Hallo iedereen!

Hier zijn we weer met een indrukwekkend verhaal van een nog indrukwekkendere wandeling! De spectaculaire wandeling naar Trolltunga (tong van de trol).
Iedereen die al eens iets op google over Noorwegen heeft opgezocht, zal zeker 1 of meerdere foto's van deze spectaculaire rots ontdekt hebben.
zoals aangekondigd in het vorig verslag, vertrokken we midden in de nacht, rond 0u30 naar Odda, een rit van dik 70 km, langs de smalle straatjes die langs het fjord lopen. Vandaag ging het met de auto in het Skjeggedal waar we de auto op de parkeerplaats achterlieten voor een heel lange tijd. De parking was betaald, 30 euro (!!!) en we vertrokken vol goede moed. Op het einde van de parking stond een groot paneel waarop te zien was dat er verder door (na 5,4 km) een 2e parking lag en na 9,2 km een 3e parking die enkel kon gebruikt worden na reservatie. We hadden al 30 euro betaald, dus besloten we dat extra stuk van 5 km er bij te nemen.
Om 2u20 werd de wandeling officieel ingezet. Echt helemaal donker was het niet, maar toch donker genoeg om de gewone asfaltweg te kiezen ipv de bosweg. Na een goed uur naar boven stappen, en dus bijna 5 km, stopte een auto met 2 meisjes die vriendelijk aanboden om mee naar parking 2 te rijden. Dat aanbod sloegen we natuurlijk niet af, en content stapten we de auto in. Jammer genoeg lag parking 2 al achter de volgende bocht. We hadden misschien 300 m van de auto genoten.
Niet getreurd, we smeerden ons in voor de komende zon, namen nog een slokje en aten een boterhammetje. Goed voorbereid is half gewonnen en we stapten richting parking 3.
De enige weg die we konden volgen was een zeer steile asfaltbaan met vele haarspelbochten. Het leek maar te blijven duren, tot we eindelijk onderweg een bordje tegenkwamen richting bospad/rotspad naar Trolltunga. Daar dronken we nog een slokje om de echte tocht aan te vangen. Doorleuk kwam daar een auto met chauffeur aangereden die een aantal toeristen afzette. Ze begonnen daar de Trolltunga wandeling. Wij hadden er bijna 9 km opzitten...
We lieten het niet echt aan ons hart komen, en stapten flink naar boven. Een grindweg werd snel een een plateau waarover de weg liep. Tussen grote afgeplatte rotsplaten en over kleine stroompjes water vonden we onze weg richting Trolltunga. Na een flinke tijd veranderde het landschap, het werd steiler en steiler. De rotsplaten lagen niet meer zo effen, en er moest de kuiten moesten aangesproken worden. De te volgen weg was slecht aangegeven, en het was eerder een zoektocht om het juiste spoor naar boven te vinden. Dat ondervonden ook 2 Nederlandse meisjes die mooi achter mij bleven om te profiteren van de weg die ik uitstippelde. Natuurlijk verstond ik elk woord, zei konden dit natuurlijk niet weten, en ze waren compleet verrukt over de verse lucht en de omgeving. Fris en vol goesting liepen ze achter me aan. De vismarkt was er niks tegen en ze leuterden maar door. Het begon danig op mijn zenuwen te werken, we hadden al minstens 10 km in onze benen zitten. Uiteindelijk geraakten we boven en zaken het eerste plaatje "Trolltunga 15 km" staan. hm, dat zou een lange dag worden, want dezelfde weg moest opnieuw afgelegd worden...
