In ieder land heb ik tot nu toe de wauw factor gehad met iets wat ik heb gedaan of gezien. De avond voordat we vertrokken vertelde ik tegen Floor dat ik dat in Myanmar nog steeds een beetje mis. Bagan was prachtig en daar had ik het een beetje, maar niet zoals ik had gehoopt. Dus hopelijk komt het met de toer.

Onze gids Joy haalt ons om 8.30 uur op en we gaan met een busje naar zijn huis. Daar zijn onze scooters al op ons te wachten. We krijgen geen echte motorbike en stiekem ben ik daar wel een beetje blij om. Het zijn semi automatische scooters en we moeten dus nog steeds schakelen en remmen met onze voeten, wat het extra leuk maakt.

We vertrekken rond 9.30 uur en hebben een rugtasje mee met onze spullen voor de nacht en dag erna en 6 flessen water worden op onze scooter vastgemaakt. Het weer is perfect en ik heb er zin in.

Na een klein kwartiertje rijden is het er dan. Wauw, wauw, wauw😍!!! Wat is het hier mooi we rijden door rode bergen met onwijs groene bomen en later zie je als je ver naar beneden kijkt prachtige rijstterrassen. De tocht door de bergen is super!

We stoppen in een klein dorpje en krijgen daar thee. Vervolgens lopen we door het dorpje heen en krijgen zo een indruk hoe de mensen leven. Joy laat ons zien hoe hij vroeger als kind met blaadjes speelde. Als je van een bepaalde struik een blaadje afbreekt en deze knakt kun je hier bellen mee blazen. Dat was zo leuk, we werden weer even kind en bleven dit maar proberen.

Onze volgende stop was de lunch. Ik kreeg sticky rice noodles zonder vlees, want dat eet ik bijna niet meer en weer kregen we thee. Ze verbouwen hier overal thee. Als je ergens gaat eten staat er altijd een thermoskan met groene thee op tafel en kleine kopjes en dat mag je gewoon pakken (gratis🤑 haha)!

Na de lunch toeren we weer verder en we stoppen even om te beslissen of we door een dorpje willen lopen of verder willen gaan en dan staat er een oudere vrouw met prachtige kleding naar ons te gebaren of we binnen willen komen. We worden warm welkom geheten, krijgen thee, snoepjes, zonnebloempitten en een salade van groene thee. De kinderen vinden ons geweldig en rennen vrolijk om ons heen. Wij laten onze gids vragen of het misschien mogelijk is om ook een keer dat boomschors op ons gezicht te krijgen en niet veel later zaten we allemaal met het goedje op ons gezicht. We maken super veel foto's en de kinderen poseren maar al te graag om vervolgens zichzelf terug te kunnen zien. Ook wij moeten nog even poseren voor een foto. Zo nodigen ons uit voor het avondeten en mogen zelfs blijven slapen, maar we moeten helaas verder. Wat een lieve mensen! Als we weg willen gaan krijgen we allemaal een zakje met gedroogde groene thee blaadjes mee en als we buiten komen krijgen we van andere mensen uit het dorp nog een zakje mee. Ik heb gelukkig nog wat chocolademuntjes in mijn tas zitten en deze deel ik uit aan de kinderen die gelijk beginnen te smikkelen. Ook de oudere dame wil er graag 1 en is er dol op.

Tijdens onze hobbelige rit blijven Jamie en Courtney wat achter en Joy zegt tegen Floor en mij dat wij alvast door kunnen rijden naar het volgende dorp en daar moeten wachten. Terwijl wij staan te wachten worden we weer bij iemand uitgenodigd om thee te komen drinken. We wachten op de rest en gaan naar binnen. Ik speel met de kindjes door een bal over te rollen en de rest probeert te communiceren met de anderen. Wederom krijgen we weer een zak met thee mee als we weggaan.

Daarna is het nog een stukje rijden naar het laatste dorp waar wij zullen slapen. Als we aankomen krijgen we, jullie raden het al, thee en daarna klimmen we een heuvel op voor de zonsondergang. Echt genieten was het niet, want we werden massaal aangevallen door muggen. Na het diner zijn we zo moe en gaan we naar boven, naar de plek waar we slapen. Op de vloer is een bed gecreëerd door een paar dekens neer te leggen en daarop een laken. Oké, dat wordt waarschijnlijk geen hele goede nachtrust haha.

We waren aan het praten over hoe prachtig de sterrenhemel is en hoe graag ik daar een foto van zou willen maken, maar dat dat niet mogelijk is. Courtney en Jamie hebben er vrij veel verstand van en zijn overtuigd dat dat moet kunnen met mijn camera. Na wat instellingen te hebben aangepast gaan we het proberen. Jaaaa het lukt! We zijn super enthousiast en zien ook een andere kleur "ster" en zijn benieuwd of dit een planeet is. Jamie heeft een app Skyview en daarmee kun je zien welke sterren het zijn en jahoor we kunnen Mars en Saturnus zien, hoe gaaf! Dol enthousiast willen wij dit vastleggen op de foto en het lukt, maar we zijn nog niet helemaal tevreden en willen meer uitproberen (op de foto zie je 2 felle sterren rechts is Mars en links is Saturnus!). Dan komt Joy ineens naar buiten en zegt dat we de lichten uit moeten doen (we gebruiken namelijk een zaklamp, want het is pikkedonker) en naar binnen moeten komen. De rebellen lopen hier namelijk rond en als ze na een bepaalde tijd nog lichten buiten zien kunnen ze dat verkeerd inschatten en je per ongeluk neerschieten😱! We zien inderdaad in de verte lichten aankomen en moeten naar binnen rennen. Ik was echt wel bang en moest zo nodig plassen, maar durfde niet meer naar buiten. Joy gaf aan dat zolang je dichtbij het huis blijft het oké is en Jamie moest gelukkig ook plassen dus gingen we maar samen.

We hadden 's middags ook al wat rebellen gezien, maar die waren wel aardig en zijn we mee op de foto gegaan. Alleen in de avond schijnen er dus weer andere rebellen aanwezig te zijn. Ik wist ook echt niet dat dat hier zo'n probleem was en dat er dus nog dagelijks oorlog is. Joy vertelde ons dat hij verwacht dat het waarschijnlijk nog veel erger gaat worden in de toekomst, dus misschien is het straks wel weer lastiger om naar Myanmar te gaan. Er is namelijk een vrouw aan de macht nu hier en de militairen accepteren dat niet en gaan hun eigen gang. De rebellen vechten weer tegen elkaar voor hun territorium. Geen leuke dingen allemaal!

De nacht was vreselijk, zoals ik al had verwacht. Alles doet zeer van het op de grond slapen en er was zoveel lawaai. Ik dacht zelfs nog schoten te hebben gehoord, maar denk dat dat wat anders was en het heeft zo hard regent en daar werd ik ook weer wakker van. Verder heb ik het super koud gehad en kon ik gelukkig een deken van Floor pikken. Zelfs na een slaappil te hebben genomen lukte het niet om te slapen.

De volgende dag was het weer droog en na het ontbijt hebben we nog wat rondgehangen en besproken waar we naartoe gingen. Niet alle wegen zijn namelijk begaanbaar in verband met de hoeveelheid regen die er is gevallen. Het grootste gedeelte rijd je namelijk over klei, zand en losse stenen.

Joy besloot dat we de weg gingen proberen en als het niet zou gaan zouden we teruggaan. Hij maakte zich om Floor en mij niet zo'n zorgen, maar wel om Jamie en Courtney. Het ging eigenlijk best wel goed en Floor en ik reden steeds vooruit. We zouden wachten in het volgende dorp en stonden daar inmiddels als drie kwartier te wachten. We waren bang dat er wat was gebeurd en toen zagen we Joy aankomen zonder de andere 2 meiden. Bleek dat we een dorp te ver waren gegaan😂.

Eenmaal in het juiste dorp aangekomen gingen we lunchen en begon het keihard te regen. Na de regen gingen we weer verder en we zagen tientallen rebellen de berg opkomen. Ze hadden allemaal enorme geweren bij zich, kogels rond hun nek en sommige hadden zelfs een bazooka bij zich😱! Echt super angstaanjagend en ineens is het dan zo echt en dichtbij. We weten niet wat ze gingen doen, maar ze waren klaar om te strijden!

We hadden een beetje haast, want Jamie moest om 17.00 uur de bus halen richting Yangon. De wegen werden door de regen steeds moeilijker en na een tijdje werd het gewoon een glibberige modderbaan naar beneden. Floor en ik reden nog steeds voorop en toen viel ik. Onder mijn schoenen zaten modderhopen dus grip had ik niet meer en ik kon niet meer omhoog komen. Kreeg mijn scooter ook niet meer omhoog. Dus besloot ik te wachten op Joy, zodat hij mij kon helpen. Het begon ook weer keihard te regenen en ik was pislink. Werd net een klein kind van 6 en zei dat ik niet meer verder wilde en dit super onverantwoordelijk vond. Ik ben uiteindelijk gaan lopen en hij heeft mijn scooter naar beneden gereden. Ook de scooter van de andere meiden (op die van Floor na) heeft hij naar beneden gereden. Courtney's benen zijn bont en blauw van het vele vallen, hoe het met Jamie is weet ik niet en Floor en ik zijn allebei niet heel hard gevallen en ook niet zo vaak, dus wij hebben maar een paar blauwe plekken.

Uiteindelijk kwamen we gelukkig op een beter stuk terecht en ik was zo opgelucht. Dat was van korte duur, want daarna was het weer drama. Met al mijn kracht heb ik de scooter naar beneden gekregen. Zwetend, trillend en uitgeput bereikte ik het dorpje langs de verharde weg en Floor was net voor mij gearriveerd. We waren helemaal kapot en moesten echt wat drinken en bijkomen. Na een tijdje kwam Courtney aangelopen en riep dat er hulp moest komen. Joy had waarschijnlijk zijn been gebroken😱!!! Gelukkig had zij pen en papier bij haar en Joy had voor de mensen in het dorp een boodschap opgeschreven dat er hulp moest komen. Op een enkeling na spreekt niemand hier Engels en de letters zijn hier ook heel anders. Na een tijdje kwamen er mensen in actie en zijn ze omhoog gegaan om te helpen. Ik bleef beneden wachten, want omhoog klimmen liet mijn lichaam niet meer toe. Het duurde voor mijn gevoel uren voordat ik weer iemand naar beneden zag komen.

Eindelijk zag ik ze en Joy kwam strompelend naar beneden. Hij was super eigenwijs en wilde perse verder. Wij vonden het niet verantwoord, maar hij zei dat het allemaal wel mee viel en dat hij gewoon kon rijden en dat, als we op zouden schieten, Jamie nog een andere bus zou kunnen halen. Het was inmiddels al bijna half zeven en we moesten nog een uur rijden naar het dorp.

Na een uur waren we inderdaad weer terug en wat was ik blij dat ik mijn vieze kleding uit kon doen en lekker een douche kon nemen. We waren zo moe en na het eten zijn we direct in slaap gevallen.

De volgende dag gingen we op de scooter naar Hsipaw. Jamie was inmiddels nog op tijd in Yangon aangekomen en wij hadden nog een dag te gaan. Max, een jongen uit Zwitserland, was net aangekomen en vroeg of hij met ons mee mocht. Uiteraard geen probleem en daar gingen we dan. Onderweg begon het keihard te regenen. Floor en ik reden voorop en ik maakte een stop om mijn poncho aan te trekken. Floor had het niet door en was al verder gegaan. Ik besloot daarom op Courtney en Max te wachten. De regen werd steeds heftiger en we konden niks meer zien dus hebben we maar een pauze ingelast en gewacht tot het droog was. Floor zouden we dan wel bij de tempel zien waar we naartoe zouden gaan. Niet veel later was het zo goed als droog en gingen we weer verder. Max reed voorop en moest ineens stoppen voor een vrachtwagen en viel. Ik reed achter hem en moest ineens volop op mijn rem om hem niet te raken en daar ging ik keihard onderuit. Ik viel op mijn linkerknie en ben vervolgens over de scooter geen gevlogen en op mijn rechterkant terecht gekomen en daarna nog op mijn buik doorgeschoven. Ik laf een meter of drie van mijn scooter vandaan. Trillend kwam ik overeind en zag meteen wat bloed op mijn handen en voelde dat mijn ellebogen open lagen. Mijn broek was nog heel en de poncho was mijn redding denk ik voor meer schade. Ik droeg helm en heb super veel geluk gehad. Ik voelde wel direct dat het mis was met mijn knie. Ik kon er bijna niet op lopen en buigen deed zeer. Ik wilde mij niet laten kennen en heb gezegd dat ik terugging naar het hotel. Courtney en Max besloten verder te gaan. Max had alleen een klein schaafwondje en de scooters waren nog helemaal in orde. Ik moest nog zo'n drie kwartier rijden en ik had zo'n pijn dat ik niet meer kon schakelen. Eigenlijk was het onverantwoord, maar ik moest terug. Ik was zo blij dat ik er was. Ben alles schoon gaan maken, heb ibuprofen ingenomen, Joy gebeld en ben gaan liggen. Inmiddels was lopen bijna niet meer mogelijk. Op mijn knie leunen of deze buigen ging niet. Aan het einde van de middag kwam Joy langs en was net terug van de dokter. Zijn been was in orde en hij had gelukkig niets gebroken of gescheurd. Als mijn knie de dag erna niet beter zou gaan zou ik naar de dokter gaan. Ik heb heel rustig aan gedaan en de dag erna voelde het al wat beter gelukkig. Die dag hoefden wij ook niks te doen. Alleen aan het einde van de dag moesten Floor en ik de bus naar Inle Lake nemen. Gelukkig hebben ze extra ruime plekken voor ons gereserveerd ivm mijn been. Dus dat is weer een geluk bij een ongeluk. De busrit duurde namelijk 14 uur! Nu zijn we in Inle Lake en vandaag houd ik wederom nog maar even rust met mijn knie. Hopelijk kan ik morgen een boottocht gaan maken. Morgenavond ga ik terug richting Yangon met de nachtbus en zondagochtend vertrek ik naar Thailand!

Geschreven door Anitas.travels