Hallo iedereen!

Eindelijk een beetje tijd om de achterstand weg te werken op pindat!
Vandaag gingen we het kalm houden en een lichtere wandeling maken, omdat we wisten dat de we dag erna een loodzware beklimming voor de boeg hadden.
Zo gezegd zo gedaan, en na het ontbijt vertrokken we met de auto vanuit Ulvik naar het dorpje Kinsarvik. Vanuit dit dorpje rij je de Husedalen vallei in, waar er een mooie wandeling te doen valt langs 4 watervallen. De tocht zou ongeveer 5-6 uur duren. Ik had al gedacht ons te beperken tot 2 watervallen, kwestie van onze benen wat te sparen. De vallei ligt vlakbij het Hardangervidda nationaal park , het grootste hooggebergte plateau van noord-europa. Tijdens de rit naar huis zouden we nog een omweg maken naar de Vøringsfossen waterval. Niets moeilijk, gewoon met de auto stoppen en even gaan kijken.
Het enige jammere was dat wij door in Ulvik te slapen langs de verkeerde kant van het water verbleven. Elke keer moesten we voor een wandeling de Hardangerbrua over ( een immens grote hangbrug van 1400 m lang). Elke keer kostte ons dat 14 euro... Aan beide zijden van de brug zijn er lange tunnels, waar, je gelooft het bijna niet, zelfs ronde punten in de tunnels aangelegd zijn, waardoor je ondergronds verschillende richtingen uit kan.

Dag dag was goed begonnen met veel zon, dus dat was mooi meegenomen. We startten onze wandeling op de parkeerplaats iets verder gelegen dan de laatste huizen van het dorp. Het begin was een mooie grindpad, gemakkelijk en niet te stijl. Dat veranderde toen we aankwamen aan de eerste waterval. Naaste de waterval stond nog een oud gebouw waar met de kracht van het water energie werd opgewekt. Er liep een pijplijn recht de berg op, en de "wandelweg" volgde deze pijp. Het was letterlijk bijna klauteren over rotsen en grote losse rotsblokken. Overal liep het water naar beneden, we liepen niet op een wandelweg, maar in een riviertje...
Toen we boven kwamen en even op adem kwamen, ondertussen maakten we kennis met een ouder koppel uit Israël, zagen we een veel gemakkelijkere grindweg die op hetzelfde punt uitkwam. Beneden hadden we die ook gezien, maar die was daar afgesloten met een bareel...
Na de nodige minuten rust zetten we onze toch verder. Op naar waterval nr 2. Daar aangekomen, maakten we weer kennis met een Nederlands koppel. Ze hadden natuurlijk mooie honden bij, 2 Finse laphonden. Nog nooit van gehoord, maar heel mooie beestjes!
Ook de omgeving was er wondermooi. De bergschoenen werden wel wat vettig, want we liepen wel regelmatig in water en modderpoelen. Het leek er wel een tropisch regenwoud, alles zag groen van het mos varens.. En dat in het noorden van Europa!
Wij zouden wij niet zijn, als we niet aan de babbel geraakten met een ander koppel, deze keer uit België. We liepen samen naar waterval 3. Daar zetten we ons neer op een mooi plekje en genoten van het uitzicht en het mooie weer. Wij bleven met vrouw en kind achter. Tony babbelde met de vrouwen en ik liep maar heen en weer. Het was het moment om mij wat uit te leven met het fototoestel. De man en zijn oudste dochter trokken verder richting waterval nr 4.
Na goed uitgerust te zijn, wandelden we terug naar de auto. We waren al vertrokken met de vrouw en jongste dochter van het Belgische koppel. Uiteindelijk kwam iedereen weer goed aan de auto. Ondanks het feit dat we onderweg al veel verteld hadden, bleven we nog wat tetteren op de parking.
We maakten de bedenking dat de tocht van die dag toch wat langer en zwaarder was geweest dan voorzien en kwamen dat ook moe toe in Ulvik, waar we die nacht ook nog zouden slapen. We aten er lekker in een restaurantje op wandelafstand van het gasthuis waar we verbleven. Tony wandelde op het gemak terug naar de kamer, en ik bleef nog even in het dorp om wat fotootjes te maken. Tegen kwart na 10 was alles klaar. Douche, boterhammetjes voor de tocht van de volgende dag, en alles wat nog meer nodig was. kledij tegen wind en regen en de kou. Handschoenen, muts, check alles in orde. Het zou een zeer korte nacht worden,. De afspraak was om middernacht op te staan om met de auto te vertrekken naar het beginpunt van de Trolltunga wandeling.
In elk geval, ik heb die nacht geen oog dichtgedaan.Alles kwam in mijn gedachten voorbij, stel dat er daar iemand naar beneden valt, stel dat die rots afbreekt. Geen idee waarom, het was toch niet de eerste keer dat we de bergen introkken...

Vele groetjes,
Dirk en Tony

Geschreven door Dirkentonys.reisdagboek