Vandaag wacht ons de rit richting Mostar in Bosnië Herzegovina. Het is vreedzaam op de camping. Het zeewater ligt stil, weer waden hier en daar mensen door het water op jacht naar iets. Roxana wil niet weg zonder dat we nog een verfrissende duik in het zeewater genomen hebben. Het water is kristal helder. Hier en daar zwemmen vissen net onder het wateroppervlak. Het water is verkwikkend, we drijven rond en genieten met elke vezel van dit moment . Onder de douche wordt het zeewater afgespoeld. We parkeren de wagen uit, tanken vers water, lozen het chemisch toilet en vertrekken. De steile afrit van twee dagen geleden is vandaag een steile oprit geworden. Voor we omhoog rijden maken we een scherpe bocht, De snelheid is uit de wagen en halverwege de helling staan we stil. Ik trek de rem aan en probeer weer op te trekken. De voorwielen slippen. Langzaam laten we de wagen weer achteruit lopen, op zoek naar ruimte voor een aanloop. Inmiddels komen van diverse campers en tenten belangstellenden aanlopen. Sommigen om zich te vermaken, anderen om hun hulp aan te bieden. Een Nederlandse man gaat boven op de weg het verkeer tegen houden , zodat ik in een ruk door kan rijden. De vriendelijke campingeigenaresse neemt ook een strategische positie in. Daar gaan we. Een kleine aanloop van 10 meter en met een vaartje schieten we omhoog. Dankzij de hulp rijden we direct rechtsaf de weg op. Nog wat zwaaien naar de hulpvaardigen en weg zijn we. We verlaten de kustweg en klimmen omhoog. De weg wordt steeds smaller. Bij tegenliggers is het zaak op tijd stil te houden in een inham. De snelweg richting de Bosnische grens ligt hoog. Na een klein uur traag klimmen rijden we het betaal station van de Peage in, trekken de bon en rijden verder. Vlak voor de grens betalen we onze verplichtingen en rijden op naar de grens. dat gaat vlot. Slechts een paar wagens staan voor de grenspost. Als we aan de beurt zijn wordt er gezwaaid en kunnen we doorrijden. We bevinden ons echter in niemandsland. Al snel rijden we de file richting de Bosnische grens in. De vorige douane was het uitchecken uit Kroatië. Er staan twee files, van zeker 100 auto's voor ons. Akelig langzaam kruipen we richting grenspost. Hier en daar schieten auto's nutteloos van de ene rij naar de andere en sommige weer terug. Na drie kwartier langzaam opschuiven, Groot Brittanie bereidt je voor op deze tafrelen, geven we onze paspoorten af. Al snel krijgen we de paspoorten terug en laat ik mijn koppeling langzaam opkomen. Maar streng kijkt de douane man ons aan, er mist wat. Ons Servo Kroatisch is onvoldoende om te snappen wat hij bedoeld. na enige tijd is hij genegen het in het Engels te zeggen. Green Card. Green Card? waar heb dat voor nodig. Maar goed ik heb een copy op mijn I phone. Roxana geeft mijn I phone af. No Phone, papers. No papers only phone. Ons gesprek bracht geen oplossing. Na enige minuten, waarin hij om de Green Card bleef vragen en wij de I Phone omhoog hielden. Gaf hij aan dat we door moesten rijden en parkeren bij de bus-stop. We rijden door, Ik zie geen bus-stop. ik voel de neiging opkomen om door te rijden maar kan deze actie bedwingen doordat Roxana aangeeft dat dat waarschijnlijk geen goede oplossing is. Naast een paar wagens zetten we de camper neer. Terwijl ik nog wat zoek naar een eventueel aanwezige groen kaart van papier, loopt Roxana vast terug in de richting van de douane. ik volg haar na enige tijd en zie dat de douane ambtenaar uit zijn hokje gekomen is en haar verwijst naar het juiste kantoortje. Als ik daar aankom is Roxana verdwenen in een van de vele deuren. Ik loop wat verloren rond. Ik kijk vragend een kantoortje binnen en mompel "I am looking for my wife, Green card". Met een gezicht van O zeg dat dan meteen, loopt ze met me mee naar een deur, opent die en jawel daar staat Roxana net de zakelijke transactie af te ronden. Voor 20 Euro ontvangen we een vervangend document dat 17 dagen geldig is. Besodemietert, maar opgelucht wandelen we met dit belangrijke document weer terug naar de camper. Al snel volgt een Peage, waar we twee en een halve Euro moeten afrekenen. Enkele honderden meters verder houdt de Peage al op en draaien we een smalle weg op in de richting van ons eerste reisdoel, het plaatsje Medugorje. Deze bedevaartplaats trekt jaarlijks zo'n miljoen bezoekers. De overlevering wil dat in 1981 zes pubers, adolescenten een Maria verschijning ondergingen. Sinds dat moment vindt er in dat plaatsje dagelijks een Maria verschijning plaats. Het aantal verschijningen wordt op dit moment op 32000 geschat. Overigens worden deze verschijningen door de katholieke kerk niet erkend, maar zijn wel in onderzoek. In de tijd van de eerste verschijning was Bosnië nog een onderdeel van de Yugoslavische republiek. Een van de grote zorgen was het vreedzaam laten samenleven in Bosnië Herzegovina van Katholieke Kroaten, Orthodoxe Serven en Bosniërs die het Islamitische geloof aanhingen. In de tweede wereld oorlog is in deze streek, door extreem rechtse katholieke fundamentalisten, een massamoord gepleegd op Orthodoxe serven. De toenmalige overheid zag het hele verhaal van deze Maria verschijningen als het opleven van het door Kroaten gedragen extreem Katholicisme en was bang voor het opleven van destructieve vijandigheid tussen deze bevolkingsgroepen. Dit was de reden waarom de overheid in de begin tijd onderdrukkend tegen dit fenomeen optrad. Welk precies de motieven zijn geweest van betrokken partijen zal mogelijk genuanceerder liggen, maar helaas bleek in de start van de negentiger jaren dat langs de scheidslijnen van deze bevolkingsgroepen een burgeroorlog uitbrak. Een burgeroorlog waar ook Nederland, optredend onder het gezag van de VN, nauw bij betrokken is geraakt.
Op straat lopen veel pelgrimsgangers. De echte verschijningsplaats ligt achter de kerk, bovenop de heuvel. Maria of niet, wij vonden het echt te heet om deze wandeling te gaan maken. De vele pelgrimgangers en nieuwsgierigen, die er om hun eigen redenen meer van willen weten, trekken veel commercie aan. Hoe dichter je bij de kerk komt, hoe meer ik aan klein Lourdes moet denken. Vanuit de auto maken we wat foto's en rijden door. Doordat Bosnië geen deel uitmaakt van de EU, maakt ze ook geen deel uit van de afspraak betreffende de roaming kosten voor telefoon verkeer. Internetten via 4 G is kosten technisch dus niet echt verstandig. Ook onze routeplanner biedt alleen EU landen aan. Gedeeltelijk blind begeven wij ons op het Bosnische wegennet. Via een verwarrende rit over smalle paden, storten we ons via een steile afdaling weer richting de nationale weg. Bepaalde voordelen van het EU lidmaatschap dringen zich de afgelopen 4 uur onvermijdelijk aan ons op. Vlak voor het stadje Mostar, welk we morgen willen bezoeken, vinden we een camping. Het ziet er keurig uit. Wel plaats voor 100 campers of tenten. Het vreemde is dat we helemaal alleen zijn. Op zich rustig, maar het geeft, mede in het licht van onze belevenissen van vandaag, toch een unheimisch gevoel. Een ander land en een andere sfeer als de onbezonnenheid van de afgelopen dagen aan de Adriatische kust.

Geschreven door CamperHerman