Ikke vroeg op ... De zonsopgang is niet zo uitbundig als de -ondergang gisteren, maar het is zacht weer met weinig wind. Ik neem de ochtendwandeling voor mijn rekening terwijl Paul de koffie zet!
Op enkele minuten van ons plekje, gewoon de andere kant van het baaitje, bezoeken we een donkere bladzijde in de Bretoense geschiedenis... Wij (en alle niet meer zo prille volgers) herinneren ons (zich) nog de berichten over de scheepsramp van de Amoco Cadiz, de Amerikaanse mammoettanker die op weg naar Le Havre problemen kreeg met de stuurinrichting en door de zware storm op dinsdag 18 maart 1978 vastliep op de riffen 4 km voor de kust van Portsall. Het anker uitgooien bleek geen oplossing, want het schip brak daarop in twee. Ik zie nog de honderden vrijwilligers op tv die met de moed der wanhoop ploeteren in de zwarte brij en vogels wassen en smurrie scheppen. De opkuis duurde meer dan een jaar, over de langdurige milieuschade hebben we het dan nog niet. Het wrak stak nog maanden met de voorsteven uit het water en ligt nu op de zeebodem. De kust was over 300 km verontreinigd door de 233 000 ton weggutsende ruwe olie. Ten gevolge van die ramp is het Cross Corso opgericht, waar ik gisteren voorbij wandelde, om beter in navigatie, opvolging en preventie of redding te voorzien. Bovendien bouwde men een hogere, betere controletoren op het eiland Quessant om sneller en efficiënter problemen op te vangen. In het haventje van Portsall ligt het anker van de Amoco Cadiz als stille getuige 20 ton zwaar te wegen. Dat het schip onder Liberiaanse vlag voer, was indertijd ook een puntje van kritiek, gezien de dubieuze reputatie van die 'lagekostenmaatschappijen' ...
Vlak bij het dorpje ligt nog de dolmen van Guilliguy bij een kruis, op een hoogte met zicht over de baai en de oceaan. Mensen uit de bronstijd en christenen vonden dit blijkbaar een inspirerende plek om stil te staan in het leven. We vonden de begeleidende tekst op het infobord de moeite om hier neer te schrijven in zowel Frans als Engels, omdat sommige accenten net iets beter tot hun recht komen in de een of andere taal.
"C'est debout, sur la pointe de Guilliguy, appuyé sur un dolmen et les yeux fixés sur la mer, qu'il faut aller méditer quand la vie édroite du monde vous blessé, on devient fort à cet air de l'océan qui vous coule dans la poitrine. On se sent retrempé et vivace."
"When the narrowness of life causes you pain, you should go and stand on Le Guilliguy headland with your back to the dolmen and your eyes fixed on the open sea to gain strength from the ocean air that flows into your lungs. You feel reimmersed in life and indestructible."
(Émile Souvestre)
Vrij vertaald... Als de zorgen van het leven pijn doen, kom dan op de punt van Guilliguy met je rug tegen de dolmen staan en richt je ogen op de oceaan. De lucht in je longen zal je sterkte en vernieuwde kracht geven.
En dus mediteren we hier even om die waanzinnige realiteit van het dagelijkse journaal even te verteren.
Voor de wielerfanaten vonden we nog een fraaiversierde Ierse pub! Tientallen bordjes en verwijzingen naar de Vlaamse klassiekers en Eddy Merckx!
Het middaguur nadert en we hebben een gouden adresje gekregen... 'Neem allemaal pen en papier en noteer voor een volgend bezoek aan Bretagne: Auberge au Pont 29870 Lannilis Reserveren aangeraden tijdens het hoogseizoen, denken we!'
Met twee kunnen we er nog bij, want de sapeurs-pompiers vieren de verjaardag van een collega en een quartet van Suez heeft ook een lunch gereserveerd!
We laten ons verleiden door de specialiteiten: Paul kiest voor 'rôti de lotte lardée', een ingepakte zeeduivel dus. Ik neem de Bretoense pot au feu met vis 'pesked ha farz', een suddergerecht met schelpjes, vis, zeewier, een semoule van boekweit... Beide gerechten blijken een zeer fijn uitgebalanceerd smakenpallet te bieden en ook het oog wordt qua kleuren verwend. Omdat ik niet kan kiezen uit de desserten, neem ik een ardoise de desserts, een verwenschotel!
We hebben nog een uitdaging af te vinken: twee collega's bezochten het afgelopen jaar Bretagne en namen een foto op één bepaalde bank, nu was het onze beurt!
In weer zo'n schattig dorpje op de Pointe de Castel Ac'h aan de GR34 wandelen we eerst een stukje rood-witte wandeling en maken een 'doorsteek' door de drooggelegde baai. Het is eb en dan staat het water ongeveer 5 meter lager dan bij vloed. We vinden de bank, nemen de obligatoire foto’s en genieten van het zonnetje. Het lukt zelfs om even in mouwloos bloesje te niksen!
En dan gaan we rijden... Meer dan 100 km naar het oosten in het besef dat we mooie plekjes overslaan, maar morgen zou de laatste ècht goede dag zijn en we willen de roze granietrotsen in het zonnetje bewandelen.
Een bijkomend argument is dat ik graag droge voeten zou houden! Volgens Paul ben ik een slecht pjeid (paard), want ik ben sletig aan mijn poten. Ik weet het, een paard heeft voeten, maar de verwijzing geldt voor mij! Ik ben er nl. in geslaagd om de Gore-Tex in mijn wandelschoenen compleet in de vernieling te wandelen en ze zijn nu dus een beetje lek!
We slapen op een heel verzorgde camperplaats 7 km in het binnenland en terwijl ik vandaag nog opmerkte dat de allergie van Paul wel meeviel, is het genies, gekuch en getraan in alle hevigheid weer opgedoken... Het staat hier rondom vol hazelaars! Die specificatie werd niet weergegeven in de app!
Er is hier vanalles te beleven tijdens het toeristisch seizoen: een planetarium, een technologisch centrum en een Gallisch dorp. We schrijven en lezen nog aan de picknicktafel op ons terras tot de zon wegduikt en dan is het tijd om een PUNT te zetten!

Geschreven door PaulImelda