Als 1e heb ik vandaag een bezoek gepland staan aan Taman Festival. Dat is een pretpark dat in 1997 is geopend. Het heeft 100 miljoen dollar gekost om dit te maken. Het liep niet heel erg storm, met name door de economische crisis die er toen was. Op vrijdag 13 maart 1998 werd de lasershow geraakt door de bliksem. De mensen hier zijn erg bijgelovig en dachten vanaf toen dat het park vervloekt was. Ze vermeden het dan ook vanaf dat moment. Die was eigenlijk de doodsteek voor Taman Festival. Een kleine 2 jaar is het park nog open geweest, maar in 2000 heeft het definitief zijn deuren moeten sluiten. Het park is nu overgenomen door de natuur en je ziet overal kunstwerken van graffiti. De locals komen hier nog steeds niet graag, omdat ze denken dat er geesten ronddwalen. Er gaan ook allerlei verhalen over rond en ze noemen het ook wel het spookpark. Het schijnt zo te zijn dat bij sommige bezoekers de camera ineens niet meer werkt of een telefoon raar gaat doen 👻

Ik was de enige bezoeker en vond het een hele toffe plek. Er is iemand die zich heeft ontfermd over het park. Die houdt het schoon en zorgt iedere dag voor offers, zodat de geesten goedgezind blijven. Deze man vraag 20.000 IRD (€1,29) aan entree. Dat had ik er graag voor over. Het zat er wel vol muggen, die gelijk dachten daar komt een lekker maaltje aan. Dus continu muggenspul smeren. Bizar om te zien hoe de natuur gewoon z’n weg vindt. Zeker in combinatie met de graffiti kon ik foto’s blijven maken. Ik hou wel van zo’n rauwe omgeving. Na een klein uurtje hield ik het voor gezien en ging ik door naar de afspraak waar ik zo naar uit heb gekeken. Die stond namelijk om 13 uur geland.

Het was met de scooter 35 minuten rijden. Ik was best een beetje gespannen voor deze afspraak, want ik had geen idee wat ik kon verwachten. Ik ging namelijk een tatoeage laten zetten op de traditionele manier. In Thailand heb ik er al 1 laten zetten. Dat was de tebori techniek en doen ze met een bamboestokje. De techniek die ze hier gebruiken is de traditional handpoke (stick and poke). Ik had gehoord dat dit behoorlijk veel pijn doet, dus vandaar de zenuwen. En je moet maar afwachten of het eindresultaat naar wens is. Voor sommige van jullie is dit niks, maar voor mij best een groot iets. Ik wilde namelijk nooit een tatoeage, maar ben nog iedere dag blij met degene die ik in Thailand heb laten zetten. En na lang wikken en wegen toch besloten dat het tijd was voor een nieuwe😊. Alleen wil ik er dus niet 1 met een machine. Ik vind juist die traditionele dingen bijzonder en hoop dat ze dit in stand blijven houden.

Ik kwam aan in een uitgestorven straat. Gewoon bij een woonhuis en dacht dit kan niet goed zijn. Nou wel dus. Ik zag op de gevel een bordje staan met Suku Suku Tatau. Suku Suku is trouwens een bepaalde stam als ik het goed heb begrepen. Jerry had ik via Instagram gevonden en in Nederland al contact mee gehad. Hij heeft meer dan 10.000 volgers dus dacht dat is niet voor niets. Op Google krijgt hij ook 5 sterren. Ook het ontwerp hadden we al besproken en wat heen en weer geappt. En nu zagen we elkaar dan in het echt. Jerry is ook precies zoals ik had verwacht. Vol met tatoeages, grote gaten in zijn oren, lang haar en nog wat piercings. Hij gaat over een tijdje naar Nederland en Polen. Hij komt daar om zijn werk te laten zien en is in Polen uitgenodigd voor een tv-show. Dat stelde mij gerust, want dat is niet voor niets. En dat het niet in een hippe salon was vond ik eigenlijk wel cool. Zolang hij maar steriel en hygiënisch werkt en dat deed hij. Ik maak binnenkort nog een filmpje van het hele proces. Mocht je geen social media hebben en het leuk vinden om te zien, app mij dan even. Dan stuur ik het naar je. Het is wel bijzonder hoe dit gaat. Voeg uiteraard ook foto’s toe.

