Ron (een man uit Israël) had mij tijdens de eindtoer in Bohol uitgenodigd om mee te gaan op een boottocht de volgende dag. Ik besloot dit aanbod aan te nemen en Hanna een meisje uit Canada die ook in mijn hostel zat ging ook met ons mee.

We vertrokken om 6.00 uur en gingen op zoek naar dolfijnen, die we uiteraard niet hebben gezien. Daarna zijn we gaan snorkelen op 2 verschillende plekken en kon ik nog even genieten van de onderwaterwereld. Na een klein uurtje snorkelen was het tijd om terug naar Bohol te gaan. Ron wilde nog heel graag even stoppen bij Virgin Island en mijn god wat ben ik daar blij om. Dir is denk ik 1 van de mooiste dingen die ik in mijn leven heb gezien. Midden in de zee ligt een soort zandbank met spierwit zand en super helder water. Je kunt oneindig ver lopen en het is bijna onwerkelijk, zo mooi is het! Na een fotosessie is het dan echt tijd om terug te gaan.

Ron heeft altijd een (vlag bij met de woorden 'we are free' en maakt op elke bijzondere plek waar hij komt een foto met deze vlag. Ik vroeg hem waarom hij dat deed en had niet verwacht dat er zo'n verhaal achter zat. De zoon van vrienden van hem is op 20-jarige leeftijd tijdens de oorlog overleden. Hij had een grote vlag in zijn kamer hangen met daarop 'We are free' en poseerde graag met deze vlag. Hij was dol op reizen en zijn droom was dan ook om de hele wereld te zien. Helaas was hem dat niet gegund. Zijn ouders wilden zijn droom alsnog waar maken en hebben een aantal jaar geleden een Facebookpagina opgericht voor hun zoon. Alle vrienden, familie en kennissen maken nu over de hele wereld foto's met zo'n soort vlag die hij in zijn kamer had hangen. De gedachte hierachter is dat hij alsnog de wereld overgaat en zo houden ze ook de gedachte aan hem in leven. Ik vond dit zo'n prachtig verhaal en vind het geweldig dat er zoveel mensen aan meedoen en daarom wilde ik dit graag met jullie delen. Mocht je een kijkje willen nemen op de pagina dit is de link: https://m.facebook.com/profile.php?id=100000908774059&fref=nf&pn_ref=story

Eenmaal weer terug in Bohol besloot Hanna met mij mee te gaan naar Siquijor. Het enige probleem was dat we door die ochtendtrip de enige boor hadden gemist. We besloten uiteindelijk een privéboot te regelen en eind van de middag konden we dan eindelijk vertrekken naar Siquijor.

Siquijor staat bekend om de mysterie die daar hangt. Vroeger werd er veel aan voodoo gedaan en ook kan je er naar healers toegaan. Veel Filipijnen vermijden dit eiland nog altijd, omdat ze bang zijn voor de magie. Het heeft ook een gekke naam je spreekt het uit als see-kee-whore!

Na een prachtige boottocht van 2 uur komen we eindelijk aan. Alleen blijken we in de middle of nowhere te zijn afgezet. We zien geen tricycle, taxi of iets waar we een scooter kunnen huren. We besluiten maar te gaan lopen op hoop van zegen. Dat valt niet mee, want ik vergelijk mezelf altijd met een slak. Ik heb namelijk ook een soort huisje op mijn rug, het is namelijk alles wat ik hier bezit en door dit huisje loop ik ook niet zo snel, dus ik ben dan inderdaad een 🐌! Het is niet niks hoor om met al die kilo's te moeten sjouwen, ik heb dan ook zwaar veel respect voor slakken gekregen.

Eenmaal lopend merkte ik al gelijk dat dit eiland anders is dan de rest waar ik tot nu toe ben geweest. De mensen zijn zo bizar vriendelijk en je merkt dat hier niet veel toeristen komen. Iedereen zwaait enthousiast naar je en roept gedag tegen je. Zo leuk! Een groep meisjes spreekt ons aan en willen weten waar we naartoe moeten. We vertellen dat we naar Larena moeten en dat we op zoek zijn naar vervoer. De meisjes besluiten direct actie te ondernemen. Zetten ons op een bankje en hebben binnen no time een tricycle voor ons geregeld. Hoe super is dat. We maken nog snel een foto met z'n allen en gaan dan op zoek naar een verblijf voor 1 nacht.

De volgende dag zijn we vroeg uit de veren en moeten we naar het Toeristen Informatie Centrum. De avond ervoor hebben we een vrouw ontmoet die daar werkt en we hadden met haar afgesproken. We werden hartelijk verwelkomt en ze had al 2 scooters voor ons geregeld. Ook de terugtocht met de boot ging zij voor ons regelen dus wij hoefden ons nergens meer zorgen over te maken en alleen nog maar te gaan genieten. Siquijor is het op 3 na kleinste eiland van de Filipijnen en je kunt dan ook in 2 uur het hele eiland rondrijden als je over de hoofdweg gaat en nergens stopt.

