Roxana zwaait, kom maar. Midden op de straat houdt zij het verkeer tegen. Achteruitrijdend, door het smalle hek, draait de achterkant van de camper de weg op. Als ook mijn voorkant door het hek is draai ik het stuur stevig naar links, de achterkant zwenkt uit en de auto staat in de goede rijrichting. De camperdeur zwaait open, Roxana springt in de wagen en weg zijn we. Op weg naar Szekesfehervar, een stadje halfweg het Balaton meer en Boedapest. Na korte tijd rijden we op de snelweg die ten zuiden van het Balaton meer in de richting van Boedapest gaat. Zo af en toe kijken we vanuit de hoogte uit op het meer. Vaker zien we de bergen aan de overkant. De Hongaarse snelwegen zijn niet best. Een op veel plekken verstelde broek. Een lappendeken van ingebreide teer reparaties. 's Lands welvaart is recht evenredig met de mate waarop men in staat is zijn, met Europese middelen, aangelegde snelwegen te onderhouden. We stoppen even op een parkeerplaats omdat een afwerkingsplaat aan het rechterportier wat los laat. We lijmen deze vast en lopen naar het te koop staande restaurantje. Ondanks drukte op de parkeerplaats zijn wij de enige gasten. Een nors kijkende jonge vrouw staat achter de toonbank. Zoals de meesten beheerst zij slechts het Hongaars. Een taal die zelfs associatief ons geen communicatiemogelijkheden biedt. Ik maak de beweging van het kapot slaan van een ei op de harde hete rand van de pan, en zoals Jaap Fischer vervolgde, ik kon de geur al ruiken van dit al te jong geremde kuiken. Helaas,, de vrouw schudt, ongeinterreseerd, zonder enige gedachte ons van dienst te zijn, het hoofd. We proberen het in het Nederlands, Duits, Engels, Spaans en Frans, maar er komt geen beweging die ook maar enigszins op het investeren in een oplossing lijkt. We pakken twee voor ingepakte broodjes van de toonbank, nemen plaats op het smerige terras en snappen waarom dit restaurant te koop is en nog steeds te koop staat. De lijm is na het eten van de smakeloze broodjes gedroogd en de afwerkingsplaat zit weer vast. We zetten onze reis voort. Na anderhalf uur rijden, verlaten we de snelweg, bezoeken de Lidl en arriveren bij de poort van de camping. Roxana loopt naar de receptie, terwijl zij naar binnen loopt gaat de slagboom open en rijdt ik de wagen vast naar binnen. Een vriendelijk zwaaiende heer wijst mij hem te volgen. Hij begeleidt mij in de richting van een groot leeg gasveld, waar slechts twee kleine tentjes staan. Ik kan gaan staan waar ik wil. Ik parkeer de auto, stap uit en schud de handen van mijn vriendelijke begeleider. Hij laat mij de toilet en douche ruimten zien. Het ziet er zeer gedateerd, maar wel schoon uit. Hij wil een ruimte open maken, maar van de vele sleutels die hij probeert is er niet een die past. Hij gebaart geruststellend in mijn richting. Ik begrijp dat hij de goede sleutel gaat halen. Na enige minuten is hij terug, Roxana zit nog steeds bij de receptie de inschrijving te verzorgen. De sleutel past, hij opent een deur. Binnen staat een vriezer en een magnetron die we mogen gebruiken. Mooi, maar voor ons niet noodzakelijk. Intussen komt Roxana terug van de receptie, de inschrijving s gelukt, hoewel ik ook nog even met mijn paspoort langs moet komen. De camping is onderdeel van een gemeentelijk sportpark. Een mooie atletiekbaan met een grote tribune. Een loopbaan voor langere afstanden, verschillende velden waarop schoolklassen hun gymnastieklessen volgen. Op de atletiekbaan is wat aan de hand. Een opgewonden stem klinkt door de luidsprekers. Er worden volksliederen gespeeld. We gaan kijken wat er aan de hand is. Het wereldkampioenschap moderne vijfkamp voor junioren wordt deze dagen hier uitgevochten. Een jong Hongaars meisje staat trots met haar enorme gouden plak om. Een foto mat vader, een foto met moeder, met vriendje, met vriendin. Ze is zo trots dat het lijkt dat ze desnoods met mij op de foto zou gaan. We rukken ons los van dit gebeuren en wandelen richting de stad. Szekesfehervar is een van de oudste steden van Hongarije. In de middeleeuwen werden hier de Hongaarse koningen gekroond en begraven. De stad werd door de Ottomanen vernield maar na de zeventiende eeuw in barokke stijl weer opgebouwd. Het is de stad aan te zien. De gebouwen zijn te groot voor een stad van deze omvang. De brede straten bieden veel te veel ruimte voor de relatief weinig mensen die op straat zijn. De toeristen die rondlopen zijn in het algemeen Hongaren. We genieten van de rust, de mooie gebouwen en de terrasjes. ook hier valt op dat de gebouwen imposant zijn, maar bij nadere beschouwing slecht onderhouden. De Hongaren zijn niet zuinig, de bierglazen worden voor weinig geld goed gevuld. De twee bollen ijsjes die we bestellen, bezwijken zowat onder hun eigen gewicht. Kortom een aardige, plezierige stad om een middag door te wandelen. Aan het eind van de middag zijn we weer terug op de camping. We trekken de barbeque te voorschijn, steken het vuur in de houtskool en al snel kringelt de rook, bij gebrek aan wind, recht omhoog. Om ons heen wordt op de velden hardgelopen, gedanst, bodypump beoefend. Door de geur van ons vlees zullen ze ongetwijfeld hongerig, na het sporten, richting hun huizen vertrekken.

Geschreven door CamperHerman