Hallo iedereen!

Ondertussen zijn we goed en wel thuis aangekomen, maar het overzicht van de voorbije dagen in Canada willen we jullie niet onthouden. Vandaar het vervolg!
2e dag van onze rit op de Icefields parkway. Weer volle bak zon vanaf het begin van de dag! Na een korte rit maakten we een korte pauze aan het Cirrus mountain viewpoint, een uitzichtspunt langs de kant van de weg. Tegenover de parking was ook nog een waterval te zien.
Toen we de een stukje verder reden, was de baan plotseling afgesloten. We waren de 2e in de rij die met de minuut langer werd. Geen idee waarom, maar een vrachtwagen stond dwars over de baan, en de rest was afgezet met hekwerk. Er was geen doorkomen aan. Toen verscheen een blonde Canadese schone, die ons in vol werktenue. Werkbotinnen, werkmansbroek en fluovestje. Een heel andere verschijning dan de wegenwerkers in België. Iets verderop was de rotswant vlakbij de weg onstabiel geworden en moest de eventueel loszittende rotsblokken met dynamiet opgeblazen worden. Het hele werk kon 1-2u duren, want na de explosie moest alles nog met zwaar materiaal van de baan worden geruimd, en moesten klimmers de rotswanden inspecteren en eventueel gevaarlijke kleinere rotsen verwijderen. Nadat alles opgeruimd was zou er een sirene klinken waardoor we wisten dat alles vrij werd gegeven.
Toen we daar even stonden te babbelen, weerklonk een indrukwekkende dynamiet ontploffing. Na wat meer geduld luidde de sirene en mochten we vertrekken. Omdat we in de volle zon stonden aan te schuiven hadden we een laken over de auto gelegd. Kwestie van de auto min of meer koel te houden. Iedereen die in de rij stond aan te schuiven wandelden er wat rond, en velen keken geïnteresseerd naar onze auto met het witte laken erop. Het laken (werkelijk multi-inzetbaar; van anti-muggen kleed, tot piknick deken, zonnewering en tegen de kou) was afkomstig van een hotel waar we enkele dagen tevoren hadden geslapen. Toen kwam de aap uit de mouw, en mensen vroegen zich af of we een kleine baby in de auto hadden zitten. NEEEE, geen gekrijs en papflessen! Het was enkel de bedoeling de auto wat koeler te houden :-)
We hervatten onze route en parkeerden om de eerste wandeling van de dag aan te vatten: Parker's Ridge. Voor de klim naar boven moet je ongeveeer 1u tellen, en je hebt er een mooi uitsicht op de Saskatchewan-gletcher. De wandeling viel goed mee, niet te steil en niet te ver. Hierdoor waren we natuurlijk niet alleen onderweg. Als verrassing kwamen we ook nog de Israëlische vrouw met man en kinderen tegen. Je weet wel, diegene die bij mijn vroege ochtend fotografie sessie die Chinees verjoeg die hopeloos in de weg stond. We konden het niet laten, en vertelden er op los van wat we ondertussen nog gezien hadden. Ook zei had ondertussen al veel gezien.
Omdat haar kindjes nog te jong waren (4 en 7 dacht ik) hielden ze het voor die dag voor bekeken. Voor ons stond nog een 2e wandeling op het programma: iets verder en steiler naar de Wilcox pass. De wandeling zou ongeveer 3u duren heen en terug. Wij deden er langer over, de vermoeidheid zat ondertussen ook al in de benen. Van het eindpunt van deze wandeling heb je een mooi uitzicht op de Athabasca berg en Athabasca gletsjer. Het gebied is ook bekend om de dikhoornschapen en berggeiten die er rondlopen, wij hebben er die namiddag jammer genoeg geen gezien.
De dag was goed gevuld, en in de avond kwamen we opnieuw aan de auto toe. Tijd om iets te eten. Geen restaurants of winkels op dat gedeelde van de Icefields parkway. Dan maar het fameuze multi-inzetbare laken op de grond, en broodjes met knakworst en ketchup. We hadden ook nog vers fruit en drank, dus het was niet nodig om honger te lijden. We zaten daar op de grond, halve marginalen, ongewassen en geschoren, zweterig en bestoft van de wandeling. De weinige mensen die nog op de parking stonden of er eventjes kwamen kijken konden er niet naast kijken. We trokken het ons niet aan en aten smakelijk verder, ondertussen wild zwaaiend met de armen om de muggen op veilige afstand te houden.
De dag was weer goed gevuld, en het bedje (in de tent) zou deugd doen. De camping, eentje zonder luxe of onderhoud (dus geen electriciteit, stromend water enz enz) kwam eigenlijk neer op gewoon botweg een plek in het bos. Vlug even de benen, armen en gezicht afspoelen onder de kraan (ijskoud dus!!!) die bedoeld was om de mobilhomes te bevoorraden en moe de slaapzak in! Weeral een dag voorbij.

Vele groetjes,
Dirk en Tony

Geschreven door Dirkentonys.reisdagboek