Het vliegveld van Singapore is groot. Dat wist ik en mijn gate was pas heel laat bekend. Dus ik ging nog even een lunch naar binnen werken. Nou dat werd mij bijna fataal. Zo’n 40 minuten vtv wilde ik naar de gate gaan en zie “last call” staan. Ik dacht oké ik heb nog even, gewoon een beetje doorlopen, komt goed. De gaye zou 20 minuten vtv sluiten. Totdat ik op de bordjes zag staan dat ik nog een trein moest nemen naar de gate. Mijn god, ik kreeg bijna een paniekaanval. Dus rennen naar die trein alsof mijn leven eraf hing. Kom ik daar aan duurde het nog 5 minuten voordat dat ding kwam. Leek wel uren. Weer een stuk rennen, toen nog een hele bagagecheck. Stonden van die bijdehante mensen die mij niet voor wilde laten gaan en beweerde op dezelfde vlucht te zitten, serieus wat zeg jij?! Je weet helemaal niet waar ik naartoe ga. Ik zie ondertussen dat ze bij mijn gate de boel gaan afronden. Gelukkig was ik aan de beurt en kon ik seinen dat ik eraan kwam. En die mensen? Die zaten in een hele andere vlucht😒! Ik kwam puffend aan, maar heb het gehaald🥳. Je begrijpt dit gaat mij niet nog een keer gebeuren.

Op het vliegveld werd ik opgehaald door een chauffeur die mij naar Bukit Lawang brengt. Eerst nog even gaan pinnen, want komende dag ben ik afgesloten van de buitenwereld. En ik heb een simkaart gekocht, zodat ik wel bereikbaar ben. In Indonesië is dat nog iets anders met de WiFi dan Singapore. We vertrokken rond 3 uur en na zo’n 2,5 uur moest ik ineens de auto uit. Mijn backpack werd eruit gehaald en verdween uit het zicht. Ik dacht wat krijgen we nou? Bleek dat ik met iemand anders mee moest rijden. Het zou ongeveer 4 uur rijden zijn, maar dat werden er 6. De weg zat vol gaten en het voelde alsof ik in de botsauto’s zat. Om 9 uur ‘s avonds kwam ik dan eindelijk aan. Ik had alles via Andy geregeld. Die heb ik op Facebook gevonden en ook het contact verliep via Facebook. Hij had het perfect geregeld. Helaas zat hij voor 7 dagen in de jungle met een groep en zou ik dus met iemand anders de jungle ingaan. In Bukit Lawang werd ik opgewacht door Wolly. De broer van Andy. Hij heeft verteld wat mij te wachten stond en bracht mij vervolgens op de scooter naar de plek waar ik zou slapen. Dat was Garden Inn. Wat een mooie plek was dit. Aan de rivier, met het regenwoud daarachter. Er stond lekkere reggaemuziek op en ik kreeg mijn 1e Bintang en Mie Goreng van deze reis. Meer kan een mens niet wensen. Ik ben daarna lekker naar mijn kamer gegaan. Rugzak gepakt voor de 2 dagen die eraan kwamen en gaan slapen.

De volgende ochtend was het dan zover. De trip waar ik al weken naar uit had gekeken. We vertrokken om 9 uur. In totaal waren met met z’n achten. 2 gidsen, Wolly en Harrie, Joanne een meisje uit Nederland, Kim en Flo uit Duitsland en Jack en Julie uit Frankrijk. Een ontzettende leuke groep, allemaal wel een beetje matchend qua leeftijd en allemaal even enthousiast. Wij werden daarom omgedoopt tot de “smile group”. Na nog geen uur lopen kregen we te horen dat er en orang-oetan in de buurt zou zitten. Dus hop wij er naartoe. En ja hoor, daar zat een vrouwtje in de boom naar ons te staren🦧. Het blijft zo’n bijzonder gevoel. We konden uren blijven staan maar we moesten door. Niet veel later zag onze gids Harrie iets in de bomen. Deze man is ongelooflijk. Wij noemden hem Harry Potter, half mens half orang-oetan. Dus wij dieper de jungle in en zagen een moeder met baby. Het is zo aandoenlijk om te zien. Het was ook echt nog een heel kleintje. Je ziet dan ook echt hoeveel deze prachtige wezens op mensen lijken of andersom.

Andy had van tevoren tegen mij gezegd dat het voor alle levels was om deze toch te doen. Dus ik maakte mij geen zorgen. De meeste weten wel dat ik erg veel aan het tobben ben geweest met mijn gezondheid de afgelopen 2 jaar. Nou ik moet zeggen dat ik keihard geconfronteerd werd hiermee. Qua spieren en dergelijk ging het prima. Het was soms echt pittig. We gingen stijl omhoog en naar beneden. Hebben in totaal 4 bergen beklommen. De luchtvochtigheid is enorm en het zijn natuurlijk geen paden. Je gebruikt takken en bomen om je aan vast te houden en de wortels van de bomen om grip te krijgen met klimmen. Soms waren de stappen ook wel echt enorm die we moesten nemen, bijna een meter en moesten we elkaar ook echt wel helpen. Als je het mij vraagt zeker niet voor iedereen, want ik zie mijn ouders dit niet doen. Blijkt achteraf dat er ook makkelijkere routes zijn. Ik merkte dus al snel dat mijn longen zo aan het branden waren. En ik gewoon niet genoeg zuurstof had. Kreeg ook onwijze hoofdpijn. Gelukkig had ik extra medicijnen bij mij, maar die hielpen maar even. Ik voelde mij soms echt een oude vrouw. Net voordat ik wegging werd ook bekend dat ik helemaal niet goed ben ingesteld, dit soort dingen horen gewoon niet te gebeuren. Dus ik ben blij dat ik als ik terug ben ik goed onderzocht ga worden. Maar het maakte mij wel verdrietig. De groep moest vaker stoppen voor mij en ik voelde mij zo bezwaard. Ze waren vreselijk lief voor mij en benadrukten steeds dat het echt niet erg was. Dat stelde mij wel gerust. Ik had het ook niet willen missen, want die uitdagingen maakte het juist ook wel weer heel leuk en avontuurlijk.

Het was tijd voor lunch. We kregen rijst met een gebakken ei en kip. Dat hadden de gidsen al die tijd meegedragen in hun rugzak. En daarna kregen we ook nog allerlei soorten fruit. We hadden de fruitresten in de bosjes gegooid en waren klaar om verder te gaan. Wat er toen gebeurde is niet te beschrijven. Ik weet niet hoe ik kan overbrengen wat wij mochten meemaken, omdat het bijna onmogelijk is. Julie roept ineens en wij kijken op. Komt er een orang-oetan op ons af met een kleine baby. De gids riep direct dat wij onze tassen moesten pakken. Alsof wij er niet waren ging ze rustig op zoek naar de fruitresten. Ze kwam recht op ons aflopen en opeens stonden we oog in oog met haar op een meter afstand. Wij moesten echt zelf opzij gaan. Ik had kippenvel over mijn hele lijf en tranen in mijn ogen. Het is magisch om dit te mogen meemaken. Er zijn zoveel overeenkomsten met mensen en ze zijn zo puur. Je ziet in Sumatra zelden een orang-oetan op de grond. Dat komt omdat de Sumatraanse tijgers daar leven en dat is op mensen na de grootste vijand van de orang-oetans. De gidsen maken dit ook maar zelden mee en gingen ook foto’s en filmpjes maken. Ze stoorde zich totaal niet aan ons en ze leek wel een show te geven. Bleef ons ook aankijken en zocht ondertussen rustig door naar eten. Dit duurde wel een minuut of 20 denk ik en uiteindelijk zijn wij zelf met pijn en moeite verder gegaan. Het was adembenemend en meer dan ik in mijn stoutste dromen had durven wensen. Hier kwam ik voor naar Sumatra. Nu ik het opschrijf krijg ik weer kippenvel. Daarna hebben we ze helaas niet meer gezien ik had stiekem nog gehoopt een mannetje te zien, omdat ik die nog nooit in het wild heb gezien, maar het maakte niet uit. Dit was al zo waanzinnig! Orang-oetans leven niet zoals andere apen in groepen, maar alleen. Daarom moet je ze echt zoeken, maar deze zocht ons op❤️!

Helaas zien ze ook hier dat het leefgebied steeds kleiner wordt door de palmolieplantages die uit de grond gestampt worden. Ik was er de laatste tijd iets minder bewust mee bezig, maar ga ook echt weer opletten dat ik dingen zonder palmolie koop. Tegenwoordig staat het vaak ook al vermeld. Dus doe hier aan mee. Het zou toch vreselijk zijn als er straks geen regenwoud meer is en we alleen nog maar deze dieren in een dierentuin (of zelf dat niet meer) kunnen zien.

We gingen weer verder, want we moest wel voor het donker bij ons kamp aankomen. Onderweg zagen we Thomas Leaf Monkeys. Deze appjes hebben een witte buik en een soort hanenkam. Ze leven ook alleen maar in Noord Sumatra en nergens anders in de wereld. Ze springen van boom naar boom en je schrikt soms best omdat ze ineens boven je hoofd zitten. Verder hebben we nog Gibbons gezien. Deze zijn alleen zo snel dat het niet mogelijk is ze op de foto te zetten. Ik heb een foto van internet erbij gedaan zodat jullie kunnen zien hoe ze eruit zien.

Na een aantal uur klauteren werd ik het wel een klein beetje zat. Mijn hele kleding en lijf was nat van het zweet en de luchtvochtigheid. Ik had ook echt wel dorst. Kon maar 1,5 liter water meenemen en dat was inmiddels wel op. Ik voelde mij zo vreselijk goor. Waar ik wel heel blij om was, was dat ik wandelschoenen had meegenomen. Ik twijfelde heel erg en dacht ik doe het anders wel op mijn sneakers. Nou dat was een lachertje geworden hoor, dan was ik echt nergens gekomen. We begonnen aan de laatste afdaling. Wat was dit stijl. Je ging recht naar beneden, soms langs een afgrond en je kon je alleen vasthouden aan een touw. Je moest achterstevoren afdalen, anders was het helemaal niet te doen. 1 keer ben ik uitgegleden en hing ik gelukkig aan het touw. Anders was ik waarschijnlijk meters naar beneden gerold. Eindelijk zagen we de rivier. Die moesten we allen nog oversteken. Dat deden we in een rubberen band. De laatste meters lopen en daar was ons kamp.

Ons kamp was veel luxer dan ik had verwacht. Er stonden 3 hutjes. Waarvan 2 om te slapen en 1 waar werd gekookt en gegeten. Er was al een “kok” aanwezig die echt de meest verrukkelijke maaltijden voor ons klaarzette. Hij had water uit de rivier gekookt en dat laten afkoelen. Hier konden wij onze waterflessen mee vullen. Wij zijn allemaal onze vieze en natte spullen uit gaan trekken, zwemspullen aan en de rivier in. Wat was dit lekker! Eenmaal opgefrist en geïnstalleerd hebben we de hele avond bij elkaar gezeten. Er werd een kampvuur gemaakt, de gidsen hadden allerlei raadseltjes voor ons en we hebben veel lol gehad met elkaar. Tijd om ons bedje op te zoeken. Dat was een matje met slaapzak. Het was nog steeds erg warm, dus de slaapzak niet heel veel nodig gehad. We hadden geen kussen, maar ik heb altijd een klein kussentje bij mij. Nu dus ook, anderen waren wel een beetje jaloers haha. Toch een beetje een prinsesje hè🙈. Maar goed, ik heb het ook mee moeten sjouwen🤪. Ik had eigenlijk best goed geslapen. Het geluid van de rivier en de jungle was zo rustgevend. De volgende dag waren we allemaal wel wat stijf van de tocht en het slapen op het matje. Maar er was ons een junglemassage beloofd. Na het ontbijt gingen we een klein stukje langs en door de rivier lopen naar een waterval. Nou ja lopen, ik heb meer gelegen dan gelopen 😂. Het was zo glad dus ik gleed continu uit. Als aandenken dus een paar blauwe plekken erbij. En inderdaad het was als een massage als je daar onder de waterval zat, heerlijk! Het was tijd om terug te gaan.

Je moet je dus bedenken dat iedere keer als er een trekking gedaan wordt. Er mensen meer dan een uur moeten lopen naar het kamp. Ze moet stroomopwaarts door de rivier lopen en over onmogelijke wegen met 3 grote rubberen banden op hun hoofd en daarin zitten dan gasflessen, pannen, eten, etc. Bizar gewoon!

We kregen bij het kamp nog een lunch en daarna moesten we inpakken om te vertrekken. Onze kleding was trouwens nog zeiknat. Dus die hebben we allemaal in de zon gehangen. Net na de lunch begon het te spetteren. Net op tijd, want alles was inmiddels zo goed als droog. Gelukkig was de bui snel voorbij. We gingen over de rivier terug, tubben. Ze hadden van de rubberen banden een vlot gemaakt en onze spullen gingen in plastic zakken. Die werden daar ook opgebonden. Dit wordt ook wel de jungletaxi genoemd. Met z’n tweeën zat je in een band en in een klein halfuurtje zat je weer in de bewoonde wereld. Het was super leuk om over de rivier terug te gaan. Soms had je flinke versnellingen en kreeg je hele plonzen water over je heen. Onderweg zagen we een aantal apen en een paar prachtige toekans. Het was tijd om afscheid te nemen van de groep. Wat hebben we het fijn gehad met elkaar!

Eenmaal terug op mijn kamer heb ik eerst lekker een douche genomen en die gore spullen ver weg gestopt. Wat een lucht kwam daar vanaf🤢! Ik besloot nog even in de hangmat te relaxen en na te genieten. Het regende ook echt keihard. Wat dat betreft hebben wij enorm veel geluk gehad met het weer. Ik ben beneden even wat gaan drinken. Daar zaten 3 gasten uit Nieuw Zeeland en vroegen of ik erbij kwam zitten. 1 van hen bleek Jack te kennen. Die hebben elkaar een paar maanden geleden in Frankrijk ontmoet. Zo’n kleine wereld dan. Deze 3 waren dus met Andy een week in de jungle geweest. Klonk ook wel echt super wat die allemaal hebben gedaan en meegemaakt. Ze gingen voor de olifanten en tijgers, maar hebben helaas alleen de sporen gezien. Ze zaten lekker te tanken en waren al flink aangeschoten. Wat wil je na 7 dagen jungle haha. Zij gaan ook naar Bali hierna. Dus wellicht komen we elkaar weer tegen. Dat gaat vaak zo haha.

Jack en Julie besloten naar mijn accommodatie te komen en sliepen boven mij. Joanne zat een paar meter verderop. Wij hebben ‘s avonds met elkaar gegeten. Ook zij gaan allemaal nog naar Bali. Dus we gaan kijken of we later nog kunnen afspreken. 1grote reünie 😁!

Nu ben ik onderweg naar Berastagi. Hier wil ik morgen de vulkaan beklimmen. Moet kijken of dat met mijn longen haalbaar is, maar ik wil het heel graag, dus ga ervoor! Of het is gelukt horen jullie weer in mijn volgende blog.

Selamat tinggal🙋‍♀️



Wel even leuk om nog te benoemen. Je ziet/hoort nog regelmatig wat Nederlandse woorden hier. Heb er een paar neergezet. Ze spreken ook vaak wel een beetje Nederlands.

Handuk=handdoek
Kantoor post= postkantoor
Tas=tas
Doorsmeer salon=autogarage

Geschreven door Anitas.travels