Opstaan op de verlaten camping. Zeker weten dat je niet hoeft te wachten bij de douche. De kango's knalden hun lawaai uit de heren douche en toiletten. De tegels werden van de muren geramd. Blijkbaar wordt het sanitair gebouw vernieuwd Dan maar de dames afdeling gekozen. Alles schoon, ingepakt, de reis naar Sarajevo kan beginnen. De afstand is niet zo enorm, maar gezien de wegen ervaring van gisteren hebben we het gevoel aan een spannende onderneming te beginnen. Voor we echt vertrekken gaan we uiteraard eerst het centrum van Mostar bezoeken. We rijden aan de rand van de oude stad en zien een ruime parkeer plaats. Hier moeten we de camper kwijt kunnen raken. Twee heren, met een officieel uitziend T shirt, lopen rond en vragen hoelang we denken te parkeren. Ik zeg hem dat we slechts een paar foto's van de brug willen maken en dan weer verder rijden. Een uurtje of twee? Lijkt mij een goed voorstel. Dat is anderhalve Euro, 3 Bosnische convertibele mark of 12 Kroatische Kuna. Dat laatste had ik gelukkig nog op zak. We wandelden richting het centrum. De oude Ottomaanse brug, vernield tijdens de Bosnische oorlog en daarna weer gerestaureerd stond op onze lijst om te bezoeken. De brug die in 1993 door haar vernieling symbool van de idiotie van deze oorlog werd. We lopen in het centrum omlaag, passeren een restaurant waar we een heerlijke omelet eten. We kijken vanaf het terras uit over de rivier die de twee delen van de stad scheidt. Niet alleen geografische , maar ook sociaal cultureel . De westzijde gedomineerd door een groot kruis op de heuvel, de oostzijde, waar de ene minaret na de andere de hoogte in schiet. De Ottomaanse brug is gerestaureerd, of dat ook zo is met de mensen, waag ik te betwijfelen. De Serven die in deze stad woonden zijn vertrokken naar de republiek Srpska, het Servische onderdeel van de staat Bosnie Herzegovinja. De rivier stroomt snel, schuimend, door een vernauwing een meter of 20 onder ons. Een uitzonderlijk mooi plekje waar we zitten en genieten van koffie en een heerlijke omelet met champignons. Totaal prijs, 7 Euro. Daar kan je mee weg komen. We wandelen door en arriveren in de oude stad, een smal weggetje met gladde kinderhoofdjes met aan weerszijden toeristen winkeltjes. Het is drukker dan we dachten. We lopen een eindje door en arriveren bij het gerestaureerde monument. De brug loopt steil omhoog en naar beneden. De stenen zijn van glad gelopen marmer. Om de 40 centimeters is een marmeren balk, die het mogelijk maakt deze brug te beklimmen. De rivier stroomt een meter of 15 daar beneden, klaterend, onder de brug door. "Remember 1993" staat op een steen geschreven., Het is nog niet zolang geleden dat deze schitterende Ottomaanse brug, aan flarden werd geschoten. Voor het vernietigen van cultuurgoed hoef je niet naar Afghanistan, Pakistan of je te melden bij de IS. Hier centraal in Europa wist men er ook wel weg mee. Aan de oostzijde van de brug gaat de markt door. We kopen wat toeristische zaken. De prijs is in Euro's, we betalen met KM en krijgen terug in Kuna's. Een verscheurd land, dat zelfs geen eenheid in een munt kent. Als ik om me heen kijk zie ik de volgende oorlog voor me. Er hoeft maar een iemand op te staan die in plaats van de kaart van de verzoening , de kaart van het eigen gelijk trekt, of de vlam slaat weer in de pan. Zou het helpen , als deze gemankeerde staat lid van de EU wordt. Geeft dat het perspectief en de richting voor een duurzame vrede. Mij lijkt het een kans, mits zorgvuldigheid, controle en stap voor stap, voorop staat. In ieder geval is de brug schitterend herbouwd. Een aantal landen heeft , onder de leiding van Turkije, hiervoor de portemonnee getrokken. Langzaam wandelen we weer terug in de richting van onze camper. De tijd loopt door en heeft bijna de 2 uur gepasseerd als we bij de wagen aankomen. We zwaaien naar de mannen met de T Shirts en vertrekken in de richting van Sarajevo. Het is een twee-baans weg., Druk bereden door luxe wagens en vrachtauto's. Er wordt voor onze ogen vaak onverantwoordelijk