De laatste volle dag in Hanoi, nou ja, de laatste, op de terugweg zijn we er ook nog een paar dagen. Eerst even naar het naburige hotel, want daar ontbijten we. En dat is ook uitdagende route er naar toe, door hele kleine steegjes en langs gezinnen die gewoon op de straat zitten te koken. Het regent wel even die ochtend, maar de weg is zo smal dat er bijna geen druppel op ons valt. En veel personeel, bijna net zoveel als gasten. Hele vriendelijke mensen en ze hebben vast een extra gewricht in hun rug, want ze buigen onophoudelijk.
Na het ontbijt weer even terug naar het hotel om te bevestigen dat we morgen met de bus naar Ha Giang willen, bijna 400 km verder richting China. De busreis voor ons samen was $40, Voor ons dus echt niet duur, dus doen!!
Hierna weer richting Hoan KIem Lake en met de bus naar het Oorlogsmuseum, we komen erachter dat we op onze vorige reis op belangrijke plaatsen van de Vietnam-oorlog zijn geweest, My Tho en Sa Dec. En in Ho Chi Minh City bij het Reunification Paleis, waar de Noord-Vietnamezen in 1975 met hun tanks het hel kapot reden waarna de Amerikanen via het dak met een helikopter moesten vluchten.
We zagen ook groepen mannen met donkergroene uniformen en de borst vol met medailles stilstaan bij de restanten van vliegtuigen en kapot geschoten wapens. Ons idee dat dit oorlogsveteranen waren.
Met de bus weer terug naar het meer, we hadden die ochtend kaartjes gekocht voor een theatervoorstelling van waterpoppen. Een van de hoogtepunten van Hanoi. En we moeten zeggen, het was heel mooi. Bij het kaartje kregen we ook een setje ansichtkaarten en een CD met de muziek.
Na genieten komt honger (oud Vietnamees spreekwoord), aan de overkant was een Domino Pizza, ook lekker na al die noodlesoups, egg rice, onbestemde stukken vlees. Om er te komen moesten we nog wel een groot verkeersknooppunt oversteken, Zeg maar, Keizer Karelplein in Nijmegen in de avondspits. Maar in Nijmegen rijden ze allemaal in dezelfde richting en dat is hier wel anders. Maar het is geen woon ferm doorstappen en zeker niet twijfelen. En ze gingen er niet vaker van claxonneren, dus het oversteken zal wel volgens de regels zijn geweest. Hoewel regels, zijn die hier dan?
Toen we 's avonds hadden gegeten in de oude wijk, gebeurde er nog iets vreemds. In een straatje met heel veel restaurantjes en tafeltjes op straat, werden plotseling alle gasten van tafel gehaald, hun eten in hun handen gestopt en de tafeltjes en stoeltjes binnen gezet. De Vietnamese obers waren echt in paniek. Toen we 10 meter door hadden gelopen, bleek waarom. Er liepen 2 geuniformeerde agenten in het straatje. Ik heb geen idee of ze iets aan het controleren waren, wij hebben ze alleen zien lopen. Nog even een afsluitend biertje in een soort bluescafe, Tiger beer, voor de kenners onder onze lezers.

De volgende ochtend stond er om kwart over 11 iemand om ons met een busje naar het busstation te brengen. Onderweg nog andere busreizigers opgehaald, ook enkele Nederlanders. Is het nodig om te zeggen dat wij de gemiddelde leeftijid omhoog haalden? Misschien is het niet voor te stellen maar er wordt ontzettend veel, nee heel erg veel geclaxonneerd. Mocht iemand ooit een tweedehands Vietnamese auto willen kopen, laat zeker de claxon vervangen!!!
Tegen half een waren we op een groot busstation in Hanoi waar we iemand moesten volgen die de juiste bus wist te staan. Dat bleek een slaapbus te zijn. Dat betekent, lange bedjes boven en onder en in het midden. Bij binnenkomst schoenen uit want later bleek dat er ook passagiers neergelegd werden tussen de bedden in op de grond. Janny was toch echt wel de grootste vrouw van de hele bus en welke plaats kregen wij? Helemaal achterin en boven in het hoekje. Achterin waren 5 bedjes naast elkaar en dan boven en onder.
De reis was enerverend, de chauffeur had een RSI-vinger van het claxonneren. Ik had niet echt zicht op wat er allemaal gebeurde op de weg, maar gezien zijn snelheid en de bochten vraag ik me af of hij in Nederland nog zijn rijbewijs zou hebben.
Rond 19 u kwamen we dan in Ha Giang aan, een illegale taxi-chauffeur bracht ons naar het hotel, de rit kostte € 1,50 incl fooi. Snel de spullen op de kamer en iets te eten zoeken, de keuze was niet reuze maar als je honger hebt, is het al snel goed. Een soort satestokjes met wat komkommer als groente. Janny had er een paar met varkensvlees en ik wilde nog wat kip proberen. De eerste stokjes waren met de vleugeltjes, maar dan de volgende, dat was even schrikken. Ik had ze al zien liggen maar ik kon de vorm niet thuis brengen. Daar kwam ik wel achter, het waren niet de poten, die zijn altijd wel lekker. Maar wat daar nog onder komt, waar ze mee op de grond lopen. Ik heb het natuurlijk wel geproefd, maar er zit maar weinig te eten aan. Op de terugweg nog wat drinken gekocht voor op de kamer. Welterusten en tot morgen.
In het hotel zit een hondje bij de ingang en dat probeerde ons al een keer in de hielen te bijten. En dan is altijd de vraag, speels of hondsdol? Ik nam zeker geen risico, want hondsdolheid kan levensbedreigend zijn. Vandaag toch nog de reisplannen aangepast, we wilden hier 3 dagen blijven, maar dat worden er 2 omdat we zien dat het in Laos in de loop van volgende week beter weer wordt. Daarom vertrekken we morgen naar Sapa en daar blijven we dan nog 3 dagen. Daarna gaan we proberen naar Luang Prabang of een andere stad in Laos te komen.
De rest van de dag hebben we een lichte motor gehuurd en zijn we de bergen ingereden. Dat was supermooi, bananenbomen, rijstvelden, vrouwen met die punthoeden, buffels, slangen, wegopbrekingen, grindpaden, kortom voldoende uitdagingen.
Vanavond gegeten tussen de Vietnamezen, ik heb geen idee wat ik heb gegeten. Het was heerlijk en het leek op een pannekoek, Maar dan krokant, ik kreeg er een schaar bij de pannekoek in stukken te knippen. Er kwam nog een jong stel binnen uit Emmen, ze gaven ons nog wat tips om te ondernemen in Sapa. Leuk, die spontane contacten onderweg. Op de terugweg nog even gestopt bij dat sate-tentje. Terwijl wij zaten te wachten, stopte er een moeder met een dochtertje. Ze kreeg kennelijk Engels op school en ging dat oefenen met Janny. 8 jaar was ze en heel erg grappig en leuk dat ze dat ook durft. Het valt ons ook op dat de mensen hier volgens onze begrippen arm zijn, maar wel met een zekere trots en charme. We zien hier ook niet veel zwervers/daklozen. Mooi en trots land!!!

Geschreven door Ad1952