Jerry nam de tijd. Ging eerst een aantal sigaretten wegroken en een beetje chillen. Ik kreeg van alles aangeboden qua eten en drinken en dacht eigenlijk “ga maar beginnen, want ik moet straks een vlucht halen”. Uiteindelijk toch maar aangegeven dat ik niet alle tijd van de wereld had en toen kwam er wat actie. Na alle voorbereidingen en her en der nog wat aanpassingen aan het ontwerp kon Jerry beginnen. Hij was super chill en ik voelde in het begin alleen wat kleine prikjes. Alsof je gaat bloedprikken. Het ziet er een beetje uit zoals je vroeger op zo’n prikkussen in een blaadje een figuurtje uit ging prikken. Hopelijk is het duidelijk wat ik bedoel. Ik vond het qua pijn echt meevallen. Je mag het eigenlijk geen pijn noemen. Soms een beetje een irritant gevoel, maar dat is het dan ook. Het duurde wel lang, ruim een halfuur. Dus na een tijdje gaat het iets meer irriteren.

Jullie zien op de foto natuurlijk wat het is. Ik ben gek op de zee, de maan en reizen. Maar er zit ook nog een diepere betekenis achter en die wil ik graag met jullie delen. De golven staan voor kracht/moed en de stroom van het leven. De golven kunnen wild, kalm, sterk en zacht zijn. Net als ik😉.
De maan brengt verlichting in de duisternis. Daarnaast is de maan het symbool van dromen, intuïtie, sensualiteit, vrouwelijke kracht en staat voor verandering en hoop. Het vliegtuigje staat voor vrijheid, geen grenzen, avontuur en ontdekken. De sterren zijn voor diegene die er niet meer zijn en ik moet missen. Ik heb er best een tijdje over nagedacht en gezocht naar wat ik wilde. Het is natuurlijk wel iets blijvends. De symbolen zelf zijn dingen waar ik van hou en de betekenis sluit ook nog eens goed bij mij aan. Een win-winsituatie dus.

Na nog wat uitleg over de nazorg wilde ik weggaan. En toen begon de ellende. Mijn scooter startte niet. Ik had de sleutel erin laten zitten en aan laten staan. Als je namelijk het standaard naar beneden doet gaat de scooter uit. En ik dacht oh ik laat de sleutel wel zitten, kan geen kwaad. Nou wel dus🫣. Normaal niet zo erg, want dan kan je de scooter met de kickstart aankrijgen. Alleen daar zat geen beweging in. Iedereen is ermee bezig geweest. Het ding zat muurvast. Het was inmiddels bijna half vier en ik moest om 17 uur in de taxi naar het vliegveld zitten. Het was nog minimaal 35 minuten rijden en de schilderijen moesten ook nog opgehaald worden. Dus besloot ik een Grab te nemen. Dat is de Aziatische Uber. Je kunt kiezen voor een auto of bike. Ik koos voor die laatste, scheelt veel geld. Blijf tenslotte een Nederlander. De scooter heb ik daarachter gelaten en moesten ze bij de Homestay maar uitzoeken. Moeten ze maar een goede scooter meegeven.

De Grab driver bracht mij naar de winkel waar ik de schilderijen kon ophalen. Die ik had besteld waren prachtig. Alleen die van Leonie was niet helemaal zoals ik had besteld. Hij had het ontwerp voor het gemak gewoon bijna de helft kleiner gemaakt en daaromheen bakstenen geschilderd. Dit was niet de bedoeling natuurlijk. Dus volgde er nog een hele conversatie. De Grab driver stond ondertussen nog steeds buiten op mij te wachten. Het was al 16.15 uur en ik moest ook mijn spullen nog pakken. Mijn stresslevel was op dat moment vrij hoog kan ik je zeggen. Uiteindelijk kon ik het schilderij meenemen voor 300.000 IRD (€20) en dan zien we wel of het goed is of niet😉. Als een idioot weer achterop die scooter en door naar de Homestay en uitleggen wat er was gebeurd. 16.40 uur was het inmiddels. Ik liep als een kip zonder kop rond, helemaal bezweet en ben als een malle alles in die tas gaan gooien. Wederom een Grab geregeld, dit keer wel een auto, en jawel om 17.05 uur zat ik daarin.