In elk geval, het werd een heel zware tocht, en het landschap schoof langzaam onder onze voeten door. Het leek wel of de Noorse km veel langer zijn dan de Belgische, zeker in de bergen. We passeerden rotspartijen, bergmeren enz. Allemaal heel mooi, maar de tocht werd zwaarder en zwaarder. Ondertussen kwam langzaamaan de zon van achter de bergen tevoorschijn. Tijd voor zonnecrème! We liepen meerdere keren bergop en bergaf, en de moed zakte me in de schoenen. Ik was onderweg al 5 keer doodgegegaan, en had de kracht niet meer om de ene voet voor de andere te zetten. Dit had ik nog niet meegemaakt. Toen we onderweg aan iemand vroegen hoever het was, wees die in de verte naar een heel kleine oranje stip. Daar was onze eindbestemming. We zagen dat we eerst nog een berg moeten rondwandelen om dat nog 2 diepe kloven over te steken. Oversteken betekende, errond wandelen...
Na oneindig veel gezucht, geblaas en liters zweet kwamen we op onze bestemming aan. Ik denk dat het ondertussen rond 11 u was geworden. We waren er niet alleen, andere "valsspelers" hadden ons onderweg voorbijgestoken, door een aantal km minder te wandelen. (Herinner jullie de auto met volk dat werd afgezet).
Tony stond in de aanschuifrij voor de foto. Onderweg kwamen meerdere toe en als het mijn beurt was stond ik al 30 min aan te schuiven. We maakten van elkaar de verplichte foto en lieten ons doodmoe op de grond vallen. Daar genoten we van onze boterhammen en drank. Wat chocolade wafels en koekjes gingen er ook vlot in.
Het ergste moest nog beginnen, dezelfde tocht in tegengestelde richting. Ik had eerlijk gezegd geen idee of ik nog beneden zou geraken. Ik kon de ene voet voor de andere niet meer zetten. We vertrokken in slakkentempo naar beneden, de lange weg opnieuw. Na een aantal uren stappen (eigenlijk meer voortslepen) kwamen we onverwacht een ex-collega van bij Danone tegen. Die herkende me direct en we tetterden voluit en maakten kennis met zijn vrouw en 2 kinderen. Hun stond nog een lange weg naar boven te wachten. Onze weg naar beneden vorderde langzaam, heel langzaam en meer en meer moesten we halt houden. Ik hield het niet meer vol. Alles deed pijn, al tijdens de tocht naar boven. Alle beenspieren, een mens heeft er echt veel, geloof me, schreeuwden het uit. Pijn in de lies. Pijn aan de schouders van de zware rugzak (met fotomateriaal). Ik zou beneden zeker een parkeerkaart voor sukkelaars kunnen bekomen...
Onze stappen werden langzamer en langzamer, en onvoorstelbaar, maar de collega haalde ons op zijn terugweg in, samen met kinderen en vrouw. We hadden zojuist nog gerust en liepen samen naar beneden, maar na een tijd moest ik hen laten gaan en eenzaam verder sukkelen. De collega had ons verteld dat aan het punt waar de andere tevoren werden afgezet een busje naar beneden genomen worden tot parking 2. Vandaar konden we met zijn auto meerijden tot de laagste parking, waar onze auto al de hele nacht/dag op ons stond te wachten. Ik sukkelde uiteindelijk ook tot beneden, we namen allen het busje, stapten en de auto en werden naar onze auto gereden. Rond 17u zagen we onze zwarte mazda opnieuw weer. Het was geen wandeling maar een ware marteling en nachtmerrie geworden. Nooit zouden we dit nog overdoen. We hadden in totaal 39,2 km achter te kiezen. Veel te veel om nog plezant te zijn. Alles deed zo'n pijn, ik kon met mijn pijnlijke lies de benen niet meer in de auto krijgen. Laten vallen en dan met de armen de benen in de auto zetten was de enige optie. Op de terugweg naar huis stopten we om iets te eten. We hadden het nodig! Bij onze thuiskomst liet ik me op het bed vallen. Ik viel in slaap, met zonnecrème, wandelbroek, T-shirt, kousen. Ik was compleet van de kaart.
Een tocht om nooit te vergeten en nooit meer over te doen!

Vele groetjes,
Dirk en Tony

Geschreven door Dirkentonys.reisdagboek