ingehaald. Het dal waardoor de weg slingert is smal. Rechts, direct de bergwand en links, de snelstromende rivier en dan de bergwand. Donkere tunnel na donkere tunnel. Halfweg steken we hoog de rivier over en dalen af naar een klein stadje. Weer de rivier over en we klimmen weer omhoog. Na het uitrijden van een tunnel, staat plotseling het verkeer stil. Een meter of tweehonderd verder zien we de zwaailichten van politie en ambulance. Een ongeluk, dat kan wel even duren. Na een half uur, de ambulance is inmiddels met gillende sirenes weg gereden, lijkt er beweging in de file te komen. Langzaam rijden we in de richting van het ongeluk. De auto's bij het ongeluk maken een rare slinger, de politieman gebaard ons de auto aan de zijkant van de weg te parkeren. Voor onze wagen, vrachtwagens en bussen is het onmogelijk langs de puinhoop van het ongeluk te manouvreren. We gaan eens polshoogte nemen. Een personenwagen, die vanuit tegengestelde richting inhaalde, botste recht op een tankwagen. De tankwagen zit aan zijn linkerzijde in elkaar. De personenwagen draaide over de weg, schoot links van de weg een poortje in en kwam daar tot stilstand. Van de bestuurszijde van de auto is niets meer over. De bestuurder is er, gezien het uitgezaagde portier, aan de andere kant uit gehaald. De wagen en de doeken zitten onder her bloed. Kan me niet voorstellen dat de bestuurder het heeft overleefd. Achter de tankwagen remde een tweede tankwagen. Deze verloor de macht over het stuur, schaarde op de weg en vloog een voortuin binnen, gelukkig geremd door een betonnen paal. Kortom een puinhoop. De aanwezige politie belde, belde en belde nog eens. Zij gaven niet het idee enige sturing te gaan geven aan een oplossing dan wel aan verkeersregulatie. Na twee uur verschijnt de technische politie die zorgvuldig een en ander in kaart brengt. Roxana maakt ondertussen een heerlijk portie spaghetti klaar. De koelkast koelt in deze hitte wel niet optimaal, maar toch hebben we nog wat koud water. We doneren een flesje aan de dienstdoende hermandad, die daar zeer blij mee is. Direct vraagt hij zich af of we er toch niet langs kunnen. Dat gaat onmogelijk. Na drie uur werd vrachtwagen nummer 1 weggereden. Bij vrachtwagen nummer 2 probeerde men inmiddels.m.b.v. een andere wagen de hydrauliek te herstellen. na 4 uren kwam van onze kant, begeleidt door politie een kraanwagen aangereden. Door gebrek aan ruimte, nog steeds piepten er personenwagens van beide zijden langs de ongeluksplaats, kon deze niets uit richten. Na 5 uren kwam van de andere zijde nog een kraanwagen die in staat bleek het tankgevaarte , met vernieling van het asfalt, iets verder op te slepen en ruimte te maken voor het verkeer. We staan voor aan dus kunnen direct, achter een vrachtwagen, die fungeert als onze sneeuwruimer, door rijden. Kilometers lang rijden we langs een opstopping van vracht- en personen wagens. Wij zijn voor hen het eerste teken dat er blijkbaar weer beweging in de opstopping zit. Ik weet dat het voor hen zeker nog uren gaat duren voor ze echt weer door kunnen rijden. Naarmate we dichter bij Sarajevo komen wordt het dal breder en worden het glooiende heuvels. De laatste 15 kilometer gaan zowaar via een snelweg. De campingplaats wordt beheerd door een vriendelijke man. Bij aankomst wordt ons direct uit eigen productie appelsap of appel schnaps aangeboden. We sluiten de wagen aan op elektriciteit, gooien de was in de wasmachine en gaan op zoek naar een restaurant. Na een lange wandeling van enige kilometers arriveerde we bij het restaurant dat zo'n 500 meter van de camperplaats aflicht. Meer een vreetschuur dan een restaurant. Nors kijkende, onvriendelijke obers lopen rond met schalen vol vlees. Varkens , kippen, halve runderen etc. Wij bestellen een kleinigheid, maar ook dat leek veel te veel te zijn voor onze slechts beperkt hongerige magen. Na het langdurige wachten in de brandende zon, waren we op. Sarajevo bezoeken was er niet meer bij. Uitgeput vielen we in de camper in slaap.,

Geschreven door CamperHerman