Met de zon die boven de vallei helder schijnt, wandelen we door le Bois d'Amour naar de bakker. Hoeveel romantischer is dezelfde plek met zon op je schouders!
Bij de souvenirwinkel leren we dat de Bretoenen zin voor zelfrelativering hebben, zo'n grappige teksten op de hebbedingetjes! Zoals: 'Klimaatopwarming treft de hele wereld. Wie heeft er ons stuk gestolen?' (want het blijft fris regenen) of 'Als je Bretagne binnenkomt, regent het, als je weggaat, ween jij!' De Nederlandse vertaling klinkt niet natuurlijk, maar 'pleuvoir' en 'pleurer' vervoegt zich gelijkluidend in het Frans!
We ontbijten in de zon op een grote parking bij het kerkhof... De haven was eerste keuze, maar op risico van vastrijden tussen gebouwen in smalle straat op steile helling zijn we teruggekeerd!
In Concarneau parkeren we op de gratis camperplek van de stad. De rest wordt een heerlijke wandeling langs de kust naar een aimabele ferryman die ons voor 2 euro 2 km stappen bespaart! Of we een heen-en-terug-ticket willen? Nee, we zien straks wel! 'Vous êtes même pas sûr que vous arrivez à l' autre côté!' ;)
We 'enteren' als het ware de ville close van Concarneau. Rustig kuieren door enkele eeuwen geschiedenis, moeiteloos de vissers horen aanmeren om hun waar te verkopen, het gekletter van de karrenwielen en het getrappel van de paardenhoeven op de kasseien. Op elke hoek ook het gelal uit de kroegen horen galmen. Maar opnieuw ogen open!
We zijn ongewild getuige van een zeer intiem moment van een koppel leeftijdsgenoten. Ze zijn aan de slag in hun voortuintje, weelderig overwassen met klimplanten. Hij is geëquipeerd met laddertje en snoeischaren. Zij heeft alleen haar uitgesproken mening over de werken... De hoge toon en de vele non's beloven niet veel goeds voor mans plannen! Ze generen zich niet voor ons passeren en 100 meter verder horen we de discussie nog steeds. We zijn op de terugweg niet gaan kijken naar het resultaat.
Bij de toeristische dienst scoren we enkele kaarten en ideeën. We gaan langs de stranden naar la plage des sable blancs, er komt wel wat klauteren over de rotsen aan te pas. Op een klein deel van het strand tekent de terugtrekkende oceaan boomafdrukken in het harde zand. Zo kunstig... En straks veegt het water alles weer uit en opnieuw en opnieuw...
Tussendoor landen we in Café de l'Atlantic in een volledig zeewaardig, houten interieur. Heerlijke welkome warme chocolat chaud.
Vervolgens bezoeken we mét Nala het plaatselijk aquarium. Eerst kijt ze geïnteresseerd naar de dieren in de bakken, maar de demonstratie van zeegeluiden brengt haar wat van haar melk! Ze doorstaat alles echter geduldig en wij genieten van de mysterieuze creaturen uit de zee.
Tijd voor de terugweg, gelukkig hadden we die tickets niet gekocht, want we willen door de haven en langs de scheepswerf terug. De vis is ondertussen in de koelcellen gestockeerd.
Bij de scheepswerf en in de droogdokken is er veel bedrijvigheid. We lazen vanmorgen dat in 2023 hier de oplevering van een mijnenveger plaatsvond, de 'M940 Oostende' en we vonden beelden van Bart Tommelein en Ludivine Dedonder die hier de honneurs bij de tewaterlating waarnamen. Er werden 12 soortgelijke vaartuigen besteld door België en Nederland. Tijdens onze wandeling zagen toch wel niet de opvolger 'M941 Doornik' in aanbouw liggen zeker?
Tijdens de laatste kilometer kregen we nog enkele hagelbolletjes op ons, maar de wandeling moest in tegenstelling tot de koers gisteren niet geneutraliseerd worden!
Bijna 15 wandelkilometers in onze benen!
Op naar een slaapplek nu ... Wat is het mooi toeren hier, onder een blauwe hemel in dezelfde RAL-kleur als de blaffeturen van de traditionele Bretoense huizen! (tav Cili: blaffeturen = vensterluiken)
We arriveren op 200 m van weer een strand, plaats voor 40 campers, maar de grasmat is door de regen nogal kapot gereden; we opteren net als de vier buren om ons met de voorwielen op het grind te parkeren.
Terwijl mijn liefste aan de risotto begint (genoeg km's in de benen) ga ik met Nala naar het strand... De plek is echt inspirerend om te schrijven! Ik installeer me op een grote kei en Nala ligt op het strand. De lucht kleurt 50 tinten blauw, machtig schoon, maar jammergenoeg moeten we rennen om niet doorweekt 'thuis' te komen.

Geschreven door PaulImelda