Ik werd al om 6 uur wakker van het gekraai van de hanen. Normaal hoorde ik ze ook wel, maar het was extreem vandaag. Later zag ik onderweg allemaal hanen onder een mandje zitten. Vanuit eerdere reizen wist ik wat dit betekende, hanengevechten. Die worden hier nog steeds gehouden. Dit is geen prettig verhaal dus skip deze alinea als je dit niet wilt lezen. Ze stoppen die haan dan al uren vtv in een kooi of onder een mand langs de kant van de weg, zodat ze aan de geluiden kunnen wennen voor het gevecht. Zodra ze dan vrij zijn, worden ze zo opgefokt dat ze met de andere haan gaan vechten. De haan krijgt speciale messen aan zijn poot gebonden. Er gaan enorme bedragen in om. Een goede vechthaan kost zo’n 1 miljoen roepia (€65). De gevechten gaan samen met een ceremonie en vandaag is de ceremonie die gister ook al was nog steeds gaande. De geesten die ongeluk en ziekte kunnen veroorzaken moeten namelijk hanenbloed als offer krijgen. Het gevecht is pas klaar als er 1 haan dood is. Na 3 gevechten is er genoeg bloed om te offeren. De winnaar krijgt de jackpot en de haan mee. De verliezer is vaak veel geld kwijt. Sommige mannen verliezen alles en raken daardoor dakloos. Het is officieel verboden en mag alleen gedaan worden voor een ceremonie, alleen houden ze zich daar niet aan. Het is natuurlijk gruwelijk en het liefst wil je al die manden weghalen, maar dat kan helaas niet🥺. Toch wilde ik dit wel opschrijven, omdat het onderdeel is van de cultuur hier. Je kunt er niet voor wegkijken, net zoals de prostitutie in Thailand.

Doordat ik lekker vroeg was zat ik al voor achten op de scooter. Ik ben nog door de rijstvelden gereden en toen gestopt bij Sidemen Adventures. Hier kan je op een schommel hoog boven de rivier schommelen. Nou ben ik gek op schommelen dus leek mij dit leuk om te doen. Super toeristisch is dit en je heb inmiddels zoveel plekken waar dit kan. Maar ik heb ervan genoten. Het was echt heel erg leuk!

Daarna door naar de Gembleng Waterfall. Kijken of dit wel de moeite waard is. Ik moest omrijden, er is namelijk vorige week een brug ingestort door de regen. Heel veel ellende hebben ze daarvan. Deze waterval is heilig voor de mensen hier en ze vragen geen entree. Je mag een donatie geven en rond 20.000 IDR (€1,30) is een mooi bedrag, meer mag ook. Je gaat met een trap omhoog en dit was prima te doen. Eenmaal boven heb je natuurlijk baden, waar je lekker in kunt badderen. Je hebt dan een waanzinnig uitzicht! Het weer was ook prachtig, dus meer kon ik mij niet wensen. Dit is echt een dikke aanrader! Daarna nog lekker gelucht met uitzicht op de rijstvelden en toen terug naar mijn verblijf om door te gaan naar de volgende bestemming, Bungaya. Nog nooit van gehoord, maar heeft een goede ligging voor de dingen die ik nog wil bezoeken.

