Vandaag de eerste dag dat wij niet verder of terug reizen, maar op de zelfde camping blijven. Dat betekent rustig op staan, verse broodjes ophalen bij het camping restaurant, kalmpjes ontbijten en uitgebreid douchen. De dag ziet er warm uit, voor vanmiddag wordt er stevig onweer verwacht. Op de buienradar Europa zien we de boven Frankrijk de buienlijnen aankomen, maar voor ze hier arriveren zal het zeker een uur of 5 zijn. In de late morgen vertrekken we voor een uitgebreide wandeling. De Nahe, de rivier die langs de camping stroomt, slingert uiteraard door een dal, het Nahedal. De Noord oost zijde van dit dal wordt gevormd door een stevige heuvelwand. Deze "wand" is volledig bezet door wijngaarden. Onze wandeling gaat eerst over het hete asfalt richting de onderzijde van het dorp. We slaan linksaf, de wandelweg loopt weer terug in de richting van de camping, maar langzaam omhoog. Al snel bevinden we ons helemaal tussen de wijngaarden. Het is warm, het zweet gutst van onze hoofden en kleurt op rug en borst de T-shirts donker. Gelukkig hebben we koel helder water bij ons. Na niet al te lange tijd is van koel water echter geen sprake meer, het is lauw en smakeloos, maar het lest de dorst. We slingeren heen en weer, hoger en hoger tegen de bergwand op. Af en toe even uitblazen en uitkijken over de camping en verder gelegen dorpen in het dal. Nog 2 kilometer naar het uitkijkpunt. Een inspirerend wandeldoel. De gruisweg is inmiddels overgegaan in een soort van karresporen pad. Nog steeds onder en boven ons de wijnranken. Uiteraard zijn de druiven nog niet veel meer als kleine groene bolletjes, maar er komt een moment in September dat volle rijpe trossen van de ranken geoogst zullen worden en omgezet in mooie Duitse wijnen. Ja, de uitkijkpost, een klein huisje langs het pad., maar ook een richtingwijzer met de tekst uitkijkpost 700 meter. Dus met goede moed door wandelen. Soms iets naar beneden, hoe kan dat nu, maar de laatste 300 meter weer scherp stijgend. Een bocht in het pad en jawel de top is bereikt. Een andere wandelaar zit op een bankje wat uit te puffen. Wij kijken uit over het dal en zien diverse dorpjes in dit dal liggen. Aan de andere kant van de wand zien we tegen de helling ons eigen dorp Monzingen liggen. We zien het kerkje en het stadhuis beneden. Dat was het hoogste punt waar we gisteren naar toe waren gefietst. Het wandelpad daalde. aan deze zijde van de berg geen wijngaarden meer, waar de hete zon genadeloos haar werk kon doen, maar de schaduwrijke lommer van een bos. Het pad daalt door, tussen de bomen komt het hoge centrum van het dorp langzaam dichter bij. Via het centrum belanden we uiteindelijk weer onderaan het dorp, waar we in het begin van de wandeling linksaf sloegen. Nog even anderhalve kilometer doorbijten over het zwarte asfalt tot we bij onze beloning aankomen, een ijsje in de campingwinkel. Ook hier, het ijs zelf pakken en het verschuldigde bedrag in een laatje gooien. Wat wisselgeld terugnemen en de transactie is gesloten, fantastisch wat een vertrouwen. In het restaurant wordt de scepter gezwaaid door een in oranje kokskleding geklede Twentenaar. geboren en getogen in Enschede. Uiteraard enige vrolijke uitwisseling gezien mijn geboorteplaats Oldenzaal, over typisch lokale zaken, zoals "het Lutterzand, de Poppe, Keeten Zwart etc. Hij gaf behoorlijk op over zijn kookkunsten. Bij hem was een braadworst een echte braadworst, gemaakt van wild zwijn. Hij kost dan ook wel 10 Euro, maar daar moeten de camping gasten maar aan wennen. In ieder geval had hij onze nieuwsgierigheid opgewekt, zodat we de beslissing namen 's avonds in het restaurant te eten. Culinair was het geen hoogstandje, maar wat er op tafel kwam was gewoon goed en smakelijk.
Het onweer bleef er een beetje tegen aan hikken. 's Avonds rond 10:00 leek het toch door te zetten, Luiken en ramen dicht, de stroom van de wagen afgehaald en de ogen dicht. Slapen ging prima, met het onweer is het niets geworden.

Geschreven door CamperHerman