Ik heb een paar dagen geen of slechte internetverbinding gehad, maar ik ben er weer. Dinsdagochtend vertrokken uit Torremejia en het eerste stuk langs een doorgaande weg gelopen. De eigenlijke route liep door het veld en volgens de bewoners van het dorp zou het daar te modderig zijn.
Maar uiteindelijk toch weer door het veld en regelmatig enkele buien en dan moet je iedere keer beslissen om wel of niet de regenkleding aan te doen. Maar dan komt vraag 2: waar leg ik de rugzak neer? Want dat moet als ik er de hoes omheen wil doen en dan nog wel met het ruggedeelte naar beneden, dus in de modder.
Zo lang mogelijk ontkennen dat het regent is mijn keuze deze dag. De route naar Merida voerde over een lange en oude Romeinse brug.
In de stad eerst een café Americano en dan de albergue zoeken. Gelukt, op een slaapzaal met 20 man. Die avond weer met de groep afgesproken om samen te eten. De Spaanse Engelsman gaat de volgende dag naar huis, jammer. Het was een aardige man en als tolk was het gemakkelijk.
Terug in de albergue, die was al op slot en donker. De hospitalero (beheerder) had mij uitgelegd in welk gleufje van de stenen de sleutel was verborgen en met welke haak het touwtje aan de sleutel kon pakken.
Ik heb die nacht bijna geen oog dichtgedaan door het vele snurken. Ik denk van de vrouwen, want mannen snurken niet. Toch?
De volgende ochtend al op tijd weg voor de 18 km naar Aljucén. Onderweg een ontbijt genomen en met een gevulde maag Merida uit.
Ook vandaag een gemakkelijke route, eerst langs een groot meer met strandjes. Maar het was nog niet echt strandweer, 12 gr.
Na het meer kwam er een paar kilometer asfaltweg maar ook daar was de omgeving heel mooi. Na een splitsing een zandpad in en ook daar was het heel mooi. De zon scheen inmiddels ook zo dat ik mijn trui kon doen, de zonnebrand tevoorschijn heb gehaald om gezicht en armen in te smeren. En als klap op de vuurpijl de zonnebril. Genieten dus en niet alleen van het landschap.
In het dorpje was de eerste albergue gesloten maar de tweede niet. En daar was ook nog een bed vrij. Francois en Simone waren er al. Na een uurtje kwamen Ted, Ava, Diny en William ook aan. Nu Vincent nog en dan zijn we weer compleet.

Geschreven door Ad1952