Vanmorgen in alle rust opgestaan, tenslotte blijven we op dezelfde plek. Het Weingut beschikt over een prima douche waar we uitgebreid gebruik van maken. Na het ontbijt, de persoonlijke hygiene en het op orde maken van de camper, halen we de fietsen uit de garage. Weliswaar staat er een straffe wind, maar toch. De bedoeling is dat we via het centrum van Neustadt naar Neustadt zuid fietsen om het kasteel in Hambach te bezoeken. Zo'n 500 meter onderweg en het is alsof mijn zadel van achteren naar beneden zakt. Ik spring van de fiets, ik verbeeld het me zeker, want het zadel zit stevig vast aan de zadelbuis. Toch, 50 meter verder hetzelfde gevoel, dat is geen fietsen, ik spring van de fiets af, niets aan de hand. Roxana rijdt mij voorbij, ik spring weer op mijn zadel. geef een stevige trap op de pedalen, ga zitten en voel mijn zadel zover naar achteren zakken dat ik van mijn fiets afval. Verdikkeme, mijn hele zadelstang is van onderen uit het frame gescheurd. Ik geef een brul en 40 meter verder springt Roxana van haar fiets, kijkt achterom en ziet dat ik niet verder kan. Wat te doen. Nieuwe fietsen, de zadelpen is onmogelijk weer in de pijp te schuiven. De fietsen zijn net 2 weken oud en aangeschaft bij Decathlon in Den Haag. We lopen met de fiets in de hand terug naar de camper en zetten de fietsen terug in de garage. Er is een Decathlon in dit stadje en we besluiten daar naar toe te rijden, mogelijk kunnen zij e.e.a. repareren dan wel ons geld teruggeven. Ook een tafel die we gekocht hadden voldeed niet aan de verwachtingen, deze konden we dan gelijk inleveren. 15 Minuten later komen we bij Decathlon aan. Fiets en tafel in en aan de hand. Ik heb er niet veel vertrouwen in, maar Roxana des te meer. We melden ons bij de fietsenmakersafdeling van Decathlon. Een mevrouw kijkt eens kritisch naar de fiets en constateert dat de zadelpin veel te hoog uitgetrokken is geweest. Ze toont begrip dat deze hoogte nodig was om mij enig zitcomfort te bieden en dat men mij adviseerde dat dit mogelijk was. Tot onze verassing stelde ze direct zonder discussie dat we ons geld terug zouden krijgen. Dit momentum gebruiken we optimaal door gelijk onze tafel aan te bieden. ook geen probleem. U koopt een nieuwe of krijgt u geld terug. Even lijkt er nog een kink in de kabel te komen toen zij om de nederlandse bonnen vroeg. Uiteraard hebben we deze niet bij ons. Mogelijk was ons e-mail adres bekend bij Decathlon en kon zij een klantenkaart voor ons aanmaken. Via de klantenkaart kon zij dan al onze aankopen bekijken. Gelukkig Roxana's email was bekend, ze maakt een klantenkaart aan en kon zien dat we tafel en fiets daadwerkelijk bij Decathlon hadden gekocht. Per direct werd er een tegoed bon uitgeschreven die bij de kassa ingewisseld kon worden. We kochten voor mij een nieuwe fiets, rekenden af met de bonnen en kregen nog geld terug. Wat een service. De nieuwe fiets weer in de garage en aangezien we toch op een terrein met veel winkelaanbod waren nog even langs bij de Mediamarkt voor een nieuw fototoestel en een mooi klein nespresso apparaat voor de camper. Daarna naar de Globus. Wat een supermarkt, ik kan de oppervlakte niet inschatten, nog nooit heb ik zo'n enorme supermarkt gezien. We aten daar twee broodjes met een flink stuk buikspek en namen voor later een mooie varkensdij, of zoals de Duitsers zeggen Eisbein mee. Afrekenen slechts 7 Euro. Daar kan je nog eens smaakvol met 2 personen van lunchen. Nog wat andere boodschappen gedaan en terug naar ons Weingut. Inmiddels was het al ver de in de middag. We moeten ons voorgenomen programma opgeven, we besluiten een korte wandeling in het dorp te maken.
Zo rond de klok van 20:00 uur komen Lizy, Waldamar en de kinderen afscheid nemen. Ze nemen mooie kadootjes voor ons mee. Roxana leidt haar vriendin en kinderen in de camper rond. Nadat de kinderen 10 minuten stil in de camper hebben gezeten zijn ze het stil zittten zat en rennen naar buiten, waar ze zich heerlijk vermaken. Roxana en Lizy zitten op de stoelen voor de camper te praten. Ik zit met Waldamar in de camper over Rusland te praten. Hij is opgegroeid in een plaats die niet op de landkaart voorkomt. Dit gebeurde wel vaker in Rusland met plaatsen waar militaire, atomaire of ruimtevaart installaties stonden die men geheim wilde houden. Bij deze plaats is in 1960 de Amerikaan Gary Powers met zijn U 2 spionage vliegtuig neer geschoten. Voor bewoners van deze stad was het verboden de stad te verlaten. In hun wijk stroomde na een ongeluk meer als 50 ton zwaar water door de straten. Kinderen liepen er gewoon in rond. Met geigentellers werden besmette schoenen geidentificeerd, vloerbedekkingen afgevoerd en dat was het dan. Veel mensen in deze stad ontwikkelden allerlei stralingsziektes, ook zijn vader was hier door getroffen. Dit was de reden dat ze toestemming kregen te verhuizen naar de Oeral. Mischien minder ernstig maar wel voorbeelden van een bepaald aspect van de Russische cultuur was het verhaal dat hij als buschauffeur tussen een aantal Russische steden, het meer dan een jaar zonder achteruit moest stellen. Rusland was groot genoeg, zeiden zijn meerderen, om een draaiplaats te vinden. Zo kwamen er nog meer kenmerkende verhalen aan de orde. Nooit zou hij naar Rusland terug willen, wat hij het meeste mistte was dat mensen in Rusland elkaar nodig hebben om te overleven en dat in Duitsland iedereen alles heeft, mensen elkaar niet meer nodig hebben en daardoor alles zo onpersoonlijk is geworden. Het wordt langzaam donker en het moment dat we afscheid moeten nemen komt. We hopen elkaar op een volgende reis weer te ontmoeten en het kontakt vast te houden. Nadat we afscheid genomen hebben en zij in hun auto vertrokken zijn, kijk ik nog even de Tour de France wetenswaardigheden terwijl Roxana haar boek leest. Daarna gaan we rustig slapen.

Geschreven door CamperHerman