Na ons ontbijt rijden we naar de andere kant van de Baai, naar Brest. Parkeren doen we gratis, uiteraard, op 2 km van het centrum. Brest is een speciale stad, geen oude stadskern, wegens volledig vernield in de Tweede Wereldoorlog. Alles is nieuw (en nu terug oud!) opgebouwd. Het stratenpatroon is niet concentrisch zoals de meeste steden, maar volgens een rechthoekig of roosterpatroon gebouwd. De kathedraal van Saint-Louis is een betonnen bouwwerk, ingewijd in 1958, geboortejaar van Paul. Heel speciaal interieur, speciale galm, maar niet lelijk. Nala wacht in de zijgang en krijgt een pluim voor haar mooi 'blijven liggen' van een pastoraal werker.
Brest is ook een belangrijke burgerhaven, die bevindt zich bij de Baai. De militaire haven is gevestigd in het lager gelegen deel bij de rivier Penfeld en is omgeven door omwallingen. Die militaire haven was uiteraard de reden van de zware bombardementen. De Duitsers opereerden vanuit Brest vanaf 1941 en opnieuw zorgde dat bij de herovering van het grondgebied weer voor Amerikaanse aanvallen...
De oevers van de Penfeld zijn volledig militair domein en dus ontoegankelijk... Op weg naar de stad nemen we de téléphérique bij les Ateliers des Capucins, een groot cultureel complex, dat ons aan Tours & Taxis doet denken... Alles is volledig geautomatiseerd: tickets kopen, deuren, vertrek ... In de cabine telt een scherm af naar het vertrek en weg zijn we!
Het château is nog een overgebleven vestingwerk, maar het museum van de marine is gesloten wegens werken. We lopen langs het momument ter ere van de Franse en Amerikaanse soldaten die tijdens de Eerste Wereldoorlog vochten voor de bevrijding van Frankrijk. Uiteraard vernield toen 'den Duits' binnenviel en nadien weer opgebouwd.
We verdwalen in de straten en kopen kouignettes, bladerdeeggebakjes met diverse soorten vulling. Dan is het zoeken naar een zonnig terras uit de wind ... Meer heeft een mens niet nodig hé!
Na de middag is het zoeken naar een weg 'weg' uit Brest, het is klimmen uit het dal van de rivier!
Pointe Saint-Mathieu (naar Mattheus, de evangelist) claimt het meest westelijke punt van Bretagne te zijn... Er staat een mooie vuurtoren en de kapel naast de vroegere abdij ademt rust. De beloofde dolfijnen en zeehondjes die hier gespot kunnen worden, blijven onder de radar.
Wat noordelijker bereiken we langs de toeristische route (lees: smal en steil) een betalende camperplek. We hebben elektriciteit, er zijn douches, we kunnen water inslaan en we staan weer eens met zicht op zee.
Eén handicap... Er is geen bakker in de buurt en ik had stoppen in een supermarkt afgewimpeld. Aangezien het nog vrij vroeg is, gaan we met de fiets naar een dorp landinwaarts. Het brood voor morgenvroeg heeft aardig wat energie gekost! Van zeeniveau naar niveau windmolens, dat is stoempen! Op een zeer venijnig stuk reed Paul met mijn fiets en de hondenkar, maar ik met zijn koersfiets was ook geen zicht! En benen te kort om op het zadel te geraken! Maar het was de moeite, ik ben weeral trots!
Bij terugkomst zijn we de douche hier gaan testen en dat deed goed! Vervolgens heeft Paul pasta met pesto en groentekes op tafel getoverd en zo is er weer een dag voorbij!

Geschreven door PaulImelda