We rijden door naar San Juan en vinden al snel ons hostel. Hanna en ik nemen een privékamer. Het hostel ligt aan het strand dus dumpen we onze spullen en rennen gelijk de zee in. Terwijl wij in de zee zitten komen twee meisjes bij ons zitten Jennie (ook uit Canada) en Lisanne (uit NL). Het klikt goed zo met z'n vieren en we besluiten de volgende dag met z'n vieren het eiland te verkennen op onze scooters.

We vertrekken om 11.00 uur en komen langs kleine dorpjes, prachtige stranden, mooie landschappen. Dit is puur genieten. Hier en daar stoppen we even voor een foto of om even rond te kijken. Uiteindelijk komen we aan bij de waterval. Prachtig blauw en koel water, je kunt er klimmen en klauteren en er hangt een touw waarmee je het water in kunt slingeren! Dit moeten we natuurlijk doen en het was super leuk! Nadat we zijn afgekoeld rijden we een stuk verder en besluiten we bij een resort te lunchen met een prachtig uitzicht op de zee. We willen op tijd terug zijn om de zonsondergang bij een ander resort te bekijken. We zijn net op tijd terug om een onder het genot van een biertje te genieten van de zonsondergang.

De dag erna staat er weer een dagje met de scooter gepland. We gaan de bergen in op zoek naar een healer. Die moeten te vinden zijn in San Antonio. We merken al snel dat we steeds hoger komen, doordat het flink afkoelt en dat is niet erg, want het is onwijs warm! Het is zo mooi hier en het uitzicht wordt alleen maar mooier. Uiteindelijk komen we aan in San Antonio en we zien de borden al hangen waarop ze een healing of massage aanbieden. Het dorpje is echter bij a uitgestorven en we vinden maar 1 "healer" die thuis is. Later bleek dat het een feestdag was 'Fiesta'. Ik weet nog steeds niet wat ze nou vieren, alleen dat het ieder jaar op 15 en 16 mei is en dat in de andere dorpen op het eiland daar weer 2 andere dagen voor staan. Lisanne en Jennie besluiten een healing te ondergaan en er volgt een spectaculair ritueel (zie foto) met van alles erop en eraan. Ik had er geen goed gevoel bij en besluit dan ook niet te gaan. Het was wel leuk om te zien. Na de healing gaan we verder. We zijn naar het hoogste punt van het eiland geklommen en werden getrakteerd op een spetterend uitzicht, daarna zijn we nog op een lokale markt beland waar onwijs veel tweedehands kleding en schoenen werden verkocht en uiteindelijk hebben we een bezoekje gebracht aan een 300 jaar oude boom waar een voetspa bij zit. Je laat hier lekker de visjes aan je voeten knabbelen terwijl je onder die prachtige oude boom zit. Nou geloof ik het allemaal wel mer die vissen, maar het was vooral heel fijn om even met de pootjes in het koude water te kunnen zitten😉!

De avonden zijn we niet veel waard, we drinken alleen nog even wat in de strandbar van het hostel en daarna gaan we keurig op tijd naar bed. Hier hoorden wij trouwens ook dat de healers in San Antonio nep zijn, dus mijn gevoel zat goed😄! Als je naar een echte healer toe wilt moet je daar via een local zien te komen. Een meisje die in ons hostel werkt gaat altijd naar iemand toe in haar woonplaats en wil mij daar de volgende dag wel mee naartoe nemen. Ik moet alleen wel om 8.00 uur klaar staan.

Nou daar sta ik dan om 8.00 uur en Ging Ging is nergens te bekennen🙈! Blijkt dat ze de avond daarvoor te lang heeft gefeest vanwege de Fiesta en nog ligt te slapen. Ze belooft mij dat we de dag erna gaan. Ik ben benieuwd.

Lisanne en ik willen nog wat meer van het eiland zien en scooteren er flink op los. We besluiten naar een kleinere waterval te gaan alleen staat die droog. We zien dat het een drukte van belang is hier en er komt een man op ons af gelopen. Die vertelt ons dat ze nog steeds de Fiesta aan het vieren zijn en nodigt ons uit om mee te gaan naar zijn huis. Dat laten we ons niet nog een keer zeggen en we gaan mee. Direct krijgen we een bord in ons handen geduwd en worden we naar een tafel gestuurd die vol staat met eten. Oké we zitten nog propvol van ons ontbijt, maar ja het is ook onbeleefd om niet te eten dus besluiten we maar wat op te scheppen. Ik hou het bij wat bonen en rijst, de rest is namelijk allemaal 🐷 en ik eet dat liever niet. Je weet namelijk niet wat je krijgt. Dus zeg ik maar dat ik geen vlees eet. Er wordt gevraagd of we misschien bier willen of liever rum met cola. Ik vraag of een watertje ook mag, het is namelijk 10.15 uur en dat is mij net iets te vroeg om al aan de drank te gaan. Overal hoor je ook mensen zingen (meestal vreselijk vals), ze zijn namelijk gek op karaoke hier 🎤! Na een klein uurtje besluiten we verder te gaan en worden we uitgenodigd voor het avondeten en de disco. We beloven naar de disco te komen!

Daarna belanden we nog op een prachtig strandje waar alleen wat locals zijn en het lijkt daar weer op een afbeelding van Google. Ik weet nu dat die plekken echt bestaan en niet gefotoshopt zijn🌴!

Die avond gaan we met z'n vieren naar de disco. Het is op een schoolplein en dat is volledig leeg. Het hele dorp kijkt ons aan en vindt het prachtig dat we er zijn. Ik stel voor om de dansvloer op te gaan en misschien dat er dan wel meer volgen. Eerst twijfelen de Canadese meiden nog, maar goed niemand kent ons hier dus wat maakt het uit. Al snel komen 2 meiden vragen of ze bij ons mogen komen staan en daarna volgen de kinderen. Na een klein halfuurtje begint het steeds drukker te worden en dansen we ons suf met de kids. We krijgen van alle kanten gratis bier aangeboden en de muziek is ook niet verkeerd. Wat is dit leuk en wat zijn wij blij dat we dit mogen meemaken. Super bijzonder en ik heb soms het gevoel steeds op de juiste plaats en tijd te zijn tijdens deze reis. We kunnen niet te lang blijven, want we de dag erna is onze laatste dag en moeten we allemaal op tijd op om iets te gaan doen. Voor mij staat de healer op het programma.

Om 8.00 uur zit ik op mijn scootertje en ga ik op zoek naar de healer. Het enige wat ik heb ik zijn naam Enok, de naam van het dorp en de naam van iemand die de boek kan vertalen. Na zo'n 1,5 uur heb ik het eindelijk gevonden. Het is nog een heel gedoe, maar iedereen is bij elkaar. Hij voelt aan mijn pols en daarna aan mijn schouder en verteld mij dat er "bad spirits" aanwezig zijn en die veroorzaken pijn in mijn lijf, evenals mijn 💔. Hij raapt allemaal kruiden bij elkaar en mengt dit met een olie en smeert het vervolgens op een aantal plekken op mijn lijf, dan roept hij nog het e.e.a. en is het klaar. Ik mag zelf weten hoeveel ik hem hiervoor wil geven en met een aantal dagen of weken ga ik verandering voelen. Ben benieuwd 😉! Ik weet niet zo goed wat ik ervan moet vinden, maar het was sowieso een hele ervaring. Ik scooter terug en zwaai er weer flink op los, zo voelt onze Max zich dus he, die doet dit iedere dag. Petje af voor onze majesteit, want ik heb nu al spierpijn in mijn arm en kaken van al dat gelach 😄 en gezwaai 🙋! Al voelt het wel lekker hoor al die aandacht, je voelt je net een celebrity😜!

Die middag breng ik mijn laatste uurtjes nog op het prachtige strand door en geniet ik met volle teugen, want dan zit het er voorlopig even op met het strand.

Hanna en ik zijn om 19.00 uur op de nachtboot naar Cebu gestapt en kwamen daar vanmorgen om 5.00 uur aan. We sliepen in kleine stapelbedjes met tientallen andere mensen, lekker knus 😂! We waren de enige buitenlanders en die mannen beleven ons maar aanstaren, heel erg vervelend. Je wist soms gewoon niet meer hoe je moest gaan liggen, omdat je zo bekeken werd😳! Daarna zijn we met de taxi naar het vliegveld gegaan. Mijn vlucht is om 10.30 uur naar Manila vertrokken en morgen vlieg ik aan het einde van de dag naar Kuala Lumpur. Daar blijf ik t/m zaterdag en die avond vlieg ik dan weer door naar Myanmar, op naar mijn volgende avontuur.

Ik heb trouwens gisteren gelezen dat een solo reiziger door 7 fases heen gaat en ik hang momenteel tussen fase 4 en 5 in. Dat is de lastigste fase. Fase 4 is namelijk het gemis en fase 5 is dat je je weer helemaal happy voelt, in fase 6 ben je volledig in balans en fase 7 kan je de hele wereld aan en ben je geslaagd als solo reiziger. Ik heb dus nog een paar fases te gaan voordat ik terug kan komen. Ik heb een periode gehad waarop ik het echt wel lastig heb gehad en alles en iedereen vreselijk miste, je voelt je dan zo alleen op dat moment. Die moment heb ik nog steeds wel en die blijf je ook houden, alleen besef ik ook heel goed hoe blij en dankbaar ik ben dat ik dit allemaal kan en mag meemaken en dan wil ik toch nog wel even door. Het is ook fijn dat ik dit met jullie allemaal kan delen en dat Skypen, FaceTimen, Facebook, WhatsApp enzo bestaat.

Sorry het is weer een heel verhaal geworden, ik zal de volgende keer proberen wat korter van stof te zijn🙈! Xx

Geschreven door Anitas.travels