Wat een leuke plek is dit. Het dorp stelt niks voor, de accomodatie is super primitief. Ik slaap met een matras op de grond en de insecten komen en gaan hier. Maar dat is op wel meer plekken zo geweest. De mensen maken deze plek, wat zijn zij lief! Ik werd uitvoerig bedankt dat ik bij hen had geboekt. Ze hebben het heel zwaar gehad tijdens COVID. Hadden geen geld en eten kregen ze van de mensen uit het dorp. Het heet LinkeesHome. Dat staat voor Linda en Kees. 2 Nederlanders die de eigenaar Sandi in 2010 hebben leren kennen. Zij zijn na hun pensioen hier gaan wonen, zo’n 500 meter verderop en zetten zich in voor veel goede doelen. Zij hebben de bungalows en het zwembad gebouwd en geschonken aan Sandi, zodat hij dit kon opzetten. Hoe lief 🥰?! Sandi zet zich op zijn beurt weer in voor de jongeren hier en ook al jaren voor andere goede doelen. Hij leert Byam, een jongen van 16, Engels. Byam is 2 jaar geleden beide ouders verloren door een ongeluk en woont samen met zijn zus en jongere broertje. Sandi leert hem iedere dag na school Engels en vaak eet hij met het gezin mee. Sandi vroeg of ik met Byam wilde gaan wandelen zodat hij zijn Engels kon oefenen. Byam zou mij dan de omgeving laten zien. Wat een schattige jongen. Overal waar we kwamen werd er naar hem geroepen en gegiecheld. Ik ben de enige toerist hier en ze waren allemaal grapjes tegen hem aan het maken. Hij heeft mij meegenomen naar zijn huis en zijn dorp laten zien. Ik was in shock hoe de staat van het huis was, maar ze hebben iig een huis. Wel grappig trouwens want ik had het echt warm en het zweet liep van mij af. De luchtvochtigheid is niet normaal hier. Heel mijn handen en voeten waren dik van het vocht. En Byam had het serieus koud😱! Hoe dan?! Toen we terugkwamen hebben we met elkaar gegeten en ging ik mijn bed al opzoeken. Morgen heb ik een vol programma en dat start al om 5.30 uur😱!

Beetje een onrustige nacht gehad doordat ik vroeg op moest en de hond steeds aansloeg. Helaas was het bewolkt en was de zonsopgang minder mooi dan gehoopt, maar ik moest toch vroeg weg. Ik kreeg Pisang Rai als ontbijt, erg lekker! Daarna snel op de scooter weg om een beetje op tijd te zijn bij 1 van de grootste trekpleisters van Bali, namelijk Pura Lempuyang. Ook wel The gates of heaven genoemd. Ik was er rond 7.20 uur en kreeg een nummer mee voor de foto. Ik had nummer 83. Toen ik aankwam was net nummer 30 aan de beurt. Dit kon nog wel een uurtje of 2 duren en daar ging ik echt niet op wachten. Ben natuurlijk niet gekke gekke Gerrit! Dus heb ik gevraagd of ik een foto mocht maken zonder mensen en heb daarna zelf aan de achterkant nog een foto gemaakt haha. Dus ook je hier ooit en wil je niet perse een foto waar je zelf opstaat. Moet je dit doen. Dit is trouwens een typisch geval insta vs reality. Mensen komen hier echt alleen voor de perfecte foto op insta. Bekijk de foto’s maar. Ik ben dan ook snel weggegaan.

Op naar Lahagang Sweet. Een uitkijk punt waar je op een plateau in een boom kunt klimmen en een super mooi uitzicht hebt. De tocht ernaartoe was een uitdaging. De weg was stijl, nou ja weg. Het was meer stukken steen en modder dan echt een weg. Ik heb er een foto van gemaakt, maar toch zie je dat niet goed. Eenmaal boven aangekomen was het inderdaad wel echt een mooi uitzicht. Als je in de buurt bent leuk om te bezoeken, maar zou er niet speciaal voor naartoe gaan.

Het was nog lekker vroeg doordat ik al zo vroeg op pad was gegaan. Dus door naar Tirta Gangga. Dit zijn watertuinen van een voormalig paleis. De tuinen zijn prachtig en er zwemmen enorm veel koikarpers rond. Je kunt overal voer kopen en dan weer hele leuke foto’s schieten voor op de socials. Ik heb serieus de slappe lach gekregen wat (vooral de Aziatische) mensen allemaal uit de kast trekken. Hele attributen komen er tevoorschijn. Make-up en haren worden bijgewerkt. Mensen kleden zich om voor de foto. Fotograaf mee, allerlei poses en oh wee als er iemand in het beeld staat. Nou daar kom ik dan met oude kleding, omdat ik bang ben dat het verpest wordt in de was hier, zonder make-up en haar dat in een knot zit. De fotoshoots vinden alleen plaats in het begin van de tuin. De meeste mensen lopen niet eens verder. Ik ben lekker op een schommelbank gaan zitten en heb mij kostelijk vermaakt om wat ik zag. De tuinen waren trouwens wel echt mooi!