Wat een middag was dit. Zo had ik het niet voorgesteld. Dacht neem relaxt een massage en ga nog een beetje rondlopen, nou niet dus haha. Maar aan de andere kant hoort dit ook wel weer bij mij. Meestal gebeurt er wel iets. Het is in ieder geval niet snel saai met mij durf ik wel te zeggen. In de taxi kon ik bijkomen en op het vliegveld verliep alles heel soepel. Ik ben gelijk doorgelopen naar de parfums en cremetjes, zodat ik weer wat frisser ruik. Straks in het hotel in Singapore gelijk lekker douchen en slapen.

Wat wel grappig is, is dat je snel aan die backpack went. De 1e dag had ik pijn en vond ik het zo zwaar. Was toen 12 kg. Nu is mijn backpack ruim 16 kg en til ik die met het grootste gemak en loop daar ook nog hele stukken mee rond.

Ik zou om 22.10 uur aankomen in Singapore en na een kleine 2 uur vliegen werd de landing ingezet en stonden we om 21.45 uur op de grond. Helaas had ik wel ongelooflijk veel last van mijn oor met landen. En niet het oor wat normaal zeer doet. Duimen dat het snel wegtrekt en het morgen weer oké is. Ik ga met de taxi naar het hotel, hopelijk goed slapen. En dan om 7 uur weer paraat staan op het vliegveld.

Op het vliegveld verliep alles soepel en mijn hotel was prima. Ik heb best goed geslapen en ook ging alles weer vlot in de ochtend. Dit keer zorgde ik dat ik ruim van tevoren bij de gate was. Het ging mij natuurlijk niet nog een keer gebeuren dat ik zo moest rennen om mijn vlucht te halen. Gelukkig was de gate ook veel dichterbij en hoefde ik geen trein te nemen. Dit vliegveld blijft wel bizar mooi. Gisteravond Jewel in het donker gezien, zo mooi! Het water kwam niet naar beneden, maar de kleuren van de waterval en planten veranderde steeds, prachtig!

Dit vliegtuig is trouwens echt zoveel beter dan op de heenweg. Vlieg nu wel gewoon met Singapore Airlines. Ik heb veel beenruimte, je krijgt echt een lekker kussen, stoelen zitten goed en het allerbelangrijkste er zit geen gleuf bij het raam😁! En het beste van allemaal is dat er niemand in de stoel naast mij zit🥳! Is toch een stuk aangenamer, moet ruim 14 uur zitten. Dan een tussenstop in Londen. Daar moet ik 2,5 uur wachten en vanaf daar vlieg ik naar Brussel. Mijn ouders halen mij daar op.

De vlucht naar Londen was erg comfortabel. Hele fijne maatschappij is Singapore Airlines. Duurde alleen voor mijn gevoel wel echt extreem lang, mocht namelijk niet slapen van mezelf, zodat ik straks gelijk mijn bed in kan. Hoop dan zo min mogelijk last te hebben van een jetlag. De tijd op Londen ging vrij snel voorbij en de vlucht naar Brussel duurde maar 45 minuten. Was wel een vlucht met flinke turbulentie. Maar gelukkig geen last meer gehad van mijn oor. Mijn ouders en Peter stonden op de luchthaven om mij op te halen. Dat was erg leuk. Kwam wel gelijk lekker met noodweer aan☹️! Tegen tienen was ik thuis en helemaal kapot. Was ook al bijna 24 uur onderweg inmiddels. Dus lekker mijn eigen bed ingesprongen en geslapen tot 8.30 uur! Nu ga ik de komende dagen nog even flink nagenieten en bijkomen van alle avonturen.


