Al vroeg uit de veren, het is nog geen zes uur in de morgen en we zitten aan het ontbijt. Het is nog rustig op de parkeerplaats waar we staan. We willen op tijd in Venetië zijn. Ik parkeer de wagen op de plaats waar we het vuile water weg kunnen laten lopen. De eerste werkers komen met hun auto aan op de parking. En of het niet anders kan, zetten ze stuk voor stuk hun auto zo neer, dat het voor mij haast onmogelijk wordt de loosplaats, achteruit te verlaten. Waarom , geen idee, de hele parkeerplaats is leeg. Op tijd stuur ik twee wagens weg naar een andere plek, zodat wij onze reis naar Venetië in kunnen zetten. We draaien de snelweg bij Vicenze weer op. Vanaf hier verandert het landschap langs de weg, geen fruitbomen, geen wijngaarden, maar een boerenakker land , waar van alles wordt verbouwd, voor het merendeel mais. Ver weg, links van ons, liggen de Alpen. Al snel rijden we Venetië binnen, een Venetië wat ik niet in mijn gedachten heb. Veel lelijke industrie, langs elkaar heen draaiende wegen vol met vrachtwagens en auto's. Onze camperplaats is net buiten de oude stad, in San Guilliano. Slechts de Via de la Liberta, een soort weg, brug van enkele kilometers door de zee , scheidt ons van de oude stad. Met enige moeite vinden we de camperplaats. na het parkeren van de auto, kopen we tickets voor de tram bij het kantoortje. We krijgen een duidelijke uitleg waar de tram of eventueel bussen vertrekken en hoe we terug moeten komen. Naar de tram is een wandeling van zo'n 10 minuten. Nog een paar minuten te lopen, daar zien we een tram vertrekken. Geen probleem, want er gaat er een iedere 10 minuten. De tram verbindt het nieuwe Venetië met de oude stad. Het duurt niet lang of de tram reed voor. Hij zat tot de nok toe vol, Maar met enig duw en trekweg bevechten we ons een staplaats. Het bijzondere van deze tram is dat het niet zoals in Nederland twee sporen telt, maar slechts een. Ik heb niet de gelegenheid gehad om dat fenomeen nader te bestuderen. Naar de binnenstad is nog maar 1 halte. op de brug/weg die door de zee loopt, zijn geen stops voorzien. Na een minuut of 5 komen we aan bij het eindpunt, het busstation van Venetië. Alle volk stapt uit op een plein waar het al net zo dringen is, de tram uit-, als in te komen. Over een kanaal zien we een loopbrug, modern, gedeeltelijk van groen glas gemaakt. De menselijke worm slingert zich in een constante beweging over deze brug. Wij maken onszelf onderdeel van deze beweging. De brug brengt ons naar de overkant van het Grande Canal, het kanaal dat de oude stad slingerend in tweeën deelt. Op het Grande Canal is het een drukte van belang. Allerlei soorten bootjes krioelen daar door elkaar. Bootjes die voedsel de stad inbrengen, bootjes die afval de stad uitvaren, bootjes met mensen die zomaar voor hun plezier te snel door dit gekrioel bewegen. De net niet aanvaringen zijn al snel niet meer op twee handen te tellen. Mijn god wat een drukte en wat een geratel van alle koffers waarvan de wieltjes over het niet vlakke plaveisel getrokken worden. Kruiers met karren volgeladen met koffers, die naar of van het hotel richting busstation gebracht worden. We volgen , waar mogelijk de bordjes San Marco plein. Uiteraard zijn wij niet de enige die deze richting kiezen. We verlaten de brede kade van het Grande Canal en ruilen deze in voor een wirwar van smalle steegjes. Hoge ronde bruggen verbinden de steegjes met elkaar en kruizen de even zovele waterwegen. Ook op deze waterwegen, bootjes van allerlei aard. Mooie, lelijke, snelle, langzame. Hier en daar is een opstapplaats van de prachtige Venetiaanse gondels. De gondel wordt voortbewogen met een peddel, deze wordt door de staande gondelier zo in het water bewogen dat de gondel de juiste snelheid en richting krijgt. De gondeliers dragen gestreepte blauwe shirts, volgens de overlevering zouden ze romantische liederen ten gehore moeten brengen, maar daarvan heb ik er weinig gehoord. Historisch is het gebruik van 1 peddel ontstaan doordat voor 2 peddels in de nauwe grachten geen ruimte is. In de smalle kanalen houden de gondels links, zodat er ruimte is voor de aan de stuurboordzijde gehanteerde peddel. Alleen in het Grande Canal houden de gondels stuurboordzijde. Af en toe worden de smalle steegjes afgewisseld door een pleintje. Op dergelijke pleintjes is vaak een kerk te vinden, waarvan wij er ook een aantal bewonderen. De steegjes zitten vol met winkels die soms mooi Venetiaans glaswerk verkopen, soms mooie maskers en half maskers, hier en daar bijzondere sieraden. Maar veel vaker zie je de toeristische prullaria die winkel na winkel voor concurrerende prijzen aangeboden wordt. Wij wandelen door, samen met veel lotgenoten. Alle talen worden om ons heen gesproken, maar het Nederlands hoor je na het Italiaans toch het meest. Plotseling staan we op het San Marcoplein. De kleine steegjes scheuren zich open in een enorme ruimte, omgeven met de prachtigste Venetiaanse gebouwen. De ruimte van het plein wordt nog vergroot de zee, die aan een van de zijden van het plein tegen de stoep aan klotst. De mensenmassa is overweldigend maar haalt het toch niet bij de manier waarop dit machtscentrum van het Venetiaanse rijk indruk op ons maakt. Op dit plein worden iedere minuut zeker duizenden foto's gemaakt. ook wij doen hier driftig aan mee. ik koel mijn voeten wat af op de trappen van het plein waar het zeewater over heen loopt. We kijken nog een tijdje ademloos rond en besluiten ons weer terug te trekken in het steegjes domein. Een paar keer links, een paar keer rechts en we lopen langs grachten en door straatjes zonder winkels, zonder mede wandelaars. Wat een verademing zeker na de onderdompeling op het plein. In een restaurantje eten we een eenvoudig Italiaans menu. Vast niet alleen door de honger, smaakte het ons bijzonder goed. Onze voeten doen zeer, de benen zijn zwaar. We proberen de richting van het busstation weer op te pikken. De straatjes en bruggen komen ons bekend voor. Na een wandeling van 25 minuten beklimmen we weer de glazen trap in omgekeerde richting. Nog steeds ging een constante stroom toeristen de stad in. Na de tram nog even een kilometer of twee lopen en dan de camper in. Water, water en water drinken, de airco aan en de benen omhoog. Een enerverende dag Venetië, een uitzonderlijke stad met een ongelooflijke rijkdom die langzaam in eigen succes verdrinkt.

Geschreven door CamperHerman