuurlijk nog steeds niet onder gegaan, en we besluiten wat rond te rijden om de middernachtzon te fotograferen en eventueel door te rijden naar Uttakleiv beach (strand), waar het zo mooi moet zijn om de middernachtzon te bekijken. Voor wie het niet weet: de middernachtzon is gewoon de zon die middernacht nog steeds niet ondergegaan is.
We rijden een goed uur naar Uttakleiv beach. Daar aangekomen, lijken we wel op "Camping Esmeralda" aangekomen te zijn. Hoewel het al 1u 's nachts was, stond de parkeerwachter klaar om ons een parkeerticket aan te smeren. De hele omgeving stond vol met auto's en mobilhomes. Het strand en gras ernaast vol met tenten en mensen met statief en fototoestel, en plooistoeltjes om van het schouwspel te genieten. En ik die dacht dat we daar samen bijna alleen zouden zijn...
In elk geval, de zon verdween achter de berg, we keerden terug naar de auto, en ondertussen was de parking voor het grootste gedeelte leeg. We reden naar huis en onderweg maakten we nog een paar korte stops voor fotootjes. Het was prachtig, door de lage zon zijn de bergen echt roze gekleurd. We komen op het punt waar we in het oprijden ook hadden gestopt en merken dat de zon door de achterruit van de auto binnenschijnt. Ze komt alweer op. Het is te zeggen, ze is nooit ondergeweest maar staat alweer ietsje hoger. Een tip aan de lesgevers onder ons: De zon staat wel degelijk in het noorden, niet in België, maar wel in noorwegen! Bij ons is ze dan onder de horizon verdwenen, maar in Noorwegen dus niet.
We rijden verder naar huis, en komen om 3u aan.
Ik kan er dus naar fluiten om nog naar mijn fotootjes te kijken. Tony wil slapen, het is al laat!

Vele groetjes uit de prachtige Lofoten,
Dirk en Tony

Geschreven door Dirkentonys.reisdagboek