We vertrekken op tijd van de camping, richting Split, bekijken de stad en zoeken daarna een camping langs de kust. Zo liggen de plannen voor vandaag. Al snel krijgen we de keuze de snelweg te nemen, of lokale wegen door het binnenland. Gezien de structuur van de kust is de kustweg langs Zadar geen optie. Dat zou veel te veel kilometers opleveren. Het is droog in het binnenland. De routeplanner weet gelukkig wanneer we rechts of links moeten afslaan. Wat een wonder, zo diep in de binnenlanden. De begroeiing is droog, lijkt al maanden geen druppel water te hebben gezien. Al snel kregen we daarvan de fysieke bewijzen. Grote stroken land, zwartgeblakerd door een recente brand. De wegen zijn de barrières die het vuur tegen houden. Hier en daar zijn de vlammen toch over de asfaltgrens gekropen. Deze vernieling zien we niet op een plek, maar komt op de route regelmatig voor. De hitte wordt weer zodanig dat we even moeten stoppen om in de douche het hoofd af te koelen. De route is saai, heet en vermoeiend. We besluiten toch over te gaan naar de snelweg die ongeveer evenwijdig, op een afstand van enkele kilometers, loopt. Eenmaal op de snelweg neemt het tempo flink toe en komt Split in zicht. De snelweg daalt hoog uit de bergen richting Adriatische zee. Van grote hoogte kijken we over Split uit. Het is een prachtig gezicht, maar de kronkelende weg met veel tunnels, vragen de volle aandacht. Op het eind van iedere tunnel kijken we vanuit een ander perspectief over Split heen. Al zeker een minuut of vijf heb ik mijn gaspedaal niet aangeraakt. De stad komt dichterbij en plots zweven we er niet meer boven, maar rijden we er midden in. We willen proberen zo dicht mogelijk op het centrum te parkeren. Het Europese ANWB bord, de Lidl reclame, gaat ons daarmee helpen. Bij een Lidl is meestal een redelijke parkeerplaats te vinden. We moeten toch nog wat drinkwater kopen en kunnen de wagen daarna een paar uurtjes op de parkeerplaats laten staan. Oepss toch iets te ver doorgereden. Rechtdoor ligt de oude stad, maar linksaf is de enig toegestane route. Op gevoel draaien we een cirkel en zijn weer op de route richting Lidl. We passeren een stadion en zien parkeer mogelijkheden. We vinden een veilige plek voor de auto en wandelen richting centrum. Volgens Google Maps niet veel verder als 10 minuten lopen. De oude muur van de stad komt snel in zicht. Daarnaast is een klein antiek, rommel marktje. Even zoeken naar de vergeten Rodin, van Gogh of een oude Hollandse Meester. Zonder inkopen te doen passeren we een poort en zijn in het oude centrum. Stegen zo smal dat de zon er zijn verhittende werk niet kan doen. Kleine pleintjes, met terrassen. Een koor dat op een binnenplaats mooie Gregoriaanse liederen ten gehore brengt. Iedere hoek brengt een verassing. De Romaanse roots van de stad is op veel plekken zichtbaar, natuurlijk met als hoogtepunt het paleis van Diocletianus. Dit paleis werd gebouwd in 300 na Christus en wordt gezien als het begin van het ontstaan van Split. op mijn achttiende jaar heb ik een dag of twee drie in Split doorgebracht. Ik herinner me de straten met marmeren en granieten plaveisel. Verder bracht ik vooral de dag door aan de boulevard, waar ik en een aantal andere reizende jongeren die daar rond zwierven door de lokale, toen nog Yougoslavische politie, met de bullepees weggejaagd werden. Dit kat en muisspel ging de hele dag door en hield pas op als wij ons terugtrokken uit de binnenstad om ergens langs de kust te slapen. Met het beperkte budget bestond het eten uit brood en blikjes sardines met witte bonen. Krijg nog een speekselvloed in mijn mond als ik er weer aan denk. Wij gaan op zoek naar de boulevard. Als we de stegen en straten die dalen volgen moeten we er vanzelf komen. En jawel, we slaan rechtsaf, een wat bredere straat in en zien aan het eind het water van de Adreatische zee schitteren. Er is veel veranderd op de Boulevard, het strookt niet meer met mijn herinnering. Zoals je nu mag verwachten is de hele boulevard volgebouwd met terrassen. In de haven liggen een aantal grote cruiseschepen voor anker. Het straat plaveisel is lang niet zo indrukwekkend als ik het in mijn hoofd had. Mogelijk zijn we langzamerhand wat meer verwend. We besluiten weer snel de oude stad in te lopen en de koelte, de schaduw en de rust van een terras te zoeken. Een vriendelijke ober, die ons toevertrouwd, niets anders in zijn leven te willen doen, als het bedienen van mensen, op dit terras in Split, brengt ons verfrissend drinken en een redelijke pasta maaltijd. Langzaam bewegen we ons weer in de richting van de camper. We lopen het centrum uit, de weg gaat omhoog. De brede straten laten de verzengende zon volop toe. Het zweet gutst van ons hoofd, druipt langs de benen en plakte het shirt aan alle zijden vast aan het lichaam. Helaas nemen we de verkeerde diagonaal, zodat we op de cirkel nog een behoorlijk stuk moetten lopen. De camper lijkt wel een oven, de ramen open en snel rijden. Ten zuiden van de stad rijden we op de drukke kustweg. Na een kilometer of tien ligt er tussen de weg en de zee een aantal kleinere campings. We rijden, via een steile afrit, de eerste camping op. Er zijn nog enkele plekken beschikbaar. De mooiste plek ligt tegen het muurtje dat het strand scheidt van het camping terrein. Dit is een eerste klas plaats. Vanuit de camper direct het strandje oplopen en vanuit de neergezette stoelen een ongestoord uitzicht over zee. Het duurt niet te lang of we drijven in het koele zoute zeewater en genieten volop van ons bestaan.

Geschreven door CamperHerman