Hallo iedereen!

Deze 14e juli was een dag van autorijden. Het doel was het meest westelijke punt van Europa. Latrabjarg, bekende vogelkliffen die vol zitten met papegaaiduikers en meeuwen. Een spectakel om niet te missen, vooral omdat je de papegaaiduikers bijna tot op aai-afstand kan benaderen. Wel oppassen, want deze vogels maken gangen in de kliffen waarin ze wonen en daardoor zijn de randen niet stabiel. Voorzichtigheid is de boodschap dus! Maak jullie geen zorgen, we komen niet te dicht bij de rand en zullen dus niet in zo'n gang of gat vallen en naar beneden donderen. Een goede zoomlens kan wonderen doen!

Na het ontbijt vertrokken. Tony reed. Ik was nog steeds te suf van alle pillen tegen de tandpijn. Een paar kilometer verder platte band! Alles de koffer uit, reserveband gestoken en verder. Op zoek naar een garage, in dit afgelegen gebied waar we hadden geslapen in ons "iglo-appartement". Geen gemakkelijke opgave! Dan maar onderweg gestopt en aangebeld bij een boerderij. De zoon kwam opendoen, maar kon zo goed als geen Engels. De vader ook niet bleek even later.
enkel " a little bit" Ik zei dat het perfect was. Ik nam hem mee naar de auto, liet de band onder de auto zien, en de kapotgereden band in de koffer. Alles werd duidelijk. Met handen en voeten de naam van de stad gekregen waar we terecht konden. En onze verhuurmaatschappij gebeld. Die gaf ons 2 adressen door.
Bij het eerste adres aangekomen en uitgelegd wat het probleem was, waren er van ons type geen reserve banden voorradig. Wachten tot 22u alvorens deze aankwamen. Dit betekende een verlies van 7u. Jammer! Na wat heen en weer gebel van mij en de verhuurfirma en de garage met de verhuurfirma werd overeengekomen om 3 banden te vervangen. We konden doorrijden na 3u. Een winst van 7u!

Geloof het of niet, maar na enkele dagen geleden in een warmwaterbron 2 limburgse jongens te hebben ontmoet die al liftend Ijsland rondtrokken, kwamen wij deze 2 opnieuw tegen. We zijn gestopt langs de weg, en vroegen of ze mee wilden naar het meest westelijke punt. Dit moesten we natuurlijk geen 2 keer zeggen! Met volle enthousiasme werd de auto, die al stampvol stak met bagage (achterzetels plat) omgebouwd tot een perfecte auto voor 4 personen. En wij op weg!
Eindeloos leek de weg. Vele afgelegen dorpen voorbij, zelfs voorbij compleet verlaten dorpen. Plaatsen waar niemand meer kwam, alles achtergelaten. Huizen en auto's. Kranen en boten. Het leek een andere wereld. Dit bleek echter nog bijlange niet het eindpunt te zijn. De weg bleef doorgaan. Die werd er trouwens ook niet beter op, maar weg mogelijk zonder 4x4. Alhoewel... :-) Na uren rijden kwamen we aan in Breidavik. Een heel klein dorpje op het uiteinde van de wereld. En klein in Ijsland is echt klein. Enkele huizen bij elkaar. 10? 15? Een 6 km verder lag het eindpunt. Letterlijk. De weg stopte en er was geen land meer. Uiteindelijk was het 00u30 geworden. Een lange rit.
En onze jongens waren superblij. We hadden ook het record gebroken, wij hadden het meeste kilometers meegenomen :-)
Toen was het echt hoogtijd om een campplaats te zoeken. Die hadden we gevonden voor de klim naar de vogelkliffen, maar stelde eigenlijk niets voor. Een plaats waar een tent kon staan, geen voorzieningen.
Omdat we de volgende dag de ferry moesten nemen, hebben we besloten om een stuk terug te rijden, om voor de dag erna al wat tijd te winnen. Rond 2u hadden we een mooie plekje uitgezocht. Een vlak plaatsje gras, met een adembenemend uitzicht over de zee, strand, bergen... het was nog mooier dan in de film. En in het wild, niks camping.
Vlug tent opgezet en slapen. Zalig geslapen!!! Doodmoe waren we. 's morgens onze lifters wakkergemaakt, ze waren mee teruggereden, en weer meegenomen richting ferry. Daar hebben we afscheid genomen, ze gingen nog even de warmwaterbron in ginder. Wij moesten zorgen dat we op tijd de overtocht haalden. En dat is ons ook gelukt. Met veel pijn, het cargoruim, waar de auto stond, werd tijdens de rit afgesloten en ik had er niet aan gedacht mijn pijnstillers uit de auto te nemen...
Twas echt op de tanden bijten, of liever niet! :-)

Na de ferry te zijn afgereden, onmiddelijk de apotheker in, om te vragen of er ergens een tandarts te bereiken viel! De dichtsbijzijnde was in de kliniek in Stykkishomur. Maar pech, deze werkte niet op die dag. De vriendelijke receptioniste van de kliniek gaf ons na wat gebel de prive nr van een andere tandarts in Olavsvik. We mochten direct komen. Een vriendelijke man, die mij wist te zeggen dat het het ergste geval was, dat hij ooit gezien had....
AFwachten of zijn behandeling echt helpt.

Ik kom zowat aan het einde van mijn latijn. Sorry lieve mensen.
Het is hier ondertussen weer bijna 2u 's nachts, en het is niet helemaal duidelijk meer of ik bepaalde dingen al wel of niet geschreven had.
Ook kloppen de data misschien niet helemaal, de dagen zijn zo onduidelijk, ze lopen in elkaar over, zonder nachten....

In elk geval sturen we iedereen vele groetjes,

Dirk en Tony

Geschreven door Dirkentonys.reisdagboek