Ik had vandaag een druk programma dus we moesten door. Tenganan Pegringsingan Village was de volgende bestemming op mijn lijstje. Google maps vond het een goed idee om de shortcut te nemen. Mijn God, wat een weg. Halverwege wilde ik eigenlijk gewoon niet meer verder. Maar ja terug ging ook niet. Die weg was super smal en ging recht naar beneden. Het was zo vreselijk stijl dat ik helemaal kramp aan mijn handen kreeg van het knijpen in de remmen. Ik ben geen mietje en wel wat gewend, maar dit vond ik niet leuk. Ik was echt een beetje angstig dat ik zou vallen, ook omdat je gewoon niet kon minderen in snelheid en steeds wat harder ging ondanks het remmen. Uiteindelijk kwam ik ergens uit in een soort doorlopend dorp/straat met allemaal steile hobbels. Mensen keken mij aan alsof ze water zagen branden toen ik van die weg kwam aanrijden. Bleek dus in dat dorp te zijn waar ik heen wilde, maar dit was een weg voor locals. Wat ik ook compleet begrijp. Nou ja het dorp zelf vond ik niet heel bijzonder. Zag vooral extreem veel hanen in een mand en allerlei winkels met handgemaakte spullen waar ze de hoofdprijs voor vragen. Alleen zag je nergens hoe ze het nou maakten. Dus of dat echt zo is betwijfel ik. Voor mijn gevoel voor niks met gevaar voor eigen leven die weg gereden.

Ik had nog 1 stop op de planning en dat was Virgin beach. Hoe lekker was dat om even op het strand te zijn. Ik hou heel erg van de zee en vond het heerlijk om die weer te zien en te horen. Bij aankomst was er nog een verrassing, want ze waren mais aan het grillen. Die at ik tijdens mijn vorige bezoek aan Bali echt continu. Nu had ik ze alleen nog nergens gezien. Dit was dus mijn lunch, lekkerrrr! Na die enerverende tocht had ik wel een massage verdiend. Zo fijn die massage viel steeds bijna in slaap met het geluid van de golven op de achtergrond.

Rond 17.15 uur was ik weer terug, ben ik gaan douchen en bleek er nog een gast te zijn aangekomen. Markus uit Duitsland. Hij werkt als fitnessinstructeur op een cruiseschip en werkt steeds 3 maanden en is dan een maand vrij. Vaart de hele wereld over, wat een baan! Sandi is een genezer en mensen uit het dorp en daaromheen komen naar hem toe om geholpen te worden. Hij geeft ook healings. Dat wilden Markus en ik allebei graag meemaken. Dus Sandi ging zich eerst voorbereiden en focussen. Voor het eten gingen we beginnen. We begonnen met ademhalingsoefeningen en daarna een soort meditatie. Daar ben ik helemaal niet van en wellicht wat te nuchter voor. Ook vaak te snel afgeleid. Maar dit was wel heel bijzonder. Ik heb zelfs getwijfeld of ik het wel moest delen, omdat het zo persoonlijk voelt. Maar tijdens de stilte met alleen het geluid van de natuur om ons heen rolden er ineens tranen over mijn wangen. En ik had geen idee waarom. Was ook niet verdrietig ofzo en stoppen lukte ook niet. Ik kreeg pijn in mijn keel, echt zo’n brok zeg maar. Sandi had dat door en vroeg of het oké was als hij dat bij mij weg zou nemen. Hij zei van alles in het Indonesisch en legde zijn hand op mijn hoofd en toen verdween de pijn/brok en stopte het huilen. De tranen waren een teken dat de energie ging stromen en ook een teken van wijsheid zei hij. Nou laten we het hopen😉🙏! Het was in ieder geval een hele bijzondere ervaring en daarna voelde ik mij wel gewoon echt goed. We hebben weer gezellig met elkaar gegeten. De familie trok zich terug in hun huis en ik heb nog een tijdje met Markus gezeten, maar wilde wel een beetje op bijtijds naar bed. Morgen moet ik namelijk om 7.30 uur weg. De zoon van Sandi brengt mij op de scooter naar Padangbai en vanaf daar neem ik de boot naar Nusa Penida. Ik heb alleen nog geen accommodatie. Dus die ga ik nu zoeken en dan lekker genieten van het strand en de zee. Over een paar dagen horen jullie weer van mij hoe dat allemaal bevalt! 🤗

Geschreven door Anitas.travels