Acquarica - Lecce: 14 km, totaal 108 km.

ECHT IETS VERGETEN.

Ik denk dat Acquarica wil zeggen: rijk aan water! En water heb ik gezien en gevoeld vandaag, veel water.

Ik had de deur amper opengetrokken of een auto in een stromende goot, spoot me al onder. Het was me een dagje.
Ik ben toch maar in de regen vertrokken want ik had afgesproken met Thijs in Lecce.
Doordat ik een afslag miste, kwam ik op de (zo goed als)autostrade terecht. De hele pechstrook stond onder water en het was supergevaarlijk om daar langs te stappen. Na enkele honderden meters was er toch een gelijklopende weg/fietspad.

Ondertussen was ik er ook al achter gekomen dat ik een groen detail van 2 m lang, over het hoofd gezien had: mijn poncho! Die hing nog aan de kastdeur. Ik was met mijn andere regenjas vertrokken. Geen reden om terug te gaan. Die poncho was toch niet goed en ik heb nog drie ander-soort-regenvestjes bij.

Hoe dichter ik tegen Lecce kwam hoe meer wateroverlast in de straten. Het regende niet zo erg maar riolen, die moet men in die dorpen hier nog uitvinden. Het was heen en weer lopen over trottoirs hier en omheen plassen ginder. Soms moest ik op mijn voetstappen terugkeren omdat ik mezelf op een eiland vastgelopen had.

En dan was er die straat die naar de enige brug over de snelweg liep en waar het water voor dertig meter over heel de breedte half kniehoog stond. Ik keek eens langs links achter de ondergelopen berm, en langs rechts, maar het was een soort valleitje dat niet droog kon overgestoken worden. Het water klotste toch al in mijn schoenen en ik stond klaar met mijn camera om er dwars doorheen te trekken met de schoenen nog aan en alles te filmen.
En dan stopte er een oudere man en die merkte meteen mijn noodsituatie op en bood aan om in zijn auto over te varen. Dat heb ik dus in dank aanvaard. Ik moest nog aandringen om vlak na die vloed te stoppen of hij had me nog naar Lecce gebracht. Dus ik kan nooit meer geheel te voet naar Rome stappen. Die zestig meter zal ik heel de tocht en mijn verdere leven meedragen en niet vergeten. Op mijn eerste pelgrimage naar Rome in 1976 heb ik zo onbewust een brede boulevard in Saarbrücken overgestoken: roltrap naar beneden en roltrap omhoog! Tja, ik weet het nog steeds ...

In Lecce vond ik uiteindelijk toch een bushokje en op de bank heb ik mijn schoenen en kousen uitgetrokken. De sokken kon ik uitwringen. Na een half uurtje weer al dat natte aan om Thijs te ontmoeten.

We hebben samen wat van de stad gezien, in de motregen. Om zes uur moest hij terug zijn trein hebben naar Otranto en zolang heb ik dus rondgelopen met vochtige voeten. Als dat morgen maar geen blaren gaat geven.

Tweede video:
https://youtu.be/eE6VJ0PZEtw?si=-33DNTFo0cG-efkq

Geschreven door 1cent1km