Lieve allemaal,

Dit was het dan, mijn laatste blog. Ik vond het echt heel leuk om mijn verhalen met jullie te mogen delen. Dat maakt het opschrijven toch een stuk aangenamer. Hopelijk vonden jullie het ook leuk om alles (weer) mee te lezen of foto’s te bekijken. Eerlijk gezegd zal ik het best een beetje gaan missen. Ik heb echt met heel veel plezier alles opgeschreven!

De weken zijn aan de ene kant voorbij gevlogen en aan de andere kant voelt het alsof ik maanden weg ben geweest. Ik ben zo blij dat ik dit heb gedaan en neem ook wel met een klein beetje pijn in mijn hart afscheid. Ik heb prachtige dingen gezien en meegemaakt, mooie mensen ontmoet, nieuwe ervaringen opgedaan en extreem genoten van alles. Ik had het nog wel even volgehouden, maar het is goed geweest. Ik voel mij bevoorrecht dat ik dit kon doen en ben er klaar voor om thuis weer het normale leven op te pakken.

Daarnaast was het ook fijn om te ervaren dat het alleen zijn weer goed kan voelen. Tijdens Corona heb ik dit namelijk als heel negatief ervaren en mij erg eenzaam gevoeld. Al is dat ook wel een hele andere situatie natuurlijk, maar ik zat daardoor nog steeds niet goed in mijn vel. Heb veel getobd met mijn gezondheid, ben in een depressie beland, was daardoor flink wat kilo’s aangekomen en overzag alles soms echt niet meer. Ik kan wel zeggen dat de afgelopen 2 jaar niet mijn beste jaren zijn geweest. Ik kreeg die knop ook niet volledig om. Mijn vorige reis had mij zo goed gedaan en ik voelde mij toen zo gelukkig. Dat gevoel wilde ik heel graag weer terug. Ik voelde gewoon aan alles dat ik dit moest doen. Het duurde even voordat ik er weer helemaal in zat, maar langzaam begon ik mezelf weer wat leuker te vinden. Ik genoot weer echt oprecht en kreeg dat gevoel langzaam weer terug. Van anderen kreeg ik te horen dat ze mij vonden stralen op foto’s en ik voelde dat zelf ook. Merkte dat ik heel vaak met een grote glimlach op de scooter zat of ergens rondliep. Ik heb alles eruit gehaald wat erin zat, vond mezelf soms best stoer, heb veel na kunnen denken en dingen op een rijtje gezet. Ik durf wel te zeggen dat ik mij weer positief en gelukkig voel. Zit weer lekker in mijn vel! Hopelijk kan ik nog lang teren op deze reis.

Nou lieve mensen, dan heb ik nog een verzoek aan jullie. Willen jullie allemaal een reactie achterlaten onder deze blog? Al is het alleen je naam, hoeft echt geen verhaaltje te zijn. Ik zou dat onwijs leuk vinden. Ik ga namelijk alles laten bundelen en dan is het super leuk als ik nog eens kan zien met wie ik mijn verhalen heb gedeeld. Bedankt als je dit doet, daar zou je mij heel blij mee maken🙏❤️

Sommige van jullie zie ik binnenkort weer. Anderen wellicht in de toekomst nog eens. Bedankt dat ik mijn avonturen met jullie mocht delen en al jullie leuke reacties steeds. Hele dikke kus voor jullie allemaal😘😘😘

Cinta dan terima kasih 🫶


Ps: Mocht jullie in een zwart gat vallen nu mijn blogs klaar zijn😂, heb ik nog een kijktip voor jullie op Netflix. Our Great National Parks, de aflevering Gunung Leuser, Indonesia. Dit gaat over het gebied waar ik in Sumatra ben geweest. Prachtig om te zien! De andere afleveringen trouwens ook.

Geschreven door Anitas.travels