De laatste dag in Sa Pa zouden we een trekking gaan doen met een gids. Maar gezien het slechte weer hebben we die maar afgezegd. Het regende en het was mistig, geen goede omstandigheden om in de bergen op modderige paden te gaan lopen.
We konden wel via een slingerende weg naar beneden naar Cat Cat lopen, een soort kunstenaarsdorpje. Dat was heel leuk om te zien, maar we hebben daar niets gekocht. We wisten dat er een kabelbaan in de buurt moest zijn, een taxi laten stoppen en die bracht ons naar het kabelbaanstation. Dat bleek te liggen in een soort Madurodam, prachtig aangelegd, wel een beetje toeristisch natuurlijk. Boven in de bergen was het ook mistig, dus de rit met de kabelbaan ging niet door. Een ticket kost 40 Euro en dat is best veel voor het kijken naar mist. De trein naar de stad was een stuk betaalbaarder, dus die namen we. En het eindstation lag vlakbij ons hotel in Sa Pa. De rest van de middag zijn we weer naar de markt gegaan waar veel Hmong-vrouwen spullen verkopen. In onze woonkamer hebben wij een kast waar wij van iedere reis een klein aandenken in zetten. Daarom hebben we nu een klein petje van deze Hmong-vrouwen gekocht.
De volgende dag werden we met een klein busje opgehaald, en natuurlijk weer tussen de locals. Er rijden daar best veel Hyundai-busjes met 15 zitplaatsen. Maar er kunnen er meer, veel meer in en dan nog kunnen er veel dozen, zakken, kippen, tassen, koffers bij. Wij dachten dat deze bus ons direct naar Bien Dien Phu (BDP) zou brengen. Maar nee hoor, in Lai Chau best een grote stad, stopten we op een busstation en stapten we over op een andere lokale bus. Volgens onze reisgids wordt deze stad met de dag lelijker, nou dat kan best kloppen. Hele brede straten, net zo breed als de A2 bij Amsterdam, maar dan zonder enig verkeer. Behalve onze bus.
In BDP hadden we een kamer in een heel groot hotel, recht tegenover het busstation. Bij het uitstappen hadden we al besloten dat ik meteen naar de koffers zou lopen. Bij het stoppen stapten er plotseling veel jongelui in die met veel lawaai ons loten probeerden te verkopen. Ik duwde er een paar opzij waardoor ik snel uit kon stappen. Een van onze koffers stond al op straat en werd door iemand al meegenomen. Misschien een behulpzame taxichauffeur, maar dat risico nam ik niet. Ferm vastpakken bij de bovenarm, trok ik hem onze koffer uit zijn handen. Ondertussen zag ik Janny bij de andere koffer staan.
Het hotel was prima, fijne grote kamer, vriendelijk personeel. Het was inmiddels rond 19 u en we hadden nog niet veel gegeten, dus op zoek naar een restaurant. Kennelijk de verkeerde kant opgelopen, niet veel keuze in restaurants. Maar je hebt er natuurlijk maar 1 nodig. Op de terugweg zagen we dat er een soort dansfestival op een centraal plein was. Al snel kwam iemand vragen uit welk land we kwamen. We voelen natuurlijk dat je met grote ogen aangekeken wordt, maar we hebben het nergens als vervelend ervaren.
Snel terug naar het hotel want ik had mijn camera niet bij me. Janny bleef op de kamer en ik terug. Helaas, de voorstelling was net afgelopen maar er was nog wel een vuur waarom heen de mensen in een grote kring stond te dansen. Een van de Vietnamese danseressen kwam me halen om deel te nemen in de kring. Dansen zonder vasthouden is niet mijn specialiteit, maar ik wilde me ook niet laten kennen. Er liepen ook vrouwen tussendoor met dienbladen met kleine bekers. Ze schonken er sterke drank in en die moest je dan opdrinken. En dan val als blanke man al snel op, dus ik kreeg er wel het nodige van mee.
De volgende dag terug naar dat plein, er was namelijk een hele hoge trap naar een standbeeld en ik wilde wel wat beweging hebben, dus naar boven toe. En daar sprak ik nog met een stelletje jonge meiden, uit Nieuw-Zeeland en uit Overijssel. Leuk, maar ik kon natuurlijk ook weer een beetje op adem komen.
'S Middags over een markt gelopen van lokale mensen, de geuren (stank) zijn niet te beschrijven. Terplaatse werden vissen schoongemaakt, brommers die er tussendoor reden, gedroogde vissen in allerlei vormen en soorten, fruit wat ik niet altijd kon herkennen.
Die avond vlakbij het hotel gegeten in een barbecue-restaurant, heel eenvoudig en voor Vietnamese begrippen schoon. Maar wel heerlijk gegeten, hoewel ik niet echt wist wat ik op mijn bord kreeg.
De volgende ochtend moesten we om 6.00 u klaar staan, en dat waren we ook. Redelijk op tijd kwam er een busje voor rijden, de achterste 2 of 3 rijen waren al helemaal volgeladen met allerlei goederen. Deze bus reed ook nog door het dorp om mensen op te halen. We stonden om 6.45 u weer stil een soort woonwijk, maar er was niemand. Na veel claxonneren kwamen er wat mensen naar buiten maar er gebeurde verder niet veel. En een half uur later was er nog niet veel gebeurd, het hulpje van de chauffeur sprak een heel klein beetje Engels, maar als ik vroeg wat er aan de hand was, gaf hij gewoon geen antwoord.
Na een uur kwam er scooter aanrijden met een jongeman achterop. Die stapte ook in, dus kennelijk stonden we met ons allen op hem te wachten. Kijk, Arriva, zo kan het ook.
Rond 10 uur waren we bij de grens met Laos. Het verlaten van Vietnam was geen probleem, maar Laos in, dat werd nog een dingetje. Een kaal hok waar we langs moesten lopen, loketjes ter hoogte van mijn knie, daarboven geblinkeerde ramen. Dus je kon niet zien waar iemand zat. En in welke volgorde was helemaal niet aangegeven. De fotograag had een blauw stuk plastic opgehangen en hij maakte dan foto's van ons. Ook moesten we bij ieder loket betalen, we hebben het vermoeden dat we hier afgezet zijn, maar soms moet je gewoon wat afstand nemen en de dingen laten gebeuren. Zeker als je er toch geen invloed op hebt. Een uur later met een visum Laos in en verder door het overigens prachtige landschap.

De bus waar wij inzaten ging naar Luang Prabang en wij hadden een ticket naar Luang Namtha. Enkele uren later zouden we op een splitsing komen van deze 2 routes. Onderweg in een plaatsje stopten we plotseling, en moesten wij de bus uit en in een andere bus gaan zitten, de bus naar Luang Namtha. Die zat pas echt vol, er waren nog wat kleine plastic stoeltjes die in het gangpad gezet werden. En dat is best lastig in de bochten.
Voorin zat een groep met Hmong-vrouwen en het hulpje van de chauffeur en Google Translate legde hij het contact tussen mij en die vrouwen. Eerst wilde ze weten hoe oud ik was en daarna hoeveel kg ik woog. En of wij een koppel waren. Er werd veel gelachen, dus of alles goed vertaald werd, daar heb ik twijfels over.
'S Avonds rond 19 u kwamen we dan toch aan in Luang Namtha. Het busstation was 10 km buiten de stad, zeg maar zoals het busstation van Den Bosch in Drunen bouwen. Met een tuk-tuk naar de stad en we hadden gevraagd om een net hotel. Dat was niet helemaal gelukt. Had ik al verteld dat dit de meeste vermoeiende busreis was, en dat nog wel op mijn verjaardag!!
Vandaag een tuk-tuk gehuurd en daarmee naar een waterval geweest en naar enkele bergdorpen hier. We hebben het met de hand oogsten van rijst kunnen zien en we waren in een tempel waar de monnik een auto aan het zegenen was. De auto staat dan buiten en er wordt een touwtje aan vastgemaakt. Dit touw wordt dan om een emmer gewikkeld waar een kaars in brandt. Dan om de nek van de eigenaar, om de nek van zijn dochtertje en dan naar de handen van de monnik. Dan volgt er een lang gebed en daarna zegent de eigenaar met een bosje bladeren en water de auto. Ondertussen wrijft de monnik met bladeren over het dashboard en duwt een paar keer op de claxon.
De monnik zag ik dat ik aan het filmen was en hij vroeg me na afloop om de foto's naar zijn mail-adres te sturen. En op dit moment hebben we via de mail al contact gehad.
De planning voor de rest van de reis is ook rond, we gaan van zondag tot donderdagochtend naar Luang Prabang met de bus. Daarna met het vliegtuig naar Hanoi, een nacht in Hanoi en dan van 2 tot en met 10 november op het eiland Cat Ba. Dat is een eiland bij Halong Bay waar we dan ook meerdere keren met de boot naar toe zullen gaan. Dan weer terug naar Hanoi om op 14 november om 23 uur weer terug naar huis te vliegen.

Geschreven